«Μίλα εσύ ο ίδιος. Βρες το όνομά σου και βρες τη φωνή σου» είναι το σλόγκαν της εκστρατείας  «Love Myself» που ξεκίνησαν οι BTS, ένα παγκοσμίου φήμης  K-pop συγκρότημα, σε συνεργασία με την UNICEF τον Νοέμβριο του 2017 και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα βασισμένη στην πεποίθησή τους ότι «η αληθινή αγάπη ξεκινάει πρώτα από την αγάπη προς τον εαυτό μας» όπως είπε ο αρχηγός του επταμελούς νοτιοκορεατικού συγκροτήματος, Kim Nam-Joon, γνωστός ως RM, στην ομιλία του στην 73η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στη Νέα Υόρκη.

Στο λόγο του, ο RM πλαισιωμένος από τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος V, Suga, Jin, Jungkook, Jimin και J-Hope περιέγραψε τις προσωπικές του μάχες με την πίεση από τους συνομηλίκους του και την έλλειψη αποφασιστικότητας τα χρόνια που ήταν μικρότερος και τον τρόπο με τον οποίο επέμεινε και επέτρεψε τη μουσική να «φωνάξει το πραγματικό του όνομα». «Κοιτούσα ψηλά τον νυχτερινό ουρανό και συλλογιζόμουν… Φανταζόμουν ότι ήμουν υπερήρωας που θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο» είπε.«Στην εισαγωγή ενός τραγουδιού μας, υπάρχει ένας στίχος που λέει ότι η καρδιά μου σταμάτησε όταν ήμουν ίσως εννέα ή δέκα. Ήταν τότε που άρχισα να ανησυχώ για το τι σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι για μένα και άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου μέσα από μάτια τους» ανέφερε.«Σταμάτησα να κοιτώ τον νυχτερινό ουρανό και να ονειροπολώ» πρόσθεσε.«Σύντομα άρχισα να μην ακούω τη φωνή μου, να ακούω τις φωνές των άλλων. Υπήρχε παρ’όλα αυτά μία μικρή φωνή που είπε: «Ξύπνα και άκου τον εαυτό σου». Ο Κιμ στη συνέχεια μίλησε και για την πορεία του συγκροτήματος αλλά και τις δυσκολιές που πέρασαν εξαιτίας του ρατσισμού και του μίσους που ωστόσο τους οδήγησαν προς την επιτυχία, αλλά επικεντρώθηκε και στο θέμα της αυτοπεποίθησης.«Έχουμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας και αυτό εκφράζουμε μέσω των τραγουδιών μας και στίχων όπως ‘’Δε μπορείς να με σταματήσεις να αγαπώ τον εαυτό μου’’ », τόνισε.

Η αγάπη προς τον εαυτό μας είναι ένα σημαντικό ζήτημα, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, όπου ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, κυρίως νέων, αυτοκτονεί εξαιτίας του εκφοβισμού ή του μίσους που δέχεται για την προσωπικότητά του ή την εμφάνισή του. Η αυτοπεποίθηση ενός ατόμου που έχει συνειδητοποιήσει τις ικανότητές του και τις δυνατότητές του βοηθάει προκειμένου να ξεπεραστούν οι κανόνες που η κοινωνία μας επιβάλλει για να είμαστε «τέλειοι» και μας βοηθάει να αγαπάμε τον εαυτό μας, ανεξάρτητα από τα ελαττώματα που έχουμε. Είναι απαραίτητο, κάθε άνθρωπος να αισθάνεται ευτυχισμένος και όμορφος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και να δίνει προτεραιότητα στον εαυτό του πρώτα χωρίς όμως να οδηγηθεί στον εγωισμό που μόνο αρνητικές συνέπειες έχει για το άτομο και την κοινωνία.

Αγγελοπούλου Ανδριάνα

Β’ Λυκείου

Καθημερινά, οι νέοι παλεύουν και αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν ένα μέλλον σύμφωνα με τα πρότυπα. Επίπονες προσπάθειες για μια θέση στο Πανεπιστήμιο, σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά… πράγματα που τις περισσότερες φορές δεν οδηγούν πουθενά, αφού η ανεργία μαστίζει την κοινωνία μας. Είναι άραγε αυτός ο στόχος των νέων; Οι ίδιοι αναγκάζονται να επιλέξουν από τα δεκαέξι τους κιόλας χρόνια, τι πρόκειται να ακολουθήσουν στο μέλλον πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να καταπιαστούν με ένα επάγγελμα που ποτέ δεν θα σταματήσει να του κινεί το ενδιαφέρον. Πως είναι δυνατόν. όμως, να γνωρίζουν τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν ,αφού η ενημέρωσή τους σχετικά με το θέμα αυτό είναι αρκετά ελλειπής ; Και ύστερα …αν η “σωστή επιλογή” που ήδη έκαναν και κλονίζει το μέλλον τους δεν ήταν η κατάλληλη; Τότε τι πρέπει να γίνει; Να τα παρατήσουν όλα και να ξεκινήσουν από το μηδέν ή να παραμείνουν παγιδευμένοι σε ένα μέλλον πια ανεπιθύμητο για τους ίδιους;

Μαρία Μικρώνη

Στις μέρες μας, παρά το γεγονός ότι η τεχνολογία έχει αυξήσει θεωρητικά τον ελεύθερο χρόνο του ανθρώπου, οι εντατικοί ρυθμοί ζωής τον έχουν συρρικνώσει. Γι’ αυτό ο άνθρωπος αναζητά τρόπους εκτόνωσης, σπαταλά τον ελεύθερο χρόνο  του ανεύθυνα, καταφεύγει στη διασκέδαση και όχι στην ψυχαγωγία.

Η ψυχαγωγία ορίζεται ως η δημιουργική και επωφελής απασχόληση του ανθρώπου κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου του. Δεν είναι μορφή εκτόνωσης, όπως η διασκέδαση, αλλά σκοπεύει στην καλλιέργεια και ξεκούραση και αποτελεί βασική ανάγκη για το άτομο.

Οι σύγχρονοι και εξοντωτικοί ρυθμοί ζωής προκαλούν την πλήξη και την κόπωση στον άνθρωπο. Μέσα από την ψυχαγωγία το άτομο αποφορτίζεται από την ένταση της καθημερινότητας, ενώ καταπολεμά και την ανία. Επίσης απαλλάσσεται από το άγχος της εργασίας, του φορτωμένου με άλλες υποχρεώσεις προγράμματος όπως οι εξωσχολικές δραστηριότητες για τους μαθητές ή οι οικογενειακές υποχρεώσεις. Γενικά, αναζητώντας τρόπους ψυχαγωγίας ο άνθρωπος αποδιδράσκει από την πεζή καθημερινή ρουτίνα.

Επιπλέον η ψυχαγωγία ευθύνεται για την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου. Του δίνει τη δυνατότητα να διευρύνει τους ορίζοντές του και τις γνώσεις του, ενώ ανακαλύπτει και εξασκεί ταλέντα και ιδιαίτερες κλίσεις. Επιπρόσθετα επιτυγχάνεται η μόρφωση, η καλλιέργεια αξιών όπως η συνεργασία και η ισότητα μέσα από δραστηριότητες όπως η ομαδική άθληση, η συμμετοχή σε εθελοντικές δράσεις, ενώ ενισχύεται και η επικοινωνία μεταξύ των συμμετεχόντων.

Για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω επιβάλλεται η σωστή αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο τον άνθρωπο ο οποίος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε τρόπους εκτόνωσης ή νόθης ψυχαγωγίας και δημιουργικής απασχόλησης.

Η δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου επιτυγχάνεται με την ενασχόληση με δραστηριότητες που αποσκοπούν αφενός στην πνευματική εγρήγορση αφετέρου στην ανάπαυση. Συγκεκριμένα η ενασχόληση με κάποιο άθλημα αποτελεί τρόπο ξεκούρασης αλλά ταυτόχρονα καλλιεργεί κλίσεις ή ικανότητες και απαλλάσσει από την πλήξη. Με τη συστηματική άθληση εκτός από τα σωματικά οφέλη που προσφέρονται, διδάσκοντα αξίες όπως η συνεργασία, η ευγενής άμιλλα και καταπολεμάται ο εγωισμός.

Η ενασχόληση με κάθε μορφή τέχνης αποτελεί έναν πρόσθετο τρόπο δημιουργικής αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου. Η ανάγνωση βιβλίων, η παρακολούθηση ποιοτικών θεαμάτων θεάτρου, κινηματογράφου ή μουσικής εξευγενίζουν το πνεύμα, διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντες του ατόμου. Επιπλέον τα ταξίδια φέρνουν τα άτομα σε επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες, αναπτύσσουν το πνεύμα της οικουμενικής συνείδησης.

Συμπερασματικά, η  «γνήσια» ψυχαγωγία προβάλλει σήμερα ως ανάγκη. Είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο λόγω των εξοντωτικών ρυθμών ζωής. Ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να αναλώνεται σε δημιουργικές δραστηριότητες που τέρπουν, ψυχαγωγούν και διδάσκουν και όχι σε δραστηριότητες που τον βοηθούν σε φυγή από την πραγματικότητα. Γιατί η φυγή δεν είναι θέση. Είναι άρνηση.

Μιχάλης Τζανάτος

Ακούγοντας κανείς σήμερα τη λέξη εξάρτηση, συχνά τη συνδυάζει με εθισμό στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Ωστόσο ο εθισμός σε βλαβερές για τον ανθρώπινο οργανισμό ουσίες αποτελεί μόνο ένα μικρό κομμάτι των εξαρτήσεων. Αναζητώντας τις ρίζες της λέξης εξάρτηση θα διαπιστώσουμε την πολυπλοκότητα του όρου καθώς και ορισμένες ίσως λανθασμένες αντιλήψεις των ατόμων για το θέμα .Αρχικά το ρήμα εξαρτώ(-άω) στην αρχαία ελληνική γλώσσα συναντάται με τη σημασία κρεμώ από κάπου ή προσδένω σε κάτι. Στην νέα ελληνική η λέξη εξάρτηση χρησιμοποιείται για να δηλώσει προσκόλληση, έλλειψη αυτοτέλειας ή ανεξαρτησίας. Η προσκόλληση δεν αφορά μόνο πράγματα όπως πολλοί ενδεχομένως αντιλαμβάνονται αλλά και πρόσωπα και καταστάσεις, διότι η εξάρτηση εκφράζει τη μη ελεγχόμενη επιθυμία να δημιουργεί κανείς ξανά και ξανά μία ορισμένη βιωματική κατάσταση, όποιες και αν είναι οι συνέπειες για την υγεία, την οικογένεια, την εργασία και ολόκληρη τη ζωή του. Oρισμένοι από τους ειδικούς που ασχολούνται με το θέμα φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι κάθε ανθρώπινη ανάγκη, ακόμα και κάθε ανθρώπινο ενδιαφέρον, μπορεί να δημιουργήσει εξάρτηση. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ συνήθειας και εξάρτησης είναι πολύ λεπτή. Εξαρτημένος χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί ένα «μέσο» για να διατηρήσει την ψυχική του ισορροπία και συνεπώς να επιβιώσει. Επιπλέον κάθε είδος εξάρτησης πηγάζει από την προσπάθεια αναπλήρωσης κάποιου κενού η αδυναμίας αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η συστηματική αποφυγή ενός ανθρώπου να αντιμετωπίσει τα αρνητικά συναισθήματά του μπορεί να τον οδηγήσει σε κάποιου είδους εξάρτηση, προκειμένου να συντηρήσει την άρνησή του για το πρόβλημα ή να μην ασχοληθεί με αυτό. Η εξάρτηση είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή κατάχρησης ουσιών (αλκοόλ, φάρμακα, ναρκωτικά) είτε ως προσκόλληση σε ένα άτομο, αποδεικνύεται επιβλαβής σε όλα τα επίπεδα, σωματικά και ψυχικά. Πρόκειται για μια λανθασμένη επιλογή, έναν «ανθυγιεινό» τρόπο να δραπετεύουμε από τα πράγματα που μας βασανίζουν.

ΕΥΘΥΜΑΚΗ ΙΩΑΝΝΑ

Είναι σίγουρο πως όλοι λίγο πολύ έχουμε επαναλάβει αυτή τη φράση σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας και μάλιστα νιώθουμε απόλυτα βέβαιοι ότι έχουμε βιώσει μία κατάσταση για την οποία όμως δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε καμία παραπάνω πληροφορία… Τι ακριβώς είναι όμως η “προμνησία”;

Η “προμνησία” ή όπως είναι ευρύτερα γνωστή “déjà vu” , σημαίνει αυτολεξεί το «ήδη ιδωμένο». Στην πραγματικότητα όμως, αν και αισθανόμαστε ότι μία συγκεκριμένη κατάσταση μας έχει συμβεί αυτούσια στο παρελθόν, δεν είμαστε ικανοί να θυμηθούμε τίποτα σχετικά με τον τόπο, τον χρόνο ή τον τρόπο με τον οποίο αυτό μας συνέβη. Σε αυτό το αίνιγμα δεν έχει δοθεί βέβαιη λύση, αν και δεν αποτελεί κάτι νέο, καθώς υπάρχουν αναφορές του στη λογοτεχνία του παρελθόντος. Έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα επιστήμες όπως η ψυχιατρική, η ψυχολογία και η νευρολογία (με επικεφαλής το λέκτορα του Πανεπιστημίου St Andrews Akira O’ Connor), χωρίς να έχουν δεδομένη επιτυχία τα ευρήματά τους.

Η πιο πρώιμη θεωρία ασχολήθηκε με την αίσθηση της όρασης. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτή το ερέθισμα από το ένα μάτι έφτανε στον εγκέφαλο χιλιοστά του δευτερολέπτου αργότερα από ό,τι από το άλλο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι κάτι που έχει ήδη συμβεί. Αυτή η θεωρία ωστόσο καταρρίφθηκε σχετικά γρήγορα, καθώς φαινόμενα προμνησίας παρατηρήθηκαν και από τυφλούς ανθρώπους.

Από νευρολογική σκοπιά, θεωρείται ότι κάποιες διαταραχές στον κροταφικό λοβό προκαλούν το déjà vu . Για την ακρίβεια, ο έσω κροταφικός λοβός επηρεάζεται από τον ρινικό φλοιό με τον οποίο συνδέεται, στον οποίο επιδρούν ενδοεγκεφαλικά ηλεκτρόδια. Παράλληλα, θα πρέπει να συμβούν αλλεπάλληλες «συμπτώσεις» στη λειτουργία του μέσου κροταφικού λοβού, οπού μπορούν, κατά τη διάρκεια της κωδικοποίησης της πληροφορίας που συμβαίνει τώρα, να ενεργοποιήσουν και το σύστημα των αναμνήσεων, με αποτέλεσμα να καταγράφονται εκεί, όσα συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο.

Μία εντελώς διαφορετική άποψη είναι εκείνη που εμπλέκει τη δυσλειτουργία μεταξύ μακροπρόθεσμης και βραχυπρόθεσμης μνήμης. Πιστεύεται κατ’ αυτό τον τρόπο ότι κάποιο λάθος στη μεταφορά και αποθήκευση της πληροφορίας μπορεί να προκαλέσει τη «μεταπήδησή» της από τη βραχυπρόθεσμη στη μακροπρόθεσμη μνήμη. Παρόμοια είναι και η άποψη εκείνων που υποστηρίζουν ότι οι αισθητηριακές πληροφορίες αποθηκεύονται χρονικά πρώτα στη μακροπρόθεσμη και μετά στη βραχυπρόθεσμη μνήμη, και συνεπώς αυτή η ελάχιστη καθυστέρηση δημιουργεί τη λανθασμένη εντύπωση ότι αυτό που συμβαίνει το έχουμε ήδη ζήσει.

Η αδυναμία εξήγησης του φαινομένου παρέχει πρόσφορο έδαφος, στην παραψυχολογία. Υπάρχουν, λοιπόν, συσχετισμοί της προμνησίας, μη αποδεκτοί από την επιστημονική κοινότητα, με τη μετενσάρκωση και τις εξωαισθητηριακές αντιλήψεις. Σύμφωνα, λοιπόν, με την πρώτη αυτό που νιώθουμε είναι απόρροια όσων έχουμε αισθανθεί σε κάποια προηγούμενη ζωή μας, ενώ η δεύτερη υποστηρίζει ότι έχουμε την ικανότητα να προβλέπουμε το μέλλον μέσω ονείρων, και άρα αυτό είναι κάποια ανάμνηση από όνειρο.

Υπάρχουν τρία είδη προμνησίας: το “déjà vecu”, το “déjà senti” και το “déjà visite”. Έτσι, λοιπόν, το πρώτο είναι η φράση «το έχω ξαναδεί» και είναι το πιο συνηθισμένο, το δεύτερο σημαίνει «το έχω ξανανιώσει» και είναι αποκλειστικά συναισθηματική κατάσταση, ενώ το τελευταίο σημαίνει «το έχω ξαναεπισκεφθεί» και είναι το μόνο που έχει γεωγραφικά όρια.

Η ψυχιατρική και η νευρολογία έχουν βρει αυξημένη πιθανότητα και συχνότητα εμφάνισης προμνησίας σε άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές όπως η σχιζοφρένεια και η επιληψία, εντούτοις δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, καθώς σύμφωνα με έρευνες περίπου το 70% των εγκεφαλικά υγιών ανθρώπων το έχει βιώσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του, με κύρια ηλικιακή ομάδα εμφάνισης αυτή των 15-25 χρονών. Η επιστημονική γνώμη είναι διχασμένη σχετικά με το τι σημαίνει το “déjà vu” για τη διανοητική κατάσταση του ατόμου, καθώς άλλοι υποστηρίζουν ότι αποδεικνύει την πολυπλοκότητα των διεργασιών στον εγκέφαλο του ανθρώπου, άρα και μεγαλύτερη ευφυΐα, ενώ στον αντίποδα εμφανίζεται η άποψη ότι όποιος δεν το νιώθει έχει ένα καλύτερο εγκεφαλικό σύστημα στο οποίο δε γίνονται λάθη. Είτε, λοιπόν, μας έχει συμβεί είτε όχι, μπορούμε να επιλέξουμε την εκάστοτε συμφέρουσα θεωρία και να αυτοαναγορευθούμε ευφυείς!

Νικηφόρος Γιακουμέλος

Βιβλίο…. όρος ξεχασμένος για τους περισσότερους νέους αφού δεν αγαπούν το διάβασμα. Στις μέρες μας, η τεχνολογία τους έχει απορροφήσει τόσο πολύ ώστε ξέχασαν πως είναι να διαβάζεις ένα λογοτεχνικό βιβλίο, πόσα πράγματα μπορεί να σου προσφέρει και πόσο ταξιδεύει την φαντασία σου. Μπορεί, βέβαια, να μην φέρει και όλη την ευθύνη η τεχνολογική εξέλιξη όσο το ότι δεν μας έμαθαν από νεαρή ηλικία να αγαπάμε τα βιβλία. Είναι, δηλαδή, θέμα γενικότερης παιδείας που αρχή του είναι η εκπαίδευση. Το τρομακτικότερο απ’ όλα για την χώρα μας είναι το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει κάνει τους μαθητές να ακούνε για βιβλίο και…<< ν’ αλλάζουν δρόμο >> ! Ο χρησιμοθηρικός χαρακτήρας, επίσης, δεν κατευθύνει το άτομο στην γόνιμη και εποικοδομητική γνώση, αντιθέτως το αποτρέπει από αυτή. Όμως η γνώση είναι η κινητήρια δύναμή μας και ο κόσμος του βιβλίου ασύγκριτα μαγικός κι εμείς μπορούμε να κάνουμε πολλά για να αλλάξουμε τα σημερινά δεδομένα !

                Μαρία Τσαλαμιδά

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΓΕΛΙΟ!

Δυστυχώς, αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε είναι σπάνια και δυσεύρετα τα χαμογελαστά πρόσωπα. Όμως υπάρχουν κάποια που έχουν ξεμείνει στην άκρη των χειλιών κάποιων ανθρώπων. Ίσως είναι αυτοί που είναι αναίσθητοι και δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς μέσα τους, ή εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να γελάσουν μια μέρα -έστω και για μια στιγμή- εκείνοι που δεν έχουν κλείσει το εργοστάσιο θετικών σκέψεων και έχουν φυλάξει κάποιες αγκαλιές για ώρα ανάγκης ή ακόμα και εκείνοι των οποίων η καρδιά δεν επιφυλάσσει κακία, ούτε φθόνο για τους γύρω τους. Αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται παιδιά και μπορούμε να τους βρούμε μόνο σε συσκευασίες με αδαμάντινο περιτύλιγμα όπου δεν επιτρέπεται το άγχος και η απαισιοδοξία. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ένα παιδί γελά μέχρι και 300 φορές την ημέρα!

ΈΝΑ ΓΕΛΙΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΑ!

Αν αναλογιζόμασταν πόσο εύκολο είναι να κάψουμε θερμίδες με το γέλιο, δε θα πηγαίναμε ούτε γυμναστήρια, ούτε θα αναζητούσαμε μαγικά ματζούνια που θα μας κάνουν να φαινόμαστε «όμορφοι» και ιδανικοί στα μάτια των άλλων. Θα ήταν ένας ανώδυνος τρόπος γυμναστικής, διότι αν γελάμε καθημερινά για δεκαπέντε λεπτά μπορούμε να χάσουμε ως και δυο κιλά τον χρόνο. Έτσι το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να γελάμε όσο πιο πολύ μπορούμε και πιστέψτε με είναι διπλό το κέρδος, γιατί και αδυνατίζουμε αλλά και φτιάχνουμε τη διάθεση τη δική μας – αλλά πιθανότατα και των γύρω μας!

ΓΕΛΑΣΤΟΙ ΑΠΟ ΚΟΥΝΙΑ …

Το γέλιο έχει αποδειχθεί ότι ρέει στις φλέβες μας από τη βρεφική ηλικία, διότι ένα μωρό μπορεί να γελάσει άπειρες φορές την ημέρα και να κάνει και τους γονείς του να χαμογελάσουν, άρα είναι μια από τις ανανεώσιμες πηγές γέλιου για μια οικογένεια. Ίσως τελικά όσοι άνθρωποι γελούν ακόμα και όταν φθάνουν στα βαθιά γεράματα να μην είναι στην πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από μεγάλα μωρά! Κατά βάθος όλοι αναζητάμε αυτό το κάτι που θα μας κάνει να γελάσουμε, που θα μας γεμίσει με θετική ενέργεια από την κορυφή ως τα νύχια … Άρα η μυστική συνταγή επιτυχίας είναι να καταφέρουμε να μη μεγαλώσουμε ποτέ!!

ΑΨΟΥ … ΈΧΩ ΧΑΜΟΓΕΛΙΤΙΔΑ!

Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό λένε όλοι. Περίπου το ίδιο ισχύει και για το γέλιο. Σίγουρα σε όλους μας έχει τύχει να γελάμε ακατάπαυστα χωρίς καν να έχουμε ακούσει ή δει κάτι απίστευτα αστείο, απλά μόνο και μόνο επειδή γελούν οι υπόλοιποι και μας παρασύρουν. Όταν το βέλος της ψυχολογίας μας είναι στα ύψη και βγαίνει το πράσινο χαμογελάκι είναι πολύ πιο εύκολο να παρασυρθούμε σε γέλια μέχρι δακρύων, γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι χρειαζόμαστε μια εσσάνς γέλιου στο μουτράκι μας, ακόμα και οι τελείως μουρτζούφληδες – απλώς δεν το παραδέχονται για να μην χαλάσουν την εικόνα τους.. Είναι πραγματικότητα το γεγονός ότι για να γελάσουμε χρειαζόμαστε λιγότερους μυς από ό,τι για να κατσουφιάσουμε, οπότε συμφέρει κιόλας – γκουχ γκουχ κυρίες που έχετε κολλήματα με τις ρυτίδες!! – γι’ αυτό just SMILEE J

Λαζανά Γεωργία Β΄1 

Οι γονείς οφείλουν να αποτελούν στήριγμα για τα παιδιά τους ανεξάρτητα από την  ηλικία στην οποία βρίσκονται. Η συμβολή της είναι πάρα πολύ μεγάλη, καθώς κατέχουν μεγάλο κομμάτι στην ψυχή των παιδιών τους. Γι’ αυτό το λόγο οφείλουν να τους συμπαραστέκονται, να τους βοηθούν σε οποιαδήποτε δυσκολία αντιμετωπίζουν, να τους ενθαρρύνουν, να τους ανεβάζουν την ψυχολογία τονίζοντας τις αρετές τους, να τους καθοδηγούν, να τους διαφωτίζουν με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχουν στη μέχρι τώρα ζωή τους και πολλές ακόμα ενέργειες που περνούν από τα χέρια τους. Με αυτό τον τρόπο οι σχέσεις παιδιών – γονιών βελτιώνονται, γίνονται ιδανικότερες. Τα παιδιά εξασφαλίζουν «ένα μελλοντικό φίλο», ο οποίος πάντα θα υπάρχει εκεί γι’ αυτούς και ακόμα οι ίδιοι οι γονείς αισθάνονται ότι συμμετέχουν έμπρακτα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού τους και ότι συμβάλλουν στην επιτυχία του.

 ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΘΥΜΙΑ

Άγχος, τρέξιμο, προβλήματα. Τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας. Τρεις λέξεις που, όμως, σβήνουν το χαμόγελο από τα χείλη μας. Τρεις λέξεις που είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας: να είμαστε χαρούμενοι. Η καθημερινότητα των νέων χαρακτηρίζεται από αυτές. Προσπαθούμε να επιτύχουμε κάτι για να είμαστε ευτυχισμένοι. Μάλλον, τελικά, κοιτάμε το δέντρο αλλά χάνουμε το δάσος.

Όμως, δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι; Νομίζω πως γίνεται αυτό. Ας ξεκινήσουμε από κάτι απλό: γιατί διαβάζουμε; Η απάντηση είναι γνωστή: για να μπούμε σε μια σχολή και να βρούμε μια δουλειά με καλή αμοιβή. Θα μας κάνει κάτι τέτοιο ευτυχισμένους; Δυστυχώς όχι.

Ας σκεφτούμε κάποιες στιγμές. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια συμβουλή. Πράγματα που προέρχονται από αυτούς που αγαπάμε. Εκείνη η χαρά, η ανακούφιση, αυτή είναι η ευτυχία. Είναι στιγμές που μας προσφέρουν πρόσωπα που σημαίνουν για μας. Είναι στιγμές που μοιραζόμαστε με δικούς μας ανθρώπους. Δεν είναι τα χρήματα, τα παπούτσια ή τα ρούχα. Αυτά κάποτε θα τελειώσουν, η ευτυχία όμως όχι. Βρίσκεται και μας περιμένει παντού. Ο Τζων Λένον στο δημοτικό έγραψε μια έκθεση με θέμα «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις». Αυτός απάντησε «Ευτυχισμένος». Όταν του είπαν ότι δεν κατάλαβε το θέμα, αυτός τους απάντησε ότι αυτοί δεν κατάλαβαν τη ζωή. Τελικά κάπως έτσι είναι.

Εύχομαι σε όλους, όταν μεγαλώσετε, πρώτα από όλα να γίνετε ευτυχισμένοι.

 ΔΕΝΑΖΗ ΕΙΡΗΝΗ