Ήταν 18 Οκτωβρίου του 1925. Η Ελλάδα μόλις λίγα χρόνια πριν είχε χάσει το γόητρό της, τη δύναμή της και αίμα του λαού της στα παράλια της Μικράς Ασίας. Ωστόσο, τα σύννεφα του πολέμου δεν αργήσαν να φανούν.

Εκείνη την ημέρα ένας στρατιώτης του ελληνικού στρατού στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα κοντά στο φυλάκιο που βρισκόταν στο όρος Κερπινή, ο λοχαγός Χρήστος Βασιλειάδης έχασε το σκύλο του. Ψάχνοντάς τον, πέρασε τα σύνορα της Βουλγαρίας.

Το βουλγαρικό φυλάκιο που βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά τον εντόπισε και τότε Βουλγάροι στρατιώτες έσπευσαν προς τον άτυχο υπαξιωματικό και τον σκότωσαν.

Λίγες μέρες αργότερα ο Στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο τότε ηγέτης της Ελλάδος, έλαβε γνώση για το συμβάν και αμέσως κήρυξε τον πόλεμο στη Βουλγαρία με αιτήματα , την αποζημίωση της οικογένειας του χαμένου στρατιωτικού και μια επίσημη απολογία του βουλγαρικού κράτους προς την Ελλάδα.

Παράλληλα, οι Βούλγαροι προσφεύγουν στην Κοινωνία των Εθνών για τη δικαίωσή τους. Ο Πάγκαλος, όμως, βλέποντας πως τα αιτήματα του δεν λήφθηκαν υπόψιν, διατάζει τον διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού να εισβάλει στη Βουλγαρία, και πιο συγκεκριμένα στο Πετρίτσι, κέντρο δράσης των Βουλγάρων ανταρτών της Μακεδονίας.

 Έτσι, ο ελληνικός στρατός στις 22 Οκτωβρίου καταλαμβάνει το Πετρίτσι και τα γύρω χωριά της περιοχής για να αναγκάσει τους Βουλγάρους να αποδεχτούν τα αιτήματα του Παγκάλου.

Όμως η κοινωνία των Εθνών, τελικώς, τάχθηκε με το μέρος της Βουλγαρίας και αποφάσισε πως οι Έλληνες θα έπρεπε να αποχωρήσουν απ’ τό Πετρίτσι και να αποζημιώσουν το βουλγαρικό κράτος με 20 εκατομμύρια φράγκα,ενώ οι Βούλγαροι θα έπρεπε, επίσης, να αποζημιώσουν την οικογένεια του θύματος.

Στις 22 Οκτωβρίου και οι δυο πλευρές συμφωνούν παύση του πυρός και αποδοχή των όρων. Τα θύματα ανέρχονται συνολικά σε 150 ανθρώπους και το τίμημα για την Ελλάδα υπήρξε βαρύ. Μάλιστα έχει χαρακτηριστεί ως ένας  απ’τούς πιο ανουσίους πολέμους όλων των εποχών!

Χρήστος Αναγνωστάκης