ΕΞΙ ΣΠΙΤΙΑ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ

ΑΠΟ: ΚΑΖΑΡΑ ΕΛΕΝΗ - Ιουν• 10•17

Τα Χρυσά μολύβια της Καστοριάς ετοιμάσαμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα για τα ακατοίκητα σπίτια της πόλης μας. Πρώτα τα φωτογραφίσαμε και τα μοιράσαμε. Το κάθε παιδί ανέλαβε και ένα σπίτι. Στη συνέχεια γράψαμε ποιος πιστεύαμε ότι έμενε στο σπίτι μας. Τέλος, πήραμε συνέντευξη από τους γείτονες. Οι οποίοι μας είπαν όσα ήξεραν για τους ανθρώπους που έμεναν στα σπίτια. Ελπίζουμε να σας αρέσει η δουλειά μας.

ΤΟ ΜΠΛΕ ΣΠΙΤΙ

 1

Η ιστορία μας
Στο μπλε σπίτι ζούσε μια οικογένεια με 4 παιδιά. Ο πατέρας τους ήταν γουνεργάτης και τον έλεγαν Μιχάλη Τσατσάρα. Ο κύριος Μιχάλης μεγάλωνε μόνος του τα 2 αγόρια του και τα δίδυμα κορίτσια επειδή είχε χωρίσει. Ένα βράδυ μπήκαν κλέφτες στο σπίτι την ώρα που ο μικρότερος γιος τους είχε σηκωθεί να πιει νερό. Από εκείνη τη νύχτα ο μικρός δεν μπόρεσε να ξανακοιμηθεί αφού φοβόταν μήπως οι κλέφτες επιστρέψουν. Αυτός τους είχε δει αλλά εκείνοι ευτυχώς όχι. Γι” αυτό, λοιπόν άλλαξαν σπίτι και δεν ξαναγύρισαν ποτέ.

Στην Πραγματικότητα
Το σπίτι αυτό ήταν ένα από τα πιο αριστοκρατικά σπίτια της Καστοριάς εκεί έμενε μια πλούσια οικογένεια. Οι γονείς και τα 3 τους παιδιά, δυο κορίτσια και 1 αγόρι. Μαζί τους ζούσε και η αδερφή την μητέρας τους η οποία δεν είχε παντρευτεί ποτέ. Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν έφυγαν στην Αμερική. Η τελευταία που έμενε στο σπίτι ήταν η ανύπαντρη θεία τους . η οποία έμεινε εκεί μέχρι τα βαθιά γεράματα.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ

2

Η ιστορία μας

Το σπίτι χτίστηκε το 1927. Η 24χρονη Εμμανουέλλα Κιθάρ το αγόρασε τον Αύγουστο του 1937 για να ζήσει μόνη της. Είχε πολλά χρήματα από τον πατέρα της αλλά εκείνη ήθελε να γίνει νηπιαγωγός. Η Εμμανουέλλα περπατάει περίπου μια ώρα κάθε μέρα για να φτάσει στο νηπιαγωγείο που δουλεύει.

Κάτι αναπάντεχο όμως συνέβη. Μια μέρα ένας μικρός μαθητής της ξέχασε τη βρύση ανοιχτή. Το σχολείο πλημμύρισε και όλα τα πράγματα καταστράφηκαν. Έτσι, η ηρωίδα μας αποφάσισε να μετατρέψει το σπίτι της σε σχολείο. Όταν όμως οι εργασίες τελείωσαν και το κτήριο επισκευάστηκε τα παιδιά επέστρεψαν στο κανονικό τους πρόγραμμα. Η Εμμανουέλλα μόνη ξανά τα απογεύματα δεν μπορούσε να συνηθίσει την ησυχία και τη μοναξιά. Για πολλά βραδιά νόμιζε ότι άκουγε παιδικές φωνές αλλά και συρτάρια να ανοίγουν. Ένα πρωί λοιπόν το αποφάσισε και φώναξε έναν γιατρό να την εξετάσει.Αυτός της πρότεινε να βρει έναν τρόπο να επιστρέψουν οι παιδικές φωνές στο σπίτι.
Μετά από πολύ σκέψη λοιπόν η Εμμανουέλλα Κιθάρ έφτιαξε το πρώτο ορφανοτροφείο της περιοχής μέσα στο ίδιο της το σπίτι και φυσικά βοήθησε πολλά παιδιά.

Στην πραγματικότητα

Η οικογένεια που ζούσε είχε 4 παιδιά. Δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Οι γονείς δούλευαν εργάτες ,έραβαν γούνες. Με τι γούνα ασχολήθηκαν και τα παιδιά τους. Όταν όμως δεν υπήρχε άλλη δουλειά για αυτούς αποφάσισαν να φύγουν στη Γερμανία. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού έζησαν εκεί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τα αγόρια ζουν ακόμη στη Γερμανία ενώ τα κορίτσια επέστρεψαν και ζουν στην Καστοριά με την οικογένεια τους. Οι γείτονες δεν τους γνώρισαν ποτέ αφού το σπίτι είναι ακατοίκητο για περίπου 30 χρόνια.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΖΟΥΓΚΛΑ

3

Η ιστορία μας

Ο Μάρκος , η Ελένη και ο Σπύρος είναι τα τρία παιδιά της οικογένειας του Γιώργου  Πηδηχτούλη. Η μητέρα των παιδιών Ασπασία  ήταν πυροσβέστης και πολύ αυστηρή. Όταν η μικρή Ελένη πήγε στην Α” Δημοτικού η μαμά της περίμενε να είναι  άριστη μαθήτρια όπως  τα αδέρφια της.

Εκείνη όμως δεν μπορούσε να διαβάσει και μόνο έκλαιγε. Μετά από πολύ καιρό αποκάλυψε στη μητέρα της ότι την κορόιδευαν για το επίθετο της. Έτσι, η οικογένεια Πηδηχτούλη άλλαξε το επίθετο της και έγινε η οικογένεια Καθιστού και φυσικά μετακόμισαν σε άλλη πόλη.

 Στην πραγματικότητα

Στο σπίτι έμενε η κυρία Λένα με την κόρη της και τη μαμά της η οποία ήταν συνταξιούχος. Η κυρία Λένα ήταν φοδραρίστηκα, έβαζε δηλαδή φόδρες σε γούνινα παλτά. Σήμερα η κόρη της θα πρέπει να είναι περίπου 40 χρονών και ζει στη Γερμανία. Το σπίτι δεν ήταν δικό τους. Αυτός που το έχτισε έφυγε στη Γερμανία για δουλειά και δεν γύρισε ποτέ. Σήμερα είναι μια ζούγκλα από χόρτα αφού είναι ακατοίκητο για περίπου 20 χρόνια.

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

4

Η ιστορία μας

Ο Παύλος Τριαντάφυλλος είναι ένας οικοδόμος 30 χρονών. Όταν ήταν 7 χρονών έχασε την ακοή του. Οι γονείς του τον έγραψαν σε ένα σχολείο κωφών στην Αθήνα. Εκεί έμεινε περίπου 12 χρόνια. Λίγο πριν επιστρέψει στην πόλη του γνώρισε τη Μαρία η οποία ήταν επίσης κωφή. Οι δυο τους επικοινωνούσαν με την επίσημη γλώσσα των κωφών την ελληνική νοηματική γλώσσα. Γύρισαν στην πόλη που ζούσε μικρός ο Παύλος παντρεύτηκαν και έκαναν 2 παιδιά των Μανώλη και τον Σπύρο. Τα δυο παιδιά άκουγαν αλλά έμαθαν να επικοινωνούν με τους γονείς τους με τη νοηματική γλώσσα. Η οικογένεια ήταν αποδεχτή από όλους. Μάλιστα γείτονες και φίλοι έμαθαν τη νοηματική γλώσσα για να μπορούν να επικοινωνούν εύκολα. Τα χρόνια περάσανε τα παιδιά κάνανε τη δική τους οικογένεια. Ο κύριος Παύλος και η κυρία Μαρία έζησαν στο σπίτι μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Στην πραγματικότητα
Στο σπίτι έμενε μια κυρία η οποία μεγάλωνε μόνη της τους δυο γιους της γιατί ο σύζυγος της είχε σκοτωθεί στον Ελληνό-Αλβανικό πόλεμο. Οι δυο γιοί έμειναν στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα τους μέχρι που έγινα 40 χρονών.

Τότε ο ένας έφυγε  για να κάνει τη δική του οικογένεια.. Ο άλλος ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που έζησε εκεί πριν από περίπου 25 χρόνια.

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

5

Η ιστορία μας

Η πρώτη οικογένεια που έμεινε σε εκείνο το σπίτι ήταν του κύριου Παύλου. Έφυγαν όταν η σύζυγος του γέννησε το όγδοο παιδί τους και φυσικά δε χωρούσαν. Η δεύτερη οικογένεια ήταν πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Βρήκαν το σπίτι άδειο κι αποφάσισαν να μείνουν. Έφυγαν για  να βρουν αλλού την τύχη τους όταν κανείς δεν τους έδινε δουλειά.

Στην Πραγματικότητα

Στο σπίτι αυτό ζούσε μια οικογένεια με τα δύο τις παιδιά. Είχαν ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ο πατέρας ήταν οικοδόμος. Στο χωριό κανένας δεν θυμάται την οικογένεια γιατί οι δύσκολές συνθήκες έκαναν τα παιδιά τους να φύγουν στην Αμερική. Κανείς δεν ξέρει αν ζουν σήμερα.

 

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΑ ΖΩΑ

6

Η ιστορία μας
Ο κύριος Σωτήρης Ζωγραφισμένος έχτισε ένα μεγάλο σπίτι για να ζήσει με τη σύζυγο του Γιώτα. Επειδή έλειπε συνέχεια σε επαγγελματικά ταξίδια αποφάσισε να της κάνει δώρο ένα μαύρο ντομπερμαν. Αυτός ο σκύλος ήταν για πολλά χρόνια η μοναδική συντροφιά της Γιώτας αφού δεν είχαν κάνει παιδιά.  Ένα πρωί η Γιώτα ξύπνησε αλλά δεν έβρισκε πουθενά τον φίλο της. Στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που σταμάτησε να χαμογελάει. Έτσι ο Σωτήρης της πρότεινε να υιοθετήσουνε ένα παιδί.  Ο 3χρονός Νίκος  από την Αφρική έγινε γρήγορα ο αγαπημένος τους γιος. Στις 31 Ιουνίου  του 1981 γιόρτασε για πρώτη φορά τα γενέθλια του. Αφού τελείωσε το πάρτι μητέρα και γιος άκουσαν ένα περίεργο γάβγισμα έξω από την καγκελόπορτα σαν κάποιος να ζητούσε κάτι με παράπονό. Φυσικά δεν ήταν άλλος παρά ο σκύλος της οικογένειας. Τώρα πια όλα ήταν όπως έπρεπε…

 

Στην πραγματικότητα

Η κυρία που ζούσε στο σπίτι ήταν η ιδιοκτήτρια του και είχε 2 κόρες. Η δουλειά της ήταν να ράβει γούνινα παλτά. Όταν η κυρία αρρώστησε και πέθανε οι κόρες έφυγαν από το σπίτι. Σήμερα έχουν τη δική τους οικογένεια. Η μία κατοικεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και η άλλη στην Καστοριά. Ενώ και οι δυο έχουν γεννήσει από δύο κορίτσια.

Τα Χρυσά Μολύβια της Καστοριάς

Γιώργος, Π. Παρασκευή, Ζ. Θανάσης, Λ, Χριστίνα, Τ. Γιάννης, Κ. Ναταλία, Γ.

 

 

Σχολιάστε

Top