Ένα λογοτεχνικό κείμενο του Σπύρου Σοφιανού Βαρούτη

(Βασισμένο στο διήγημα «Τ’ Αγνάντεμα» του Α. Παπαδιαμάντη)

 Όλα ήταν ήσυχα. Μέχρι που έπρεπε να φύγω. Υπήρχε μια απόσταση από το σημείο όπου καθόμουνα μέχρι την προκυμαία. Και αυτή η απόσταση ήταν η πιο δύσκολη να τη διασχίσει κανείς. Μιλάω με τη γυναίκα μου, τη μάνα μου, την ξαδέρφη μου, τη θεία μου, τον παππού μου, τον αδερφό μου, και εξαπατώ τον εαυτό μου λέγοντας πως πρέπει να γίνουν όλα αυτά. Και έτσι περνάνε μία, περνάνε δύο, περνάνε τρείς ώρες. Τα ίδια κάνει και ο καπετάνιος. Και χωρίς τον καπετάνιο δεν πάμε πουθενά.

Προχωρώ αργά στους δρόμους. Τα βήματα αυτά είναι τα πιο δύσκολα. Στους δρόμους υπάρχουν άνθρωποι που μας αποχαιρετάνε, άλλοι παίζουν μουσική. Κάνουν λες και μας βλέπουν για τελευταία φορά. Και ίσως αυτό να συμβαίνει. Φτάνω στην άκρη του λιμανιού. Το πλοίο θεόρατο. Μα δεν με τρομάζει. Έχω ανέβει σε πολλά πλοία και έχω περάσει αμέτρητες φουρτούνες.

Όταν ανεβαίνω τη σκάλα, το νησί γίνεται όλο και πιο μικρό. Κάθε σκαλί με απομακρύνει από αυτό. Στο κατάστρωμα στριφογυρνάει ένας ταξιδιώτης, έξαλλος γύρω από δεκάδες αποτσίγαρα. Δεν θα περιμένει δέκα-δώδεκα ώρες αυτός; Γι’ αυτόν είναι εύκολο να φύγει. Οι ταξιδιώτες δεν έχουν ρίζες.

 Κάποια στιγμή θα φύγουμε. Θα έχει τελειώσει ο χρόνος.  Μα θα γυρίσουμε. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Να γυρίσουμε.