Ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός που αντικατοπτρίζει μια κοινωνία. Από την αρχή της ιστορίας του λαού μας, στην αρχαία Ελλάδα, ήταν  ένας πολύ σημαντικός παράγοντας με πολλά οφέλη και μέχρι και  σήμερα ο αθλητισμός παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο ή ακόμα καλυτέρα καθοριστικό.

         Στην αρχαία Ελλάδα τα περισσότερα αθλήματα ήταν ατομικά όπως οι ταυρομαχίες στην Κρήτη, το ακόντιο, το άλμα επί κοντό, η πάλη, ο δρόμος και ο δίσκος. Τα περισσότερα από αυτά τα αθλήματα είναι και μέχρι σήμερα ολυμπιακά αθλήματα. Οι ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονταν από το 776 π.χ.  και κράτησε 1170 χρόνια μέχρι και το 393 μ.Χ. που καταργήθηκε σαν ειδωλολατρικός θεσμός από έναν Βυζαντινό αυτοκράτορα.

Μετά από μια πολύ μεγάλη περίοδο, τα αθλήματα άρχισαν να αποκτούν ξανά σημαντική θέση στη ζωή των ανθρώπων. Άρχισαν να δημιουργούνται και ομαδικά αθλήματα, όπως η καλαθοσφαίριση ή αλλιώς Basketball (Basket). 

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1891, ο Καναδός Δρ. Τζέιμς Νάισμιθ, καθηγητής φυσικής αγωγής στο Εκπαιδευτήριο της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων (YMCA) (σημερινό Κολέγιο Σπρίνγκφιλντ) στο Σπρίνγκφιλντ, Μασαχουσέτη, Η.Π.Α.), προσπαθούσε να κρατήσει την τάξη, με την οποία έκανε μάθημα, δραστήρια μια βροχερή μέρα. Αναζητούσε ένα δυναμικό παιχνίδι εσωτερικού χώρου για να κρατήσει τους μαθητές απασχολημένους και στα κατάλληλα επίπεδα φυσικής κατάστασης κατά τη διάρκεια του μακρύ χειμώνα της Νέας Αγγλίας. Αφού απέρριψε άλλες ιδέες, είτε ως υπερβολικά τραχιές ή ακατάλληλες για κλειστά γυμναστήρια, έγραψε τους βασικούς κανόνες και κάρφωσε ένα καλάθι ροδάκινων σε ύψος 3,55 μέτρων. Σε αντίθεση με τα σύγχρονα δίχτυα καλαθοσφαίρισης, αυτό το καλάθι ροδάκινων διατηρούσε τον πάτο του, και οι μπάλες έπρεπε να ανακτηθούν με το χέρι μετά από κάθε «καλάθι» ή πόντο που σημειωνόταν. Αυτό αποδείχθηκε αναποτελεσματικό. Έτσι το κάτω μέρος του καλαθιού απομακρύνθηκε, πράγμα που επέτρεπε την ώθηση της μπάλας με ένα μεγάλο πείρο κάθε φορά.

Η καλαθοσφαίριση την πρώτη φορά παίχτηκε με μια μπάλα ποδοσφαίρου. Οι πρώτες μπάλες που δημιουργήθηκαν ειδικά για την καλαθοσφαίριση ήταν καφέ, και ήταν μόνο στα τέλη του 1950 που ο Τόνυ Χάινκλ, ψάχνοντας για μια μπάλα που θα είναι πιο ευδιάκριτη για τους παίκτες και τους θεατές, εισήγαγε την πορτοκαλί μπάλα που χρησιμοποιείται σήμερα, Η ντρίμπλα δεν υπήρχε στο αρχικό παιχνίδι, εκτός από την «σκαστή πάσα» για τους συμπαίκτες. Η πάσα ήταν το κύριο μέσο μετακίνησης της μπάλας. Η ντρίμπλα τελικά εισήχθη, αλλά περιοριζόταν από το ασύμμετρο σχήμα της πρώτης μπάλας. Η ντρίμπλα έγινε σημαντικό μέρος του παιχνιδιού περίπου τη δεκαετία του 1950, καθώς βελτιώθηκε το σχήμα της μπάλας. Παίζεται με δύο ομάδες των πέντε ατόμων σε ένα (συνήθως κλειστό, που στο έδαφός του έχει παρκέ) γήπεδο με δύο αντικριστά καλάθια. Οι παίκτες επιτρέπεται να ακουμπήσουν την μπάλα μόνο με τα χέρια (ωστόσο δε συνιστά παράβαση εάν αυτή ακουμπήσει και οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος, εκτός από τα πόδια). Σκοπός των ομάδων είναι να βάλουν με [σουτ] την μπάλα μέσα από το καλάθι όσο το δυνατόν περισσότερες φορές στα 40 λεπτά του αγώνα (τέσσερα δεκάλεπτα). Η ομάδα που θα πετύχει περισσότερους πόντους είναι η νικήτρια. Εάν ο αγώνας λήξει ισόπαλος, οι ομάδες συνεχίζουν σε πεντάλεπτη παράταση κ.ο.κ. Κάθε ομάδα έχει 5 παίκτες ανά πάσα στιγμή μέσα στο γήπεδο, ενώ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπορεί να χρησιμοποιήσει άλλους 7 παίκτες (που βρίσκονται στον πάγκο), πραγματοποιώντας αλλαγές. Ανάλογα με το ποια ομάδα κατέχει την μπάλα, οι παίκτες παίζουν αμυντικά ή επιθετικά. Ο συνολικός χρόνος της επίθεσης μιας ομάδας είναι 24 δευτερόλεπτα, ενώ για να περάσει μια ομάδα την μπάλα από το μισό γήπεδο έχει μόνο 8 δευτερόλεπτα. Δεν επιτρέπεται να τρέχει κάποιος κρατώντας την μπάλα (βήματα): Πρέπει ή ταυτόχρονα να κτυπά τη μπάλα στο πάτωμα (ντρίμπλα) ή να σταματήσει και να δώσει πάσα. Αλλιώς η μπάλα πηγαίνει στην αντίπαλη ομάδα.

Κάθε αγώνας διαρκεί 4 περιόδους ίσης διάρκειας. Ανάμεσα στην 1η και τη 2η, καθώς και ανάμεσα στην 3η και την 4η, μεσολαβεί διάλειμμα 2 λεπτών. Ανάμεσα στην 2η και την 3η, υπάρχει διάλειμμα 15 λεπτών, το λεγόμενο ημίχρονο. Κάθε προπονητής έχει το δικαίωμα να καλέσει τους παίκτες του στον πάγκο για να τους δώσει οδηγίες, τέσσερις φορές στον αγώνα. Αυτό λέγεται time-out και κατά τη διάρκειά του, ο αγώνας διακόπτεται για 1 λεπτό, ενώ οι παίκτες συγκεντρώνονται στους πάγκους. Εκτος βεβαία από όλα αυτά που είναι αρκετά σημαντικά τα 9 χρόνια που παίζω,  το μπάσκετ δεν υπήρξε μόνο μια δημιουργική απασχόληση αλλά ταυτοχρόνως ήταν και είναι μια δεύτερη οικογένεια που μου έδειξε από 6 χρονών την ευγενή άμιλλα ενός παίκτη, το πως είναι να είσαι αθλητής, το πως να τρέφεσαι σωστά, το πως να αγαπάς τους συμπαίκτες σου και να νοιάζεσαι για αυτούς και αυτοί το ίδιο. Το μπάσκετ μου έμαθε πως να βάζω στόχους και πως να τους επιτυγχάνω και βέβαια  πως να δέχομαι την ήττα και πως μαθαίνεις από τα λάθη σου και από το χάσιμο ενός παιχνιδιού.

   Eκτός από το Αμερικανικό αστέρι Michael Jordan από μικρός θαύμαζα τον Νίκο Γκάλη, έναν Ελληνοαμερικάνο που έγινε γνωστός από το μπάσκετ σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Έδειξε σε όλους ότι δεν χρειάζεται να έχεις τον καλύτερο εξοπλισμό για να είσαι κάλος παίκτης, έδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι ο ψηλότερος για να είσαι ο καλύτερος.  Έδειξε σε όλους ότι απλά πρέπει να αγαπάς ότι κάνεις. Αν το αγαπάς πραγματικά με όλη σου την κάρδια, να είσαι σίγουρος ότι θα επιτύχεις και ας μην είσαι ο καλύτερος ή ο πιο ταλαντούχος.

Ανέστης Παπαντωνίου