Κινηματογράφος: μια λέξη με πλούσια ιστορία.
Στις 8/3/2016 η Β΄ γυμνασίου πραγματοποίησε μια επίσκεψη στο Μουσείο Κινηματογράφου στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Εκεί μάθαμε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα που ήταν αδύνατο να τα φανταστούμε πιο πριν.
Όταν ακούμε τη λέξη κινηματογράφος στο μυαλό μας έρχονται οι ταινίες που παρακολουθούμε στην τηλεόραση ή το σινεμά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ιδέα του κινηματογράφου μπορούμε να πούμε πως υπήρχε από πολύ παλιά. Από τις σκιές στη καθημερινή ζωή μας και το θέατρο σκιών φτάσαμε στον ολοζώντανο κινηματογράφο που απολαμβάνουμε σήμερα.
Η λέξη κινηματογράφος είναι σύνθετη. Το πρώτο συνθετικό είναι η λέξη κίνηση και η δεύτερη το ρήμα γράφω, επομένως γράφω την κίνηση και αυτό επιτεύχθηκε χάρη στο μετείκεσμα. Όπως μας εξήγησε η υπεύθυνη που μας ξενάγησε στο Μουσείο ,ο κινηματογράφος βασίζεται σε ένα ελάττωμα του ανθρώπινου ματιού ,που ονομάζεται «μετείκασμα», ένας στιγμιαίος οπτικός ερεθισμός διαρκεί αρκετά αφού εξαφανιστεί η αιτία που τον προκάλεσε γιατί χρειάζεται επεξεργασία από τον εγκέφαλο . Η εικόνα (είδωλο) που σχηματίζεται στον αμφιβληστροειδή από ένα αντικείμενο δεν χάνεται αμέσως, αλλά παραμένει και μετά την εξαφάνιση του. Ο κινηματογράφος στηρίζεται πάνω σε αυτή την αρχή για να λειτουργήσει. Έτσι πριν ακόμα εξαφανιστεί το μετείκασμα της μιας εικόνας, έρχεται η άλλη εικόνα, τότε οι εικόνες αυτές «συγχωνεύονται» και δημιουργούν μια συνεχή ροή εντυπώσεων. Με αυτόν τον τρόπο ο κινηματογράφος δίνει την εντύπωση της κίνησης.
Ο Τζον Πάρις αφού κατανόησε πλήρως το μετείκασμα προσπάθησε να κάνει πράξη την οφθαλμαπάτη κίνησης και το κατάφερε με δύο κομμάτια σπάγκο, ένα κομμάτι χαρτί που στη μια πλευρά είχε μια εικόνα και στην άλλη πλευρά άλλη. Με λίγη σκέψη και πολλή φαντασία στριφογυρνώντας τους σπάγκους έδινε την ψευδαίσθηση της κίνησης. Η επινόησή του ονομάστηκε θαυματοτρόπιο. O Γουίλιαμ Χόνρερ προσπάθησε να βελτιώσει την επινόηση του Πάρις και φυσικά το έκανε χρησιμοποιώντας διαδοχικές εικόνες. Στη συνέχεια φτάσαμε στους αδελφούς Λιμιέρ που δημιούργησαν την πρώτη κάμερα γνωστή ως σινεματογράφο. Η πρώτη προβολή έγινε στη Γαλλία και το φιλμ έδειχνε ένα τρένο που έκανε το καθημερινό του δρομολόγιο και κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω πως οι Γάλλοι όταν το πρωτοαντίκρισαν τρόμαξαν και μάλιστα για τουλάχιστον μία εβδομάδα έτρεμαν στη λέξη κινηματογράφος. Αρχικά τα φιλμ που προβάλλονταν κατέγραφαν τηνκαθημερινότητα των ανθρώπων.
Αργότερα όμως κάτι καινούριο εμφανίστηκε στο βωβό κινηματογράφο. Οι φαρσοκωμωδίες. Κύριος εκπρόσωπός του ήταν ο Τσάρλι Τσάπλιν. Ο Σερ Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος (Charles Spencer Chaplin Jr, 16 Απρλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977),γνωστότερος με το υποκοριστικό Τσάρλι και, στην Ελλάδα κυρίως, με το προσωνύμιο «Σαρλό», υπήρξε Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης, που μεγαλούργησε στις πρώτες δεκαετίες του Χόλυγουντ. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα Σαρλό που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βουβός κινηματογράφος) και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Στις σύγχρονες ταινίες σημαντικό ρόλο παίζει η σκηνοθεσία και το σενάριο. Ο σκηνοθέτης αναλαμβάνει να απαντήσει σε βασικές ερωτήσεις όπως ποιος, πότε, με ποιους τι και γιατί.
Μη βιαστείς, λοιπόν, να υποτιμήσεις μια παλιά ταινία είτε βωβή είτε ασπρόμαυρη γιατί για να δημιουργηθεί αυτή η ταινία χρειάστηκαν χρόνια δουλειάς από ανθρώπους που ποτέ δεν τα παρατούσαν όσο και αν οι άλλοι αδιαφορούσαν για τα επιτεύγματά τους.
Γεωργία Νουφριάδου
