Μια αξέχαστη εμπειρία!
Οι άνθρωποι είναι πλεονέκτες .Έτσι έχουν τα πράγματα . Μην προσπαθείς να το αρνηθείς. Κι εγώ κι εσύ κι όλοι .Όσα κι αν έχουμε πάντα θα θέλουμε κι άλλα. Δεν εκτιμάμε τίποτα. Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να μάθεις να ζεις με το λίγο. Άραγε τι; Θα σας πω.
Πριν μερικές μέρες παραπονιόμουν στους γονείς μου που δεν έχω γαλάζια μάτια και πόσο όμορφα είναι κι ότι όταν μεγαλώσω θα φοράω φακούς επαφής για να φαίνονται έτσι. Ζήλευα επίσης τα καινούργια κινητά που έχουν βγει και γκρίνιαζα για το σπίτι μας που είναι διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων κι όχι μεζονέτα.
Ε , λοιπόν πήρα το μάθημά μου στην επίσκεψή μας με το πρόγραμμα του εθελοντισμού και της διαμεσολάβησης. Μας έδειξαν μια άλλη πλευρά της ζωής. Την σκληρή πλευρά, εκεί που πρέπει να δουλεύεις και να αγωνίζεσαι και καμιά φορά η ζωή ή μάλλον αυτή η όψη της σε «ανταμοίβει» με την απόρριψη και την απογοήτευση.
ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Η «Άρσις» ήταν ο πρώτος προορισμός μας . Είναι ένας ξενώνας που στεγάζει ασυνόδευτα ανήλικα (δηλαδή ανήλικα παιδιά που ταξιδεύουν στο εξωτερικό χωρίς τους γονείς τους) και οικογένειες προσφύγων για όσο χρειαστεί. Ένας άλλος τομέας της είναι τα παιδιά των οποίων οι γονείς θεωρούνται ανίκανοι να τα μεγαλώσουν, είτε επειδή είναι κακοποιητικοί προς το παιδί τους είτε επειδή υπάρχει ακατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον .
Δεύτερη στάση μας η «Σχολή τυφλών». Ας σημειωθεί ότι η σχολή τυφλών βρίσκεται στην οδο Βασιλίσσης Όλγας και είναι ειδικά προσαρμοσμένη για τυφλούς.
Μπαίνοντας στη σχολή, οι περισσότεροι άρχισαν να αγχώνονται για το πως θα συμπεριφερθούν στα τυφλά παιδιά , όμως βάλαμε τα δυνατά μας για να αισθανθούμε όλοι άνετα. Απ’όλα τα παιδάκια , για μένα ξεχώρισε ένα κοριτσάκι, η Ραφαηλία . Πηγαίνει δευτέρα δημοτικού και εναι πανέξυπνη. Η μαμά της ειναι κομμώτρια και της αρέσουν οι πλεξούδες. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει τραγουδίστρια.
Στην σχολή μας έμαθαν πώς ένας βλέπων πρέπει να καθοδηγεί έναν τυφλό και τον τρόπο που διαβάζουν, γράφουν και πληκτρολογούν οι τυφλοί.Το σύστημα λέγεται «Braille».Γράφουν με έξι κουμπάκια τα οποία αντιστοιχούν σε γράμματα της αλφαβήτου. Υπάρχουν ειδικά χαρτιά με ανάγλυφο και έτσι διαβάζουν. Οι υπολογιστές ειναι ειδικά προσαρμοσμένοι.Μιλούν και εκτελούν λειτουργίες που ένας απλός υπολογιστής δε μπορεί να κάνει . Μετά από όλα αυτά , όλοι μαζί τραγουδήσαμε τα κάλαντα και στη συνέχεια παίξαμε ένα μικρό θεατρικό με θέμα τα Χριστούγεννα .Η Ραφαηλία κι όλα τα παιδιά εκεί ενθουσιάστηκαν. Έκανα πολλούς καινούργιους φίλους και φίλες.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προσπαθούν και αγωνίζονται καθημερινά είναι ήρωες και πραγματικοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ . Αυτοί είναι που αξίζουν και χαίρομαι που τους γνωρίζω και εχω φίλους σαν κι αυτούς.
Εν κατακλείδι, το πιο σημαντικό απ’όλα κι αυτό που πρέπει να μας μείνει είναι ότι πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε και να μην ζητάμε περισσότερα και πως τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει αν πραγματικά θέλουμε κάτι .Η ευχάριστη αυτή εμπειρία θα μείνει στην μνήμη μου για πάντα . ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ!
Δάφνη Γιαννακέρη
