Τα STARακια

από τις  Γαλήνη Κυριάι και Μαρία Μαλλιάκα

Με αφορμή το   απόσπασμα  του σχολικού βιβλίου  «Η Νέα Παιδαγωγική» από  το έργο  του Νίκου  Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέκο  πήραμε συνέντευξη –γυμνασιόπαιδα πια από το δάσκαλό μας του δημοτικού… τον κο Γιάννη  Μεγαλούδη –ο οποίος για να αποφευχθεί οποιαδήποτε παρεξήγηση -καμία σχέση δεν έχει με το δάσκαλο  που  περιγράφει στο κείμενο ο Νίκος Καζαντζάκης …Ζητήσαμε από  τον  κο Γιάννη να μας αφηγηθεί κάποιες από τις εμπειρίες  από το σχολείο όχι όμως  από την πλευρά του δασκάλου , όπως θα περίμενε κανείς …Του ζητήσαμε να επιστρέψει στα μαθητικά του χρόνια  κι εκείνος ανταποκρίθηκε πρόθυμα …Τον ευχαριστούμε  πολύ .

<<Ποιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στα σχολεία την εποχή που ήσαστε μαθητής ; >>

-Οι συνθήκες που επικρατούσαν στα σχολεία αν συγκρίνουμε με τα σημερινά ήταν πολύ δύσκολες…Οι δάσκαλοι μας ήταν πολύ πιο αυστηροί ….υπήρχε  η τιμωρία …καταρχήν (θα μιλήσω για την τιμωρία)υπήρχε η εποχή του μπλε παντελονιού και του άσπρου πουκάμισου ..έπρεπε να είμαστε φρεσκοκουρεμένοι ..έπρεπε ..να είχαμε καθαρά νύχια , χέρια ..δεν μπορούσαμε να αντιμιλήσουμε , μπαίναμε στην τάξη και καθόμασταν Παναγίες .Πιστεύω  ότι αυτό το σύστημα και με τις τιμωρίες που βάζανε  δεν ήταν καθόλου αντικειμενικό  και σωστό  , γιατί , αν υπολογίσουμε  ότι απ το δημοτικό  κιόλας  πως έχεις να κάνεις με μικρές ψυχές , μικρά αθώα πλάσματα και έτσι είναι όπως το λέω μικρά αθώα πλάσματα . Όσο  κι αν είναι πονηρό το παιδί , παραμένει παιδί .Είναι ένα μικρό αθώο πλάσμα .Δεν πρέπει λοιπόν να  αντιδράς κατ΄ αυτόν τον τρόπο .Λοιπόν οι συνθήκες που επικρατούσαν στα σχολεία ήταν πολύ δύσκολες απ όλες τις πλευρές  .Πάντοτε για κάποιους λόγους κάποιοι  υποτιμούσαν το μαθητή.  Δεν  ήξεραν όμως ότι  ξέρω περισσότερα απ΄ όσα λέω ,   σκεφτόμουν περισσότερο απ’ όσο μιλούσα  και παρατηρούσα περισσότερα απ΄ όσα αντιλαμβάνονταν .Δυστυχώς  δεν είχαμε την ελευθερία λόγου που υπάρχει σήμερα .

<<Ποιες διαφορές υπήρχαν ανάμεσα στα σχολεία που φοιτήσατε ; >>

-Λοιπόν, εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο εξωτερικό συγκεκριμένα στην κεντρική  Αφρική ,εκεί είχαμε ελληνική κοινότητα δημοτικό , γυμνάσιο και λύκειο ήταν η κοινωνία πολύ διαφορετική από ότι στην Ελλάδα. Ήταν πιο κλειστή .Ήμασταν πολύ περισσότερο δεμένοι ο ένας με τον άλλο. Οι διαφορές λοιπόν όταν κάποια στιγμή  χρειάστηκε να έρθω στην Ελλάδα και να πάω στο σχολείο στο  δημοτικό ακόμα μου φάνηκαν όλα παράξενα , όλα περίεργα .Πολύ περισσότερα παιδιά μέσα σε μια τάξη ,ενώ εμείς αντίθετα εκεί που ήμουν δεν υπήρχαν τόσα πολλά παιδιά .Ο κόσμος ήταν διαφορετικός για μένα.   Όχι ότι ήταν κακός .Δεν με γνώριζαν .Στην Αφρική με γνώριζαν,  όλοι τους γνώριζαν όλους .Υπήρχε μια μεγάλη διαφορά λοιπόν ανάμεσα σε αυτά τα δυο σχολεία που γνώρισα συγκεκριμένα το σχολείο της ελληνικής κοινότητας στην Αφρική και το 2^ο δημοτικό  Καλλιθέας στην Αθήνα .Το μυστικό όμως δεν είναι να φοβάσαι….. το μυστικό  είναι η τέχνη του να σ’ αγαπούν και εγώ προσπάθησα με κάθε τρόπο αν και  πολύ    μικρός να με αγαπούν οι συμμαθητές οι συμμαθήτριες μου και οι δάσκαλοι μου.

<<Ποια είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση από τα σχολικά σας χρόνια ; >>

-Λοιπόν, από τα σχολικά μου χρόνια…δεν θα πάω στα πολύ παιδικά μου …..θα πάω όμως στον αποχαιρετιστήριο λόγο μου που είχα βγάλει στο λύκειο….τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα ναι μεν ήταν ευχάριστη ανάμνηση όλο αυτό το πάρτυ ας πούμε που γινόταν αλλά και από την άλλη ήταν και λίγο δυσάρεστο , γιατί θα αποχωριζόμασταν ο ένας τον άλλο. Οι φίλοι οι φίλες οι γνωστοί θα έπρεπε να φύγουμε να πάμε στην Αθήνα να σπουδάσουμε , αλλά ήταν ευχάριστο γιατί τελικά  αποζημιώθηκαν αυτοί  οι άνθρωποι που μας στήριξαν οι σεβαστοί καθηγητές μας. Με δυσκολία όμως αποχαιρετήσαμε τους φίλους της πρώτης και δευτέρας λυκείου αλλά μου έχει μείνει περισσότερο η ευχάριστη ανάμνηση παρά η δυσάρεστη…..διότι οι λύπες έχουν πολύ μικρή θέση στην ψυχή του νέου ανθρώπου.

<<Ποια είναι δυσάρεστη ανάμνηση που έχει γραφτεί  με ανεξίτηλο  μελάνι  από τα σχολικά σας χρόνια?>>

-Λοιπόν….όπως γνωρίζετε οι μεγάλοι άνθρωποι είχαν τα δικά τους προβλήματα και τις δικές τους σκοτούρες….έτσι και εμείς που ήμασταν νέοι είχαμε τα δικά μας προβλήματα….είχαμε τα δικά μας βάσανα….πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα βάσανα δεν έχουν τσέπες ….έτσι λοιπόν αντιμετωπίζαμε όλη την καθημερινότητα αρνητικά ή θετικά….αλλά αφού με ρωτάτε λοιπόν ποια είναι η αρνητική ανάμνηση ….δεν θα ξεχάσω ποτέ για μια αταξία που έκανα στο λύκειο …ο αδερφός μου προκειμένου να με τιμωρήσει παραδειγματικά  με πήγε στον κουρέα και με κούρεψε γουλί παρουσιάζοντάς με στην πρωινή προσευχή του σχολείου…και τότε ήταν η δυσάρεστη ανάμνηση η άσχημη ανάμνηση που έμεινε καθαρά στο μυαλό διότι μην ξεχνάμε(ήμουν και ερωτευμένος)…& το κορίτσι που ήταν εκεί με έβλεπε χωρίς μαλλιά…..τίποτα όμως δεν είναι γλυκύτερο στον άνθρωπο  από λίγη πικρή ζωή…