Με τον όρο φτώχεια αναφερόμαστε στην οικονομική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από έλλειψη επαρκών πόρων για την ικανοποίηση βασικών ανθρώπινων αναγκών. Το κατώφλι των βασικών αναγκών που ορίζει το όριο της φτώχειας διαφέρει από χώρα σε χώρα.

Στην Ε.Ε. η σχετική φτώχεια ορίζεται ως το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με εισόδημα χαμηλότερο από 60% του διάμεσου εισοδήματος στην χώρα. Στην Ελλάδα αυτό το ποσοστό υπερβαίνει το 20%. Η φτώχεια σε ατομικό επίπεδο μπορεί να σχετίζεται με τη χαμηλή συνταξιοδότηση, την ανεργία ή την αεργία (εθελοντική μη άσκηση επαγγέλματος). Το επίπεδο της ανεργίας μιας χώρας φαίνεται να είναι επίσης δείκτης της γενικής φτώχειας (στην Ελλάδα η ανεργία το 2011 είναι περίπου 14,3%).

Η σχετική φτώχεια μεταξύ χωρών στον κόσμο είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο. Πριν 250 χρόνια όλες οι χώρες στον κόσμο είχαν περίπου το ίδιο εισόδημα. Ουσιαστικά όλοι οι άνθρωποι γεννιόντουσαν στον μόχθο της αγροτικής ζωής, ζούσαν έναν σύντομο και επίπονο βίο και πέθαιναν πριν τα 50 τους. Όμως χάρη στην βιομηχανική επανάσταση, κάποιες χώρες με πρώτη την Αγγλία, πολλαπλασίασαν τρομακτικά το εισόδημα τους. Όσο η επανάσταση εξαπλωνόταν στον κόσμο, άλλες χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές ή υπό αγγλική κυριαρχία ανέβηκαν και αυτές στην σκάλα της ανάπτυξης.

Ωστόσο, η φτώχεια εξακολουθεί να μαστίζει τον κόσμο ακόμα και στις μέρες μας και κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί σε ένα βαθμό μέσω του εθελοντισμού . Για παράδειγμα, άνθρωποι που έχουν την  οικονομική δυνατότητα μπορούν να ενισχύσουν άτομα που βρίσκονται σε ανάγκη.

Χρήστος Σίνος, Παναγιώτης Ψυχογιυός.