«Αγαπητέ πεντάχρονε εαυτέ μου..», της Κατερίνας Αντωνιάδη (Β1)

drase-image-new

Να χαμογελάς και εκτιμάς. Πόσες φορές παραπονέθηκες για τις φακές και τη φασολάδα; Πόσο συχνά δεν μπορούσες να αποφασίσεις τι δώρο θέλεις από τη γιαγιά σου; Ξέρω, πολλές.. Εξάλλου ήμουν κι εγώ εκεί. Μα αλήθεια, πόσες φορές σκέφτηκες, ποια θα ήσουν αν είχες γεννηθεί στην Ινδία, ή στην Αφρική; Το φαντάστηκα, καμία.
Μεγάλωσα όμως εαυτέ μου και μεγάλωσες κι εσύ. Μακάρι να ήταν το παιχνίδι και το φαγητό οι μόνες μου έγνοιες. Άκουγες τη μαμά, εγώ ακούω και βλέπω γύρω μου. Κι αυτό δεν με ικανοποιεί… βαρέθηκα να ακούω για βόμβες και βιασμούς, τρομοκρατία, σφαγές και πείνα. Κουράστηκα να ακούω «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». Απ’ αυτό το τίποτα όμως έμαθα πως δεν είναι πράξη η απραξία.
Σκέψου εαυτέ μου να χαρίσεις τα παιχνίδια που δεν θέλεις πια, να χαμογελάσεις σε ένα ζητιάνο. Πάνω απ’ όλα να εκτιμάς. Να εκτιμάς που έχεις μια αγκαλιά να κρυφτείς, όταν βλέπεις εφιάλτη. Που θα πας στο σχολείο και θα μάθεις πώς να σχηματίσεις άποψη. Τα παιδάκια στη Συρία δεν τα έχουν αυτά που είχες. Είναι πιθανό να μην τα αποκτήσουν ποτέ.
Είμαι ευγνώμων που έχω την ελευθερία μου χωρίς να χρειάζεται να αγωνιστώ. Θα ακουστεί περίεργο αλλά είμαι χαρούμενη που τα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω είναι η οικονομική κρίση-ίσως και η κρίση αξιών και δεν χρειάζεται να ανησυχώ μήπως και πέσει μια βόμβα και αφανίσει όλη μου την οικογένεια. Είμαι γυναίκα και μπορώ να εναντιωθώ σε έναν άντρα, όταν είναι αναγκαίο. Είμαι εγώ και δεν χρειάζεται να το κρύβω.
Δυστυχώς οι πρόσφυγες που φεύγουν από τη Συρία δεν μπορούν να πουν το ίδιο. Είναι αναγκασμένοι να ζουν κάτω από την καθημερινή αμφιβολία, φόβο, πείτε το όπως θέλετε «Θα με αφήσουν να μείνω εδώ;» ή «Θα πεθάνω τώρα;»… Γι’ αυτό το λόγο τωρινέ εαυτέ μου, εαυτέ μου γενικότερα, να εκτιμάς ό,τι σου έχει δοθεί, αλλά μην σταματάς εκεί.
Εσύ,ναι εσύ, η φοιτήτρια που ανησυχεί για την εξεταστική. Χαμογέλα και τελείωσε τη σχολή σου. Του χρόνου γίνε εθελόντρια στη Unicef. Δούλεψε στην κατασκήνωση προσφύγων στο Ελληνικό. Κι εσύ, που τώρα πληκτρολογείς στον υπολογιστή σου και φαντάζεσαι το μέλλον σου, φαντάσου το μέλλον του παιδιού που στέκεται στο κρύο.
Άνοιξε τα μάτια σου και φύγε από την αδιαφορία. Μην στέκεσαι αμέτοχη. Υπάρχουν τόσα που μπορείς να κάνεις, εσύ και όλοι γύρω σου εαυτέ μου. Πίστεψέ με. Δεν θέλει πολύ. Ένα λιθαράκι να βάλει ο καθένας μας και στο εγγυώμαι, ο κόσμος μας θα γίνει τόσο καλύτερος. Ίσως μετά από καιρό, θα μπορούν όλοι να χαμογελούν. Ένα ειλικρινές χαμόγελο, ενός ανθρώπου που δεν ζητάει πολλά, πάρα μόνο να είναι χαρούμενος.

Σχολιάστε

Top