To Χάλοουϊν (Halloween) είναι μία γιορτή  που γιορτάζεται την νύχτα της 31ης Οκτωβρίου στις καθολικές και προτεσταντικές χώρες (σε εμάς τις απόκριες), κατά την οποία τα μικρά παιδιά μεταμφιέζονται κυρίως σε κάτι «τρομαχτικό» και επισκέπτονται σπίτια μαζεύοντας γλυκά, το γνωστό μας «trick or treat» (φάρσα ή κέρασμα). Η γιορτή αυτή μπορεί να ταυτιστεί με τις Απόκριες, όμως διαφοροποιείται κατά πολύ από αυτές καθώς το Halloween έχει περισσότερο μυστικιστική χροιά.

  Η ρίζα της λέξης αυτής προέρχεται από το All-hallow-even και δηλώνει την παραμονή (eve) της γιορτής των Αγίων Πάντων (AllHallows Day - All Saints Day). Το Halloween συνδέεται με την υπερφυσική δραστηριότητα. Πολλές πολιτιστικές παραδόσεις θεωρούν την ημέρα αυτή ως μία από τις ελάχιστες μέρες που μπορεί να υπάρξει επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων καθώς και ότι είναι η μέρα που η μαγεία, και γενικότερα οποιαδήποτε ενέργεια που έχει να κάνει με το υπερφυσικό, είναι στο ζενίθ.

 

Αρχαίες παραδόσεις

Στα αρχαία χρόνια η ημέρα αυτή ήταν πολύ σημαντική, κυρίως στο κέλτικο ημερολόγιο στο οποίο αναπαριστούσε ένα σημείο στη μέση του χρόνου, το Samhain ή τέλος του χειμώνα. Ήταν ακριβώς αντίθετη από τη μέρα του μεγάλου φεστιβάλ της άνοιξης το Μάη, το Beltain. Έτσι η μέρα αυτή αναπαριστούσε το σημείο που άλλαζε ο χρόνος, την παραμονή της νέας χρονιάς με το ξεκίνημα της σκοτεινής περιόδου του χρόνου. Και παρόλο που γιορτάζονταν από τους Κέλτες, η προέλευση της ημέρας αυτής συνδέεται και με άλλους πολιτισμούς, όπως η Αίγυπτος και το Μεξικό, στο τελευταίο ως Dia de la Muerta, ή ημέρα των νεκρών.

Οι Κέλτες πίστευαν ότι οι κανονικοί νόμοι του χώρου και του χρόνου δεν τηρούνταν τη χρονική αυτή περίοδο, κι έτσι ο κόσμος των πνευμάτων μπορούσε να αναμειχθεί με τον κόσμο των ζωντανών. Ήταν μια νύχτα που οι νεκροί μπορούσαν να διαπεράσουν το παραπέτασμα και να επιστρέψουν στη γη των ζωντανών για να γιορτάσουν με την οικογένεια ή τη φυλή τους. Γι αυτό οι γεμάτοι με τάφους λόφοι της Ιρλανδίας φωτίζονταν με πυρσούς στους εσωτερικούς τοίχους, έτσι ώστε τα πνεύματα των νεκρών να μπορέσουν να βρουν το δρόμο τους.

 Φανάρια από κολοκύθες, τα φανάρια για τον Jack

   Από την αρχαία αυτή παράδοση προέρχεται μια από τις πιο διάσημες εικόνες της γιορτής: το φανάρι από κολοκύθα (Jack-o-lantern). Προέρχεται από ιρλανδικές παραδόσεις και χρησίμευε στο να φωτίζει τη χαμένη ψυχή του Jack, ενός τεμπέλη αλλά πανέξυπνου αγρότη, διαβόητου απατεώνα, που είχε κολλήσει ανάμεσα στους δυο κόσμους. Λέγεται ότι ο Jack είχε ξεγελάσει το διάβολο και τον έπεισε να μπει στην κουφάλα ενός δέντρου και σκαλίζοντας την εικόνα ενός σταυρού στον κορμό του δέντρου τον παγίδευσε εκεί μέσα. Ο Τζακ δέχτηκε να τον απελευθερώσει με την προϋπόθεση ότι όταν πεθάνει, ο Διάβολος δεν θα τον αφήσει να μπει στην Κόλαση. Πεθαίνοντας λοιπόν ο Τζακ ,η συμφωνία τηρήθηκε και έτσι δεν μπορούσε να πάει στην κόλαση. Οι φάρσες του είχαν ως αποτέλεσμα να του αρνηθούν την είσοδο στον Παράδεισο και ο Jack απέμεινε μια χαμένη ψυχή παγιδευμένη ανάμεσα στους κόσμους. Ως παρηγοριά, ο Διάβολος του έδωσε λίγη χόβολη για να φωτίζει το δρόμο του στα σκοτάδια μεταξύ των δυο κόσμων. Από τότε, ο Τζακ φτιάχνει αυτά τα φανάρια από κολοκύθα, βάζει ένα κερί μέσα τους και περιπλανιέται σε όλα τα μέρη της Γης για να βρει ένα μέρος να αναπαυθεί.

Αρχικά στην Ιρλανδία έπαιρναν ρέβες και τις έσκαβαν βάζοντας στο εσωτερικό τους ένα κερί για να τις χρησιμοποιήσουν ως φανάρια, ώστε να βοηθήσουν να οδηγηθεί το χαμένο πνεύμα του Jack πίσω στο σπίτι του. Κι έτσι προέκυψε η ονομασία, Φανάρια του Jack. Αργότερα, όταν ήρθαν μετανάστες στο Νέο Κόσμο οι κολοκύθες ήταν πιο εύκολο να βρεθούν κι έτσι σκάλιζαν αυτές ανθρώπινα χαρακτηριστικά, άλλοτε πιο χιουμοριστικά και άλλοτε πιο τρομαχτικά και έβαζαν μέσα κεριά για να τις κάνουν φανάρια.

Halloween History

Παιχνίδι ενώστε τις τελείες

» Ψαρέψαμε» στο διαδίκτυο…

Πώς λέγεται αυτό που είναι γύρω από το φτερό;

Περίπτερο

Πώς λέγεται αυτός που βρίσκεται κάτω από τον δρόμο;

Ιππόδρομος

Πώς λέγεται αυτός που δεν κάνει λάθη;

Άσφαλτος

Πώς λέγεται αυτός που είδε το λιοντάρι;

Ο Λεων-ίδας

Πώς λέγεται αυτός που κάθεται κοντά σ” ένα ξένο;

Παράξενος

Πώς λέγεται αυτός που κρατάει τα αυτιά του;

Αυτοκράτορας

Πώς λέγεται αυτός που λέει ότι έχει μικρή ζωή;

Μικροβιολόγος

Πώς λέγεται η άκρη του τυριού;

Ακρωτήριο

Πώς λέγεται το λάδι που αλείφουν το σώμα τους οι αθλητές;

Σπορέλαιο   

…και άλλα…

 Χαμογέλα! Κάνει τους άλλους να αναρωτιούνται, τι χάπια παίρνεις!

 Από τότε που είδα τον τελευταίο λογαριασμό ρεύματος, έγινα πιο ρομαντικός…

 Αύριο ξενερώνει μια νέα μέρα.

 Θέλω κάποιους να τους στείλω στο διάολο, αλλά φοβάμαι ότι θα συναντηθούμε..

 Πρώτη πρόταση στα βιβλιαράκια οδηγιών χρήσης θα έβαζα πάντα το : «Μπα; Τι έγινε; τα κάναμε θάλασσα και τώρα κοιτάμε το βιβλιαράκι»

Αν εξαιρέσουμε την πραγματικότητα, όλα τα άλλα πηγαίνουν υπέροχα.

 Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός. Το μάτι μου, για παράδειγμα…

 Να συλλαμβάνονται όσοι χαμογελάνε στο δρόμο. Διατάραξη κοινής μιζέριας.

 Τι εννοείς δεν μπορώ να δηλώσω για θρήσκευμα Christian Dior;;;;

 Αν σας πιάσουν να κοιμάστε στη δουλειά, σηκώστε αργά το κεφάλι και πριν ανοίξετε τα μάτια πείτε αργά και καθαρά «Ελέησον ημάς, αμήν»

 Αν είχα λεφτά, θα έφτιαχνα γυάλινη οροφή στο δωμάτιό μου, να ξαπλώνω και να μη μιλάω στο ταβάνι αλλά στ” αστέρια.

 Ό,τι δεν σε σκοτώνει, έχει Plan B, μη χαίρεσαι.

 Πέρασα κατάθλιψη. Με άριστα.

 Με τόση πλύση εγκεφάλου θα έπρεπε να κάναμε λιγότερες βρώμικες σκέψεις.

 Νικήσαμε στα σημεία, αλλά χάσαμε από τα τέρατα.

 Αυτή η μέρα, που θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε, πότε προβλέπεται περίπου;

 Όσο δεν σας απαντάει το ταβάνι μην ανησυχείτε για τίποτα.

    Ρατσισμός είναι η αντίληψη εκείνων που πιστεύουν ότι η δική τους φυλή είναι ανώτερη από τις άλλες, που είναι άξιες περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής τους καταγωγής. Είναι γνωστό πως ο ρατσισμός οφείλεται σε υπεροψία ανακατεμένη με φόβο. Δηλαδή, από τη μια πλευρά νομίζουμε ότι η δική μας φυλή είναι ανώτερη – πιο καλλιεργημένη, πιο έξυπνη, πιο πολιτισμένη κτλ. – ενώ από την άλλη νιώθουμε ότι η άλλη φυλή μας απειλεί: Είτε στρατιωτικά, είτε πολιτιστικά, είτε στην αγορά εργασίας. Το αποτέλεσμα, μέσα μας, είναι να βλέπουμε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων με εχθρότητα και προκατάληψη. 

   Σήμερα στην Ελλάδα αυτό είναι ένα συχνό φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα το χρώμα, την καταγωγή, τη θρησκεία, την ενδυμασία, τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειές μας. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από την παιδεία που έλαβε και από τον πολιτισμό στον οποίο μεγάλωσε, έχει μέσα του την ίδια θέληση για ζωή. Την ικανότητα να αγαπά, να δημιουργεί, να ζει σε κοινωνία, να σκέπτεται, να χαίρεται, να θαυμάζει. Και το διαφορετικό του χρώμα ή καταγωγή δεν πρέπει να ξυπνά το φόβο ή την περιφρόνηση, αλλά το ενδιαφέρον για γνωριμία και επικοινωνία.

  Στις μέρες μας, ανάμεσα στους σημαντικότερους παράγοντες που καθορίζουν την πορεία του πολιτισμού μας εντάσσονται και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.    

Οι νέοι μέσα από την οικογένεια θεωρείται ότι ξεκινάνε να μαθαίνουν σχετικά με την προσφορά στο συνάνθρωπο και την ευαισθητοποίηση για φλέγοντα ζητήματα. Όμως πολύ συχνά, λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και της κρίσης αξιών, οι γονείς θεωρούν τη συμμετοχή των παιδιών τους περιττή σε τέτοιου είδους οργανώσεις, καλλιεργώντας τον ατομικισμό και τη μη αλτρουιστική συνείδηση.

Ακόμα ένα σημαντικό ρόλο στη με συμμετοχή των νέων στις Μ.Κ.Ο. παίζει και η εκπαίδευση. Παρατηρείται το φαινόμενο της μη σωστής ενημέρωσης προς τους μαθητές για την ύπαρξη αυτών των οργανώσεων. Επίσης η έλλειψη σφαιρικής και ανθρωπιστικής απιδείας οδηγούν στη μη ανάπτυξη της πνευματικής καλλιέργειας και στην ηθικοποίηση του ατόμου ώστε να προσφέρει εκούσια τις υπηρεσίες του στο κοινωνικό σύνολο. 

Τα νεαρά άτομα ζούμε σε μια κοινωνία που συνεχώς εξελίσσεται και απαιτεί την επαγρύπνιση  μας. Τα πολλά μαθήματα στο σχολείο, οι εξωσχολικές δραστηριότητες και η εκμάθηση ξένων γλωσσών με στόχο την απόκτηση πτυχίων και εφοδίων γενικότερα, στερεύουν τον ελεύθερο χρόνο με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να αναπτύξουμε εθελοντισμό.

Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι η προσφορά των Μ.Κ.Ο. στην κοινωνία είναι σημαντική και ανεκτίμητη, ωστόσο πολύ λίγοι νέοι αναγνωρίζουν αυτή τους την αξία και προσφορά.

Ένας προορισμός που θα ξαναπήγαινα είναι η Ρόδος. Πρώτη φορά πήγα εκεί όταν ήμουν δέκα ετών και μπορώ να πω ότι μαγεύτηκα από το πανέμορφο αυτό νησί.

Από την είσοδο στο λιμάνι καταλαβαίνει κανείς πόσο ωραίο είναι αυτό το νησί. Η Ακρόπολη της Λίνδου που προβάλλει από μακριά, η καταπράσινη κοιλάδα με τις πολύχρωμες πεταλούδες είναι κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο! Το αρχαίο θέατρο της πόλης, η τεραστία οδός των Ιπποτών με το ψηφιδωτό που την κάνει ακόμη πιο όμορφη, η παλιά πόλη που είναι κτισμένη μέσα στα επιβλητικά τείχη του μεσαιωνικού κάστρου είναι μερικά από τα μέρη που μπορείς να αφεθείς ελεύθερος.

Το ήπιο και γλυκό κλίμα, η καταγάλανη θάλασσα και τα ωραία δαντελωτά ακρογιάλια της, μαζί με τις ανέσεις της πιο μοντέρνας ζωής, ανάμεικτα με τη χαρά που χαρίζει στον επισκέπτη το φωτεινό περιβάλλον του νησιού, κάνουν τη Ρόδο ένα από τα πιο αξιόλογα τουριστικά κέντρα. Η φύση ξεπροβάλλει δίπλα σου με έναν μοναδικό τρόπο που συνδυάζει και το πανέμορφο αυτό νησί αλλά και την ίδια τη φύση που της δίνει απίθανα στοιχειά. Όλα αυτά μαζί σε κάνουν να ξεχνάς την πίεση της καθημερινής ρουτίνας και να διασκεδάζεις. Πιστεύω ότι όποιος θέλει να ξεκουραστεί το Νησί του Ήλιου είναι ιδανικό!!!