Για να χτυπήσεις, θα πρέπει να τρέξεις και να μην προσέξεις. Και το τρέξιμο, το παιχνίδι είναι ανεμελιά! Μην το στερούμε από τα παιδιά! Σύνεση ναι, υπερπροστασία όχι!
«Μέχρι να παντρευτείς, θα γειάνει!» έλεγε η γιαγιά μου, όταν τα μάτια βούρκωναν εκεί στα χαρακώματα της πιο όμορφης ίσως ηλικίας, από σημάδια ενθύμια ανεξίτηλα, παράσημα στιγμιαίας απερισκεψίας που τόσο ευχαριστιόμασταν και ας έτσουζε το οξυζενέ μετά! «Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας» που θα έλεγε και ο Ρουβάς. Όμως σηκωνόμασταν ξανά με περισσότερη ορμή και ζήλο για περισσότερα «ανδραγαθήματα» καθώς οι γονείς ούρλιαζαν «πρόσεχε παιδί μου», μα η παιδική ηλικία δεν είχε χρόνο για τέτοια. Ήθελε να προλάβει να χαραχτεί με θύμησες που θα ζούσαν μέχρι να σβήσει η ανάσα!
Ξέρουμε καλά όλοι μας πως όσο και να τα προστατέψεις, όσο και να προσέξεις, τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τίποτε. Και για του λόγου το αληθές, αρκεί να θυμηθούμε πόσες φορές χτύπησε το παιδί μας μπροστά στα μάτια μας σε κλάσματα δευτερολέπτου. Και όποιος το αρνηθεί, θα πει ψέματα. Απλώς όταν χτυπά στα χέρια κάποιου άλλου είναι πιο εύκολο να προσάψουμε ευθύνες, ενώ ουσιαστικά ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια! Και αν η συχνότητα των ατυχημάτων σε ξένα χέρια μας ιντριγκάρει, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε τι φταίει στη συμπεριφορά του παιδιού. Τι κάνει που αλλού δεν τολμά ! Όμως κακά τα ψέματα. Αλλιώς να προσέχεις ένα δύο παιδιά και αλλιώς τριακόσια χυμένα σε μια αυλή! Και η Λερναία Ύδρα να είσαι, δεν προφταίνεις! Έπειτα πώς να βιδώσεις ένα παιδί στην αυλή; Πώς να του μάθεις να προσέχει, όταν δεν υπακούει; Και τι να του πεις όταν πέφτει; Επιστήμη ολόκληρη!
Στους ειδικούς πάλι λοιπόν!
Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
Τι να λέω στο παιδί μου όταν πέφτει και χτυπάει
Για οτιδήποτε αφορά στους συνδέσμους, στους οποίους σας παραπέμπουμε, ή σε διαφήμισή τους, δε φέρουμε καμία ευθύνη ούτε έχουμε ίδιον όφελος.
