«Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου» έλεγε η γιαγιούλα μου όταν ο θυμός της χτυπούσε την πόρτα! Και φούντωνε και κοκκίνιζε, μα άσχημη κουβέντα από το στόμα της δεν άκουσα, μήτε από τη μάνα μου. Τι ευλογία! Τώρα περπατάς στο δρόμο και ακούς από όλες τις ηλικίες στιχομυθίες από τα Τάρταρα. Θλιβερό στ’αλήθεια.
Ποια είναι η ευθύνη μας; Μεγάλη!
Απλό παράδειγμα: Περιμένουμε τη σειρά μας σε μια μεγάλη ουρά στα διόδια. Στη μεσαία λωρiδα περνούν τα αυτοκίνητα που έχουν E-PASS (ενεργοποιημένη ηλεκτρονική συσκευή με προπληρωμή) και όπως είναι λογικό κινείται πιο γρήγορα και έχει πολύ λιγότερα αυτοκίνητα. Έρχεται λοιπόν ένας κλασσικός νεοέλληνας με τη φαμίλια, που νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου και που η ανοησία του εμποδίζει αυτή τη χώρα να εξελιχθεί, (παράθυρα ανοιχτά) και φρενάρει μπροστά στην μπάρα του e-pass που έχει κατέβει. Η υπάλληλος τους εξηγεί γιατί. Και τότε η μητέρα με το μαλλί στην τρίχα, το παιδί στο πίσω κάθισμα, απευθύνεται έξαλλη φωνάζοντας στην υπάλληλο «βαριά γαλλικά»!!! Τι να πεις λοιπόν; Δε φτάνει που είχαν το θράσος να μην περιμένουν και παραβίασαν τη σειρά όλων, ζητούσαν και τα σπασμένα. Και ερωτώ. Το παιδί στο πίσω κάθισμα τι ελπίδα έχει να μη μοιάσει σε αυτό το χάλι; Ο εγκέφαλος τους μας παρακολουθεί και μας μιμείται ασυναίσθητα ή και συνειδητά και έχουμε χρέος από τη στιγμή που αποφασίσαμε να διαιωνίσουμε το είδος μας, να το κάνουμε με αξιοπρέπεια.
Όλα τα παιδάκια κάποια στιγμή θα ξεστομίσουν κάτι αγενές χωρίς να ευθύνεται η οικογένεια. Είναι αναπόφευκτο με τόσα ερεθίσματα γύρω τους. Σώφρον θα ήταν ωστόσο να επαγρυπνούμε και να φροντίζουμε για την αξιοπρεπή συμπεριφορά τους.
Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
Βρίζει. Πώς να το αντιμετωπίσουμε.
Για οτιδήποτε αφορά στους συνδέσμους, στους οποίους σας παραπέμπουμε, ή σε διαφήμισή τους, δε φέρουμε καμία ευθύνη ούτε έχουμε ίδιον όφελος.
