Θυμόμαστε ίσως οι παλαιότεροι το τραγουδάκι :
«Εις το βουνό ψηλά εκεί
είν’εκκλησιά ερημική,
Το σήμαντρο της δεν χτυπά,
δεν έχει ψάλτη ουδέ παπά.»
ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ -ΕΙΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΨΗΛΑ ΕΚΕΙ του Ζαχαρία Παπαντωνίου
Κάθε φορά που βλέπω μόνο του ένα παιδί να βολοδέρνει στην αυλή αυτό το τραγουδάκι θυμάμαι.
Κάποια κλαίνε και παραπονούνται «Κυρία, δεν με παίζουν.» και παλεύουν να κερδίσουν μια γωνιά στο παιχνίδι και στη δράση. Υπάρχουν όμως και τα περήφανα που αποδέχονται την κατάσταση και χαράζουν τον δρόμο της μοναξιάς, φτιάχνουν φανταστικούς φίλους και πορεύονται μ’εκείνους γιατί αυτοί τους απομένουν, αυτοί καταδέχονται ν’αγαπήσουν τη διαφορετικότητά τους και σε μια αυλή γεμάτη παιδιά με αυτούς στριφογυρίζουν με χαμένη την ελπίδα για λίγη παιδικότητα. Άλλοτε επιλέγουν τον δρόμο της πρόκλησης και παρασύρονται ασυνείδητα αποφασισμένα να τραβήξουν την προσοχή έστω και με αρνητικό τρόπο. Και στο σπίτι πολλές φορές αυτή η μοναξιά συνεχίζεται… Πότε είναι η ώρα για να ανησυχήσουμε και να αντιδράσουμε;
Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
Η μοναξιά στην παιδική ηλικία.
Για οτιδήποτε αφορά στους συνδέσμους, στους οποίους σας παραπέμπουμε, ή σε διαφήμισή τους, δε φέρουμε καμία ευθύνη ούτε έχουμε ίδιον όφελος.
