Τι όμορφη ημέρα! Τόσος ήλιος και τόσο φως! Όλα ήταν ασυνήθιστα ηλιόλουστα μετά από τόσο σκοτάδι! Η μητέρα κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της τον μικρό αδερφό της Ναταλίας με τόση θαλπωρή και ζεστασιά, με δάκρυα χαράς να κυλάνε στα μάγουλά της,γιατί νόμιζε πως δεν θα κατάφερνε να νιώσει ξανά αυτό το συναίσθημα. «Τα κατάφερε! Τα κατάφερε» φώναξε η Ναταλία μόλις είδε τον Αλέξανδρο στην αγκαλιά της νοσηλεύτριας και όλοι έτρεξαν προς το μέρος του. Η σκέψη της γύρισε πίσω, σ” εκείνη την Τρίτη, ακριβώς ένα μήνα πριν.
Ήταν μία συνηθισμένη Τρίτη όπως οι υπόλοιπες. Η Ναταλία σηκώθηκε από το κρεβάτι και ακολούθησε την καθημερινή της ρουτίνα, όπως έκανε ευλαβικά κάθε μέρα πριν πάει στο σχολείο. Είδε το ρολόι,ήταν οκτώ και πέντε,έπρεπε να έχει φύγει από το σπίτι εδώ και δέκα λεπτά. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και άρχισε να περπατά με γρήγορο ρυθμό. Έφτασε στο σχολείο, μετά από λίγα λεπτά χτύπησε το κουδούνι. Πρώτη ώρα κενό,ευτυχώς θα είχε χρόνο να κάνει μία τελευταία επανάληψη στο διαγώνισμα της ιστορίας που έγραφε την δεύτερη ώρα. Το κουδούνι την επανέφερε στην πραγματικότητα. Συνάντησε τις φίλες της και αμέσως άρχισαν να κουβεντιάζουν και να λένε θεωρίες για το φλέγον ζήτημα που απασχολούσε όλους τους μαθητές που ήθελαν να αποφύγουν τα κουραστικά διαγωνίσματα του δευτέρου τετραμήνου που είχαν ήδη αρχίσει! Οι περισσότεροι ήλπιζαν αυτό να συμβεί,σε αντίθεση με τη Ναταλία και μερικούς ακόμα συμμαθητές της,οι οποίοι είχαν ακούσει τι είχε συμβεί στις υπόλοιπες χώρες που είχαν προσβληθεί από τον ιό και τα τραγικά αποτελέσματα που έφερνε μαζί του. Τελευταία ώρα ο διευθυντής του σχολείου συγκέντρωσε όλους τους μαθητές στην αίθουσα εκδηλώσεων και τους ενημέρωσε για την απειλή που επρόκειτο να πλήξει την χώρα μας, τον κορονοϊό,χωρίς όμως να επιβεβαιώνει καμία από τις εικασίες των παιδιών. Το ίδιο απόγευμα όλοι θα ήξεραν… «Το ανακοίνωσαν στις ειδήσεις,κλείνουν όλα τα σχολεία της χώρας για δεκαπέντε ημέρες» τσίριζε η κολλητή της Ναταλίας στο ακουστικό του τηλεφώνου. Η Μαρία είχε κιόλας σχεδιάσει τι θα έκανε όλες αυτές τις μέρες που έκλειναν τα σχολεία, βόλτες, πάρτυ,ψώνια στα μαγαζιά… Μόλις το άκουσε αυτό η Ναταλία ξέχασε όλους της τους ενδοιασμούς και τις αμφιβολίες, έτρεξε έξω με τους φίλους της να γιορτάσουν το κλείσιμο των σχολείων,πάρα τις αντιρρήσεις των γονιών της.
Μετά από δύο μέρες ο μικρός της αδερφός ο Αλέξανδρος – που μόλις είχε κλείσει τα δέκα του χρόνια – άρχισε να ψήνεται στον πυρετό και να βήχει ασταμάτητα. Ο παιδίατρος τους ζήτησε να τον μεταφέρουν χωρίς καθυστέρηση στο Νοσοκομείο Παίδων. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε με πολύ γρήγορο ρυθμό. Υποβλήθηκε φυσικά στις απαραίτητες εξετάσεις και βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό! Όλοι αναρωτιόντουσαν πώς είναι δυνατόν, αφού κανένας από την οικογένειά τους δεν είχε εμφανίσει συμπτώματα. Μετά από λίγη ώρα ήρθε μια νοσοκόμα και πήρε την Ναταλία και τους γονείς της για να κάνουν το τεστ. Όλοι ήταν αρνητικοί στον ίο, εκτός από την Ναταλία. «Φαίνεται ότι η κόρη σας ήρθε με κάποιον σε επαφή που της μετέδωσε τον ιό και λόγω του νεαρού της ηλικίας της δεν εμφάνισε κανένα σύμπτωμα» είπε η νοσοκόμα στους γονείς της. Η Ναταλία κοίταξε τη μητέρα της που έκλαιγε με λυγμούς και τον πατέρα της που προσπαθούσε να την καθησυχάσει, λέγοντάς της ότι όλα θα πάνε καλά. Βλέποντας έτσι τους γονείς της η Ναταλία ένιωσε ακόμα περισσότερες τύψεις και ενοχές απ’ότι πριν. Γιατί να ενδώσει στους πειρασμούς της; ρωτούσε και ξανά ρωτούσε τον εαυτό της, αφού όλοι της το έλεγαν, γιατί δεν άκουσε; Γιατί δεν έμεινε σπίτι;
Οι δύο εβδομάδες που έπρεπε να περιμένουν ήταν βασανιστικές. Ο Αλέξανδρος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας - οι γιατροί δεν ήξεραν τι να πουν στους γονείς, γιατί ούτε οι ίδιοι δεν γνώριζαν με τι ακριβώς βρίσκονταν αντιμέτωποι. Από το μυαλό όλων περνούσε το χειρότερο, όμως η Ναταλία δεν ήθελε να το σκέφτεται, δεν ήθελε ούτε για μια στιγμή να πιστέψει ότι ο αδερφός της δεν θα τα κατάφερνε. Βαθιά μέσα της το ήξερε ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά κανείς δεν ήταν σίγουρος για τίποτα, όποτε γιατί να είναι εκείνη;
Όμως οι δύο εβδομάδες τελείωσαν και οι γιατροί επιτέλους είχαν μία απάντηση. Ο μικρός Αλέξανδρος τα είχε καταφέρει! Αν και τόσο μικρός, τόσο δυνατός για να νικήσει τέτοιο εχθρό!
Κ. Μελίνα
