Δευτέρα 18 Μαΐου και βρισκόμαστε και πάλι στο γνώριμο περιβάλλον του σχολείου. Όλα είναι γνωστά αλλά και όλα άγνωστα. Νέοι κανόνες, νέες ώρες διαλειμμάτων, αυστηρές επιτηρήσεις σε όλους τους χώρους, παντού αντισηπτικό! Η επιστροφή είναι πλέον γεγονός, αλλά τίποτα δε θυμίζει την καθημερινότητα και τις συνήθειες του πριν. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να διατηρούμε αποστάσεις, να υπακούμε σε κανόνες.
Όταν αποφασίστηκε η επιστροφή, αναμφίβολα νιώσαμε μια αίσθηση ευχαρίστησης και ικανοποίησης ακόμα και όσοι από εμάς δεν το παραδέχτηκαν. Το σχολείο, εκτός από το μαθησιακό κομμάτι, περιλαμβάνει και συναισθήματα, ανάμεικτα συναισθήματα: φόβους και συστολές, πόθους και επιθυμίες, όνειρα και φιλοδοξίες, σχεδιασμούς και προβληματισμούς, έχθρες, φιλίες, χαμόγελα, κακίες. Αυτά βοηθούν κάθε νέο να εξελιχθεί, να αποκτήσει γνώσεις και εμπειρίες που θα φανούν χρήσιμες μελλοντικά. Αποστασιοποιηθήκαμε από όλα για καιρό, χωρίς καν να είμαστε ενημερωμένοι για το τι επρόκειτο να συμβεί και χωρίς καν να αποχαιρετήσουμε ο ένας τον άλλο. Μας έλλειψαν λοιπόν αυτά. Μας έλλειψαν φίλοι και συμμαθητές και οι συζητήσεις μας μαζί τους, μας έλλειψαν καθηγητές και ο τρόπος που εκείνοι μας βοηθούν, και γενικά όλα τα συναισθήματα και οι στιγμές που καθημερινά βιώναμε στο σχολείο.
Είμαστε λοιπόν και πάλι πίσω. Το αντισηπτικό τζελ είναι το πρέπον διακοσμητικό κάθε σχολικής αίθουσας και η λέξη «αποστάσεις» είναι πλέον η αγαπημένη των καθηγητών. Γυρίσαμε αλλά είμαστε λίγοι, πολύ λίγοι. Είτε γιατί κάποιοι από επιλογή προτίμησαν να μην έρθουν, είτε γιατί δεν είχαν τη δυνατότητα να έρθουν. Διστακτικά ξαναμπαίνουμε στις τάξεις, βλέπουμε τα γνώριμα πρόσωπα μαθητών και καθηγητών και το μάθημα στη σχολική τάξη είναι και πάλι κομμάτι της καθημερινότητάς μας, έστω και για λίγο. Παρόλο που προφανώς θα προτιμούσαμε όλα να ήταν ακριβώς όπως πριν και να μην έπρεπε να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα και να υιοθετήσουμε νέες συνήθειες, χαιρόμαστε που βρισκόμαστε και πάλι μαζί, έστω και λίγοι και ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες.
Όλο αυτό το διάστημα, η σχολική ζωή επηρεάστηκε φανερά. Κληθήκαμε να γνωρίσουμε εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας προκειμένου να μην χαθεί πλήρως η επαφή με την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και να συνεχιστεί η πορεία προς την πρόοδο. Ήταν μια προτόγνωρη εμπειρία η οποία μας δίδαξε πολλά και δεν θα ξεχαστεί εύκολα όμως δύσκολα κανείς θα ευχηθεί να ξαναβιώσει. Τώρα, που είμαστε ξανά μαζί, στόχος είναι να επανέλθουμε πλήρως αλλά σταδιακά στην παλιά καθημερινότητα.
Ν. Λαμπρινή
