Τη στιγμή που πάγωσε ο χρόνος

Ήταν Τρίτη, γύρω στις έξι το απόγευμα. Εκείνη την ώρα ακούστηκε στις ειδήσεις η φράση «Κλειστά τα σχολεία της χώρας για 14 ημέρες». Όλοι παγώσαμε, δεν ξέραμε τι να πούμε και πώς να αντιδράσουμε. Αυτό που σκεφτόμασταν ήταν ένα γιατί με πολλά ερωτηματικά.

Αρχικά, για τους περισσότερους, δεν ήταν και τόσο άσχημη η ιδέα ξεκούρασης 14 ημερών. Τέλος το διάβασμα, οι υποχρεώσεις, περισσότερος ελεύθερος χρόνος για βόλτα και διασκέδαση. Ήταν κάτι που θα βοηθούσε να ανακτήσουμε δυνάμεις και έτσι να ανταπεξέλθουμε αποτελεσματικότερα στις τελικές εξετάσεις. Δυστυχώς όμως, αυτό που επρόκειτο να συμβεί δεν επέτρεπε στις αρχικές μας επιδιώξεις να γίνουν πραγματικότητα. Η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή, και η συνέπεια και συμμόρφωση όλων μας ήταν επιτακτική ανάγκη.

Ξέραμε ότι η ολική απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν κοντά, και στο σημείο αυτό ήταν η στιγμή που ξεκινήσαμε να συνειδητοποιούμε τι πραγματικά είχε συμβεί. Νευριάσαμε, πλημμυριστήκαμε από απογοήτευση, απόγνωση, θυμό, κάθε ελπίδα μέσα μας άρχισε να σβήνει. Ήταν πραγματικά σαν να πάγωσε ο χρόνος και να σταμάτησαν τα πάντα. Συζητήσεις με τους συμμαθητές ή και τους καθηγητές έμειναν στη μέση, καυγάδες και τσακωμοί δε σήμαναν τη λήξη τους, κάτι που μας προκαλούσε άγχος και θα κάναμε την επόμενη ημέρα δεν έγινε ποτέ. Το χειρότερο όλων, δεν προλάβαμε καν να αποχαιρετιστούμε. Αφήσαμε σα να λέμε ανοιχτούς λογαριασμούς και αυτό ήταν που μας διέλυε περισσότερο. Η καθημερινή αγωνία του σχολείου στην οποία είχαμε πλέον συνηθίσει να ζούμε, σταμάτησε ξαφνικά.

Παρόλα αυτά όμως, ποτέ δε χάσαμε ολοκληρωτικά τις ελπίδες μας. Από την πρώτη στιγμή, έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας τη μέρα που θα είμαστε ξανά «ελεύθεροι» και όλοι μαζί. Ανυπόμονα σχεδιάζουμε αυτή τη στιγμή, που θα γιορτάσουμε τη νίκη μας ενάντια στον φονικό κορωνοϊό.

Ν. Λαμπρινή