Ξαφνικά βρισκόμαστε όμηροι μέσα στα σπίτια μας. Κάθε κρούσμα πρέπει να καταμετρηθεί, κάθε θάνατος να ανακοινωθεί, ενώ το αντισηπτικό τζελ έχει γίνει πια εθισμός. Το πιο τραγικό σε αυτό τον ιό, είναι η αίσθηση πως ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια μας. Η ανθρωπότητα βρίσκεται ξαφνικά εκτός ελέγχου. Το «κακό» μπορεί και ταξιδεύει, φτάνει στα πιο μακρινά μέρη και πλήττει τους πάντες, χωρίς διακρίσεις. Ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με τον φόβο του ξαφνικού θανάτου, της απρόσμενης καταστροφής και κατ’ επέκταση με την αίσθηση της αδύναμης, ελαττωματικής μας ύπαρξης.
Ο κόσμος λοιπόν διαλύεται μπροστά στα μάτια όλων μας, αλλά καθώς στεκόμαστε στα παράθυρα ή στα μπαλκόνια των σπιτιών μας κοιτάζοντας τους ερημικούς πλέον δρόμους, νιώθουμε πως κάτι νέο μπορεί να διαμορφωθεί. Η δυνατότητα λήψης αποφάσεων δεν ανήκει πια σε εμάς, και οι δεξιότητες βελτιστοποίησης και δημιουργικότητας είναι οι σύμμαχοί μας στο να αντέξουμε σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες. Παρόλα αυτά, μας παρέχεται μια κενή σελίδα, για μια νέα αρχή. Η ανακατεύθυνση και η επανεκκίνηση, θα απαιτήσει διορατικότητα και θράσος, όμως πρέπει να είμαστε σοφοί και να ξεκινήσουμε ξανά με νέους κανόνες, να επικεντρωθούμε σε αυτό που πραγματικά έχει αξία στη ζωή μας και να στοχεύσουμε σε ένα φωτεινό κοινό μέλλον.
Η ζωή έχει αλλάξει φανερά
Γενικά οι άνθρωποι είμαστε οκνηροί, είναι δύσκολο να αλλάξουμε τακτική με απλές λέξεις και επιχειρήματα, πρέπει να πονέσουμε πολύ για να κινηθούμε. Παρόλα αυτά, το ότι έχουμε αναγκαστεί να εγκαταλείψουμε τον συνηθισμένο τρόπο ζωής μας είναι ταυτόχρονα σαν να έχουμε αναγκαστεί να τον κοιτάξουμε από απόσταση, να δούμε ότι δεν λειτουργεί και ποτέ δεν μας έκανε πραγματικά ευτυχισμένους. Ξαφνικά η δυνατότητα για βόλτα και διασκέδαση δεν εξαρτάται από εμάς, οι ταξιδιωτικές διαφημίσεις που εισέρχονται στον υπολογιστή μας φαίνονται επεμβατικές και γελοίες, η σκέψη για μελλοντικά σχέδια είναι ανούσια και ασαφής. Δεν είναι όμως ώρα για εγωκεντρισμό. Είναι η στιγμή που πρέπει να ενωθούμε, να αφήσουμε στην άκρη κάθε εγωισμό και να ενδιαφερθούμε όλοι ο ένας για τον άλλο. Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω; Πώς μπορούμε να είμαστε μακριά αλλά παράλληλα να έχουμε επαφή;
Η ανθρωπότητα νοσεί αλλά ο πλανήτης θεραπεύεται
Οι γιατροί, οι επιστήμονες, οι αστυνομικοί, και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι, είναι εκεί έξω και εργάζονται ατελείωτες βάρδιες σε μια προσπάθεια να σώσουν ζωές και να περιορίσουν τον ιό όσο είναι εφικτό. Και ενώ όλοι αυτοί πολεμούν μια ηρωική μάχη, κάτι εκπληκτικό συμβαίνει: ο πλανήτης διεκδικεί τα δικαιώματά του και ξεκουράζεται, μπορούμε ξανά να τον ακούσουμε να αναπνέει. Η Γη φαίνεται πως χαλαρώνει, ό,τι δηλαδή κάνει ένα ζωντανό ον όταν βρίσκεται σε διακοπές. Οι πρόσφατες φωτογραφίες του αέρα πάνω από την Κίνα, έδειξαν πως δύο μήνες χωρίς παραγωγή καθάρισαν τον ουρανό και επέτρεψαν στους ανθρώπους να αναπνεύσουν ξανά. Αυτό λοιπόν σημαίνει πως ο ιός, μέσω της επιβράδυνσης και του τερματισμού, μπορεί να δημιουργήσει ένα πιο καθαρό και πιο ευνοϊκό περιβάλλον το οποίο σίγουρα θα είναι ορατό σε μεγάλη κλίμακα.
Τι πρέπει να γίνει στο τέλος;
Με μια πρώτη ματιά επομένως, αισθανόμαστε ότι ωθούμαστε σε μια άβυσσο απελπισίας, χάνοντας τα ίδια τα θεμέλια της ύπαρξής μας. Όμως, κάθε κρίση μπορεί να είναι κίνδυνος ή ευκαιρία. Μέσα λοιπόν στην απομόνωση, την κατάθλιψη, την ανησυχία, τον φόβο στον οποίο ζούμε λόγω του κορωνοϊού αξίζει να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Αξίζει να θυμηθούμε τα όνειρά μας και να τα θέσουμε ως κίνητρο για να εξακολουθήσουμε να κάνουμε υπομονή, αξίζει να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Αξίζει να σταματήσουμε να ανησυχούμε για ένα λεπτό και να επικεντρωθούμε στα καλά πράγματα που βρίσκονται μπροστά μας. Όλα κάποτε περνούν, και όταν και αυτό περάσει, είναι στο χέρι μας όλα να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Ν. Λαμπρινή
