Είναι βραδάκι , περασμένες εννιά. Δεν μπορώ να κοιμηθώ έκανα διάφορες σκέψεις στο μυαλό

μου . Μ”  όλες αυτές τις σκέψεις , κουράστηκα, έκλεισα απαλά τα μάτια και με πήρε γλυκά ο ύπνος .

Αργά το βράδυ ξαφνικά ξύπνησα .Άκουσα διάφορους ήχους από τον δρόμο , σηκώθηκα και

έτρεξα να δω . Ήταν άνθρωποι που φώναζαν σε μια άλλη γλώσσα , δεν κατάλαβα πολλά . Ύστερα

άκουσα , πυροβολισμούς , κλάματα και κραυγές . Το θέαμα αυτό το είχα ξαναδεί αλλά αυτή την

φορά φαινόταν σοβαρότερο . Έτσι αφού χώθηκα στην κουβέρτα μου και έκλεισα με δύναμη τα

μάτια μου , σκέφτηκα : «Μακάρι να μην έχει συμβεί αυτό , μακάρι». Άνοιξα τα μάτια και έτρεξα

στην κουζίνα εκεί ήταν οι γονείς μου και μιλούσαν. Τους παρακολουθούσα από την σχισμή της

κλειδαρότρυπας . Η μαμά έκλεισε όλες τις κουρτίνες και κάθισε σε μια καρέκλα . Έσπρωξα απαλά

την πόρτα και μπήκα μέσα , σώπασαν τους είπα για αυτά που είδα στο παράθυρο . Μου είπαν ότι

δεν συνέβαινε τίποτα , αλλά εγώ κατάλαβα , μπορεί να είμαι μικρός , αλλά καταλαβαίνω

περισσότερα απ’τους μεγάλους … Άρχισε ο πόλεμος !

Το πρωί ο μπαμπάς είπε να μην πάμε στο σχολείο. Τους ρώτησα γιατί ,αλλά δεν μου απάντησαν

. Όλη η μέρα ήταν βαρετή στο σπίτι . Έφτασε βράδυ – οχτώ η ώρα – αλλά εγώ δεν ήθελα να

κοιμηθώ , ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα μάτια μου. Αμέσως όμως τα άνοιξα και είδα

τον αδελφό μου που μου είπε :

- Αδελφέ ,τι έχεις ;

- Τίποτα , δεν μπορείς να καταλάβεις, πήγαινε κοιμήσου, του είπα αυστηρά .

Έφυγε και πήγε να ξαπλώσει στεναχωρημένος μιας και δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχα .

Η ώρα είχε πάει δέκα. Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα , κοντοστάθηκα στην πόρτα και

προσπάθησα να αφουγκραστώ . Οι γονείς μου ήταν ήδη εκεί και μίλαγαν σιωπηλά :

- Τι θα κάνουμε ; είπε η μαμά

- Δεν ξέρω αλλά δεν μπορείτε να μείνετε εδώ πηγαίνετε στον αδελφό μου στην Γερμανία μέχρι

να έρθω κι εγώ .

- Δεν μπορώ να σε αφήσω εδώ , θα μείνω μαζί σου .

- Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό κινδυνεύεις.

- Όχι ,αν είμαστε όλοι μαζί .

- Τα παιδιά πρέπει να φύγουν όμως .

- Μα δεν μπορώ να τα αφήσω να φύγουν είναι τα παιδιά μου, είπε και άρχιζε να κλαίει με

λυγμούς .

- Μην κλαις σε παρακαλώ .Πρόκειται για την ζωή τους αυτά δεν φταίνε σε τίποτα . Την

Ναγιλά και τον Σαρίφ, αφού είναι πιο μικρά, θα τα στείλουμε στην Γερμανία ,το Τζαμίλ όμως δεν

μπορούμε να τν στείλουμε εκεί , δεν έχει χαρτιά , αν πάει στην Ελλάδα σε έναν φίλο μου ναυτικό

θα τον φροντίσει καλά και θα τον βοηθήσει …

Μου κόπηκαν τα πόδια . Μου ήρθε να ουρλιάξω, δεν άντεχα να ακούω , γύρισα γρήγορα και πήγα

να ξαπλώσω. Δεν μπορώ να αφήσω έτσι απλώς την ζωή μας εδώ , δεν μπορώ να φύγω . Ένιωθα

θυμό πώς γίνεται να φύγω μόνος μου , να αφήσω την οικογένεια και τους φίλους μου . Με πήρε με

δυσκολία ο ύπνος , αλλά το βράδυ ξύπναγα πολλές φορές για να σκεφτώ .

Το άλλο πρωί ξύπνησα αργά, όλοι είχαν ήδη σηκωθεί , έτρεξα στην κουζίνα , η ατμόσφαιρα

ήταν βαριά . Μπήκα μέσα με κοίταζαν με ένα περίεργο βλέμμα , ύστερα ο πατέρας μου μού είπε :

- Παιδί μου , θυμάσαι που με ρώτησες γιατί να μην πάτε σχολείο, λοιπόν τώρα σου απαντώ ,

έξω γίνεται πόλεμος κινδυνεύουμε γι’ αυτό και πρέπει να φύγουμε . Σε παρακαλώ μην μου

θυμώσεις πρόκειται για την ζωή σας, Τζαμίλ μου . Πήγαινε φτιάξε τα πραγματά σου πρέπει να

φύγεις , είπε και σκοτείνιασε το πρόσωπό του .

Σηκώθηκα αργά αργά , βρισκόμουν σε απόγνωση .Μάζεψα τα λιγοστά πράγματά μου , οι γονείς

μου ήρθαν με αγκάλιαζαν και έκλαιγαν μαζί μου και μου είπαν :

- Αγάπη μου , μην ανησυχείς θα είναι για λίγο καιρό θα έρθεις πίσω γρήγορα, είπε η μαμά

κλαίγοντας.

- Να είσαι δυνατός παιδί μου , το ξέρω θα τα καταφέρεις θα πας στην Ελλάδα με ασφάλεια ,

είπε ο πατέρας:

- Σας αγαπάω πολύ δεν θέλω να φύγω , άρχισα να κλαίω με λυγμούς .

- Αγάπη μου, το ξέρω είναι δύσκολο, αλλά θα τα καταφέρεις .

Μου είπαν που θα πάω και τι θα κάνω. Προορισμός μου η Χίος. Αποχαιρέτησα τους πάντες ,

φίλησα και αγκάλιασα τους γονείς μου και τα αδέλφια μου .Τους είπα:

- Σας αγαπάω πολύ!

Εκείνοι με κοίταζαν και έκλαιγαν η μαμά δεν με άφηνε να ανεβώ στο λεωφορείο , με κρατούσε

σφιχτά απ’τα χέρια και με παρακαλούσε να μείνω . Δάκρυζα , δεν είχαν την δύναμη να κλάψω . Το

λεωφορείο έφυγε και τα άφησε όλα πίσω του. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά δεν φαινόντουσαν πια

πουθενά. Τώρα είχα ένα δύσκολο ταξίδι. Αν και είμαι δώδεκα χρονών θα το παλέψω , θα περάσω

όλες τις δυσκολίες που θα με βρουν .

Θέλησα να κοιμηθώ λίγο κι έτσι έγειρα στο πλάι για να κλείσω τα μάτια μου .Δεν με έπαιρνε ο

ύπνος . Αφού είχαν περάσει πέντε ώρες , ήμασταν σε ένα χωριό κοντά στο Χαλέπι . Σε λίγο θα

περνάγαμε τα σύνορα να πάμε στην Τουρκία . Το λεωφορείο ξαφνικά σταμάτησε. Εμφανίστηκαν

αστυνομικοί που θα έκαναν έλεγχο . Εγώ όμως ήμουνα παράνομος έπρεπε να φύγω πριν με

ανακαλύψουν . Κατεβήκαμε όλοι απ’ το λεωφορείο και κρύφτηκα πίσω από το όχημα . Οι

αστυνομικοί έλεγαν ότι έπρεπε να τους δείξουν τα διαβατήριά μας. Για κακή μου τύχη με είδαν και

άρχισαν να με κυνηγούν . Τότε άρχισα να τρέχω μαζί με τα πράγματά μου όσο πιο γρήγορα

μπορούσα . Οι αστυνομικοί με πήραν από πίσω, έκανα προσευχή στον Θεό να μην με προλάβουν .

Ευτυχώς είδα ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο και κρύφτηκα μέχρι να φύγουν. Οι αστυνομικοί τα

παράτησαν και έφυγαν. Έμεινα μόνος και αβοήθητος . Έπρεπε μέχρι την Χίο να κάνω όλο τον

δρόμο με τα πόδια .

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα μέρες και είμαι ακόμη μακριά έχω ακόμη πολύ δρόμο για το νησί

.Το φαγητό τελειώνει και λεφτά δεν έχω . Έτσι σκέφτηκα, όταν πάω στην Σμύρνη να δουλέψω για

λίγες μέρες να πάρω χρήματα να αγοράσω φαΐ και παπούτσια , γιατί αυτά που φοράω έχουν λιώσει

από το πολύ περπάτημα.

Στο δρόμο είδα πολλά παιδιά ,τα περισσότερα όταν περνούσα , ψιθύριζαν το ένα στο αυτί του

άλλου και μετά γέλαγαν ή άλλες φορές με χτυπούσαν . Εγώ δεν έδινα σημασία και συνέχιζα τον

δρόμο μου . Υπήρξαν όμως και παιδιά που με βοηθούσαν δίνοντάς μου φαγητό και ρούχα . Πόσο

ανάγκη τα είχα !Είχα πολλές ώρες να φάω . Εκεί γνώρισα και ένα παιδί τον Ιμάν , ήταν και αυτός

πρόσφυγας και πήγε να ζήσει εκεί με τον πατέρα του .Ήταν ψηλός και κοκαλιάρης – όπως τα

περισσότερα παιδιά-αλλά ευγενικός και καλός μαζί μου . Αυτός δούλευε . Σκέφτομαι μην

καταλήξω και εγώ σαν αυτόν .

Είχαν περάσει αρκετές μέρες περπατώντας σε έρημα χωριά . Έφτασα επιτέλους στη Σμύρνη ,

εκεί έμεινα δύο μέρες . Πήγα στο λιμάνι , εκεί υπήρχε ένα καράβι που σε πήγαινε στη Χίο . Πήρα

το καράβι και έφτασα επιτέλους στον τελικό προορισμό μου . Ήμουν πολύ κουρασμένος , αλλά

τώρα έπρεπε να αναζητήσω τον κ. Νίκο τον ναυτικό . Όμως δεν ήξερα πολλά ελληνικά , μόνο ένα

χαρτί τσαλακωμένο είχα στην τρύπια τσέπη , που έλεγε την διεύθυνσή του και ένα γράμμα για να

του το δώσω. Αφού προσπάθησα για πολλή ώρα ,τελικά βρήκα το σπίτι , και χτύπησα δειλά δειλά

την πόρτα . Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ένας γέροντας ο οποίος μου είπε :

- Έμπα μέσα καλό μου παιδί .

Μπήκα και του έδωσα το γράμμα . Εκείνος θέλησε να μάθει για το ταξίδι μου μέχρι εδώ . Εγώ αν

και δεν ήξερα αρκετά ελληνικά ,όμως προσπάθησα να του πω.

Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που έφτασα στην Ελλάδα . Ο κ. Νίκος με έγραψε στο

σχολείο να μάθω γράμματα .

Ένα πρωί κατέφθασε στα χέρια μου ένα γράμμα, το άνοιξα και άρχισα να διαβάζω. Ήταν στην

γλώσσα μου , έλεγε :

Αγαπητέ Τζαμίλ ,

Είμαι η θεία σου η Ζαχρά . Έχω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό .Θα στεναχωρηθείς , αλλά πρέπει

να το μάθεις από έναν δικό σου άνθρωπο . Οι γονείς σου πέθαναν .Μην φοβάσαι για τα αδέρφια

σου .Εγώ μαζί με αυτά θα έρθουμε στην Ελλάδα και θα σε βρούμε.

Σε φιλώ

η θεία σου

Αυτό το γράμμα μου κατέστρεψε όλα τα όνειρα που έκανα για όταν θα γύριζα στην χώρα μου .

Τώρα πια είμαι ορφανός και μόνος . Άραγε πού θα καταλήξω ;

 

Μινάι Ελένη

Γ’ έπαινος στον 9ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης στην κατηγορία Κοινωνικό.

 

Γ’ έπαινος στον 9ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης