Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ γεννήθηκε στην Αθήνα στις  29 Αυγούστου 1926. Πριν αρχίσει ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος και συγκεκριμένα το 1945, έπειτα από μια σειρά παρεμβάσεων του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας, δόθηκε υποτροφία από το Γαλλικό κράτος σε περίπου τριακόσιους νεαρούς Έλληνες, με σκοπό να διαφύγουν στη Γαλλία, με το πλοίο «Ματαρόα». Ανάμεσα σε αυτούς, επιλέχθηκε και η Αρβελέρ.

  Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, ενώ μετακόμισε στο Παρίσι το 1953 για να συνεχίσει τις σπουδές της. Δύο χρόνια μετά την άφιξή της, διορίσθηκε στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS), ενώ το 1964 έλαβε τον τίτλο της διευθύντριας του Κέντρου και το 1967 αυτόν της καθηγήτριας στη Σορββόνη. Διετέλεσε Διευθύντρια του Κέντρου Ιστορίας και Πολιτισμού του Βυζαντίου και της Χριστιανικής Αρχαιολογίας, εξελέγη Αντιπρύτανις (1970-1973) και το 1976 Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης . Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, αξιωματικό του γαλλικού στρατού Ζακ Αρβελέρ (Jacques Ahrweiler), με τον οποίο απέκτησε μία κόρη.

Είναι Πρόεδρος:

1. της Επιτροπής Ηθικής του Εθνικού Κέντρου για την Επιστημονική Έρευνα (Γαλλία),
2. του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών (Ελλάδα) και
3. Επίτιμη Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Βυζαντινών Σπουδών .

   Επίσης, διετέλεσε:

1. Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Παρισίων,
2. Πρύτανις των Πανεπιστημίων των Παρισίων,
3. και Πρόεδρος του Κέντρου Georges Pompidou-Beaubourg.

Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ θεωρείται σήμερα μία από τις πλέον εξέχουσες πανεπιστημιακές προσωπικότητες, ιδιαίτερα στη βυζαντινολογία. Είναι πρύτανης των Πανεπιστημίων της Σορβόνης από το 1976, καγκελάριος των Πανεπιστημίων του Παρισιού, διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας Βυζαντινής Ιστορίας και Πολιτισμού και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. Στην πολύχρονη ακαδημαϊκή σταδιοδρομία της έχει αναλάβει τα ανώτερα αξιώματα και έχει τιμηθεί με πλήθος διεθνών διακρίσεων

  Τα έργα της αφορούν κυρίως την ιδιότητά της ως βυζαντινολόγου. Μεταξύ των σημαντικότερων, αξίζει να αναφερθούν  τα: «Έρευνες για τη διοίκηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 9ο και 10ο αιώνα» (1960), «Το Βυζάντιο και η θάλασσα» (1966), «Μελέτες για τη διοικητική και κοινωνική διάρθρωση του Βυζαντίου» (1971), «Βυζάντιο, η χώρα και τα εδάφη» (1976), και «Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», «Βυζαντινή Γεωγραφία», «Ιστορική γεωγραφία του μεσογειακού κόσμου». Γνωστή είναι επίσης και για το μεγάλο αίσθημα φιλελευθερισμού και ελεύθερης έκφρασης των ιδεών που την διέπουν Έχει έναν πολύ μεγάλο αριθμό σχετικών διαλέξεων και ομιλιών εντός και εκτός Ελλάδας.

Πηγές :

http://www.naftemporiki.gr/story/655468/i-eleni-arbeler-proedros-tou-ellinikou-idrumatos-politismou  (18/2/2019)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%93%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7_-_%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%81  (18/2/2019)