Ακούμε, βλέπουμε και γνωρίζουμε τον θάνατο από κοντά ή εξ αποστάσεως και τον βιώνουμε σαν μία φυσική κατάληξη της ανθρώπινης ζωής. Βλέπουμε καθημερινά ανθρώπους να φεύγουν από ασθένειες, ατυχήματα ή τρομοκρατικές ενέργειες. Το τελευταίο διάστημα, μάς είναι ακόμα πιο γνώριμος ως αποτέλεσμα πράξεων βίας σε όλο τον κόσμο, αλλά και ως μία <<φυσιολογική>> διαδικασία, όπως παρουσιάζεται μέσα από την τηλεόρασηκαι από τις ταινίες που προβάλλεται.
Όσο όμως κι αν γνωρίζουμε πως ο θάνατος είναι η κατάληξη μας, έχουμε άραγε αναλογιστεί τι σημαίνει για τον καθένα μας; Είναι μία σκέψη, που όταν την συνειδητοποιήσεις κοντεύεις να τρελαθείς. Σου φαίνεται αδιανόητο πως κάτι τέτοιο θα συμβεί σε εσένα, πως ο χρόνος για εσένα θα σταματήσει, ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο θα κυλά κανονικά, πως θα περάσουν χρόνια μετά τον θάνατο σου και θα είσαι απλά μία ανάμνηση. Και όταν τα σκέφτεσαι όλα αυτά αμέσως επικαλείσαι τον Θεό και του ζητάς βοήθεια. Του ζητάς να μην συμβεί αυτό σε εσένα…
Όσο πικρό και αν ακούγεται σε όλους μας, κάποια στιγμή θα συμβεί και το γεγονός, ότι το γνωρίζουμε δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να το αποδεχτούμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζούμε την κάθε στιγμή δημιουργικά και ευτυχισμένα, χωρίς να την χαραμίζουμε, λες και θα μας ξανά δοθεί η ευκαιρία να την ξανάζήσουμε…..

Φωτεινή Κανελλοπούλου (Α2)