Η εφηβεία στο απώγειό της…

Η εφηβεία στο απώγειό της…

     Όλοι οι άνθρωποι έχουν επισκεφτεί τον «κόσμο των εφήβων», που από μερικούς χαρακτηρίζεται ως το κουτί της Πανδώρας και από άλλους ως μια απλή ηλικιακή κρίση λόγω των ψυχοσωματικών αλλαγών. Ωστόσο, αναμφισβήτητο παραμένει το γεγονός ότι η εφηβεία αποτελεί μια μεταβατική περίοδος η οποία εμπεριέχει παρορμητική συμπεριφορά, προσπάθεια για εύρεση και ανοικοδόμηση ενός χαρακτήρα, σύγκρουση με τον εσωτερικό κόσμο και εξωτερίκευση έντονων συναισθημάτων με αγενή πολλές φορές τρόπο. Παρά τις δυσκολίες, όμως, που ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει, η εφηβεία θεωρείται ένα καθοριστικό κομμάτι της ζωής μας, κατά το οποίο ο περιπλανώμενος έφηβος καλείται να διαπλάσει το μέλλον του, ανάλογα με τις αποφάσεις που θα λάβει όσον αφορά την επαγγελματική του κατάρτιση και την προσωπική του ζωή. Κατά την γνώμη μου, η εξομάλυνση έντονων καταστάσεων κατά την εφηβεία επιτυγχάνεται με την συμβολή τόσο του οικογενειακού όσο και του σχολικού περιβάλλοντος και την δημιουργία μιας σύμβασης μεταξύ των δυο γενεών, σύμφωνα με την οποία η κάθε πλευρά αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις, που πρέπει να εκπληρώσει.

     Όντας μια έφηβη που προσπαθεί να ανακαλύψει το σύμπλεγμα των διαπροσωπικών σχέσεων και την λειτουργία της κοινωνίας για την ομαλή ένταξή μου σ’ αυτήν, ενώ παράλληλα εκρήγνυται το ηφαίστειο των συναισθημάτων, έχω συνειδητοποιήσει πως αρκετές ανεπιθύμητες καταστάσεις αποφεύγονται με την εκπλήρωση διαφόρων απαιτήσεων που έχω θέσει στον εαυτό μου. Αρχικά, η καλλιέργεια πειθαρχίας για επίπονο διάβασμα και η προσέγγιση μορφωτικών διεξόδων, συμβάλλουν στην επίλυση καθημερινών προβλημάτων και στην πνευματική ολοκλήρωση που αποτελεί απαραίτητο εφόδιο για την ενηλικίωση και την διαμόρφωση πεποιθήσεων και αντιλήψεων. Επίσης, μια άλλη προσδοκία- επίτευγμα για εμένα είναι η ισορροπία ανάμεσα στην υποχρεωτική εκπλήρωση των απαιτήσεων από τους καθηγητές μου και στην διάθεση χρόνου για την προσωπική ελευθερία και απόλαυση των ξέγνοιαστων εφηβικών χρόνων. Τέλος, η η θετική αντιμετώπιση των σωματικών αλλαγών, κυρίως εξυπηρετεί την μείωση τάσης για αυτοκαταστροφή και εσωστρέφεια.

    Προφανώς η οικογένεια και το σχολείο επίσης πρέπει να λάβουν μέτρα για την διαχείριση καταστάσεων που αφορούν εφηβικές ανησυχίες  και φοβίες. Οι γονείς μόλις αντιληφθούν πως το παιδί πλησιάζει  στην εφηβεία πρέπει να ενημερωθούν για τις αλλαγές, αλλά και να αρχίζουν να προετοιμάζουν το παιδί για τις δυσκολίες που θα πρέπει να ξεπεράσει. Η ένδειξη κατανόησης σε παράξενες μορφές συμπεριφοράς και η συμπαράσταση σε κρίσιμες στιγμές από την πλευρά των γονιών βοηθούν τον έφηβο να αντιληφθεί πως η οικογένειά του είναι ένα ασφαλές μέρος το οποίο μπορεί να εμπιστευτεί και να συμβουλευτεί. Οι γονείς πάντοτε χρειάζεται να διατυπώνουν τις απόψεις τους με ειλικρίνεια και ευθύτητα στο νέο. Όμως είναι υπεύθυνοι να αποτρέψουν τον έφηβο από επικίνδυνες πρἀξεις, χρησιμοποιώντας τον διάλογο για την έκφραση των επιχειρημάτων τους. Απ’ την άλλη πλευρά το σχολείο πρέπει να ασχοληθεί με την επίλυση αδιέξοδων του εφήβου που αφορούν την επαγγελαμτική του επιλογή. Πιο συγκεκριμένα, οι καθηγητές καλούνται να αξιολογήσουν τις δυνατότητες κάθε μαθητή και να τον ενθαρρύνουν να ακολουθήσει ένα επάγγελμα που θα είναι κοντά στις κλίσεις κάθε εφήβου. Επιπρόσθετα, το σχολείο είναι υπεύθυνο για τη μεταβίβαση των γνώσεων, χρήσιμων για την κοινωνική εξέλιξη κάθε ατόμου. Συνεπώς, ο οικογενειακός και ο σχολικός περίγυρος παίζουν ουσιώδη ρόλο και παρέχουν σημαντική βοήθεια για την αποφυγή αποτρόπαιων αντιδράσεων από τους εφήβους.

     Συμπερασματικά, η εφηβεία είναι μια ευαίσθητη ηλικία στην οποία ο έφηβος και ο ενήλικας έρχονται σε αντιπαλότητα. Οι φορείς κοινωνικοποίησης (οικογένεια και σχολείο), αλλά και ο ίδιος ο εαυτός μπορούν να βοηθήσουν το άτομο να προλάβει   «κρίσιμες στιγμές», οι οποίες έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην ζωή ενός εφήβου. Παρόλα αυτά οι συγκρούσεις και ο αγώνας για τον δρόμο της ενηλικίωσης είναι αναπόφευκτος, ειδικά σε εποχή οικονομικής κρίσης, πολιτισμικής παρακμής και επαγγελματικής αστάθειας που διανύουμε, όπου το άγχος και η αγωνία για το μέλλον στιγματίζουν τα εφηβικά χρόνια. Έτσι, ο νέος δυσκολεύεται να ανεξαρτητοποιηθεί εντελώς από την οικογένειά του με το φόβο πάντοτε μήπως αποτύχει και βρεθεί όχι σε ψυχολογικά αλλά οικονομικά πλέον αδιέξοδα.

 Μαρίνα Μαντσάι Α2

Σχολιάστε

Top