Πώς ήταν το χθες και πώς είναι το σήμερα; Πολλές οι  ομοιότητες θα λέγαμε. Εκείνοι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου πολεμήσανε για να διεκδικήσουν την <<ελευθερία>>. Την ελευθερία, που εμείς την έχουμε ως δεδομένο… αλλά πόσο πραγματικά ελεύθεροι είμαστε;

Πιστεύουμε πως έχουμε δημοκρατία, μια δημοκρατία που κρατά το πρόσωπο της πίσω από το λέξη χρήμα, μια δημοκρατία που υπάρχει μόνο σαν έννοια και είναι άφαντη στην πράξη. Δεν την έχει δει κανείς. Πόσο ελέυθεροι είμαστε άραγε, όταν άλλοι αποφασίζουν για εμάς με βάση το συμφέρον τους;

Τότε αποκαλόυσαν τους στρατιώτες πάνω στα τάνκς «αδέρφια» και πίστευαν πως δε θα τους σκοτώσουν. Τους έλεγαν «αδέρφια» ένω ήταν ξένοι ίσως ούτε και Έλληνες. Εμείς; Ποτέ δεν θα αποκαλέσουμε την αστυνομία  «αδέρφια»,  διότι είναι εναντίον μας. Είναι απέναντι μας, όταν ξυλοκοπούν ακόμα και τώρα φοιτητές στις καταλήψεις του Πολυτεχνείου, ενώ θα έπρεπε να είναι μαζί μας σε όλον αυτόν τον αγώνα που δίνουμε στην εκπαίδευση. Θα έπρεπε να είναι δίπλα μας, σύντροφοι μας και όχι έχθροι.

Γιατί; Γιατί όλοι μαζί θα κερδίσουμε κάτι. Όταν υπάρχει έστω και ένας εχθρός ανάμεσα μας δεν θα καταφέρουμε τίποτα.

Φωτεινή Λούπι  Α2

Πολυτεχνείο 2014