Ποντικάκι ή τέρας;

Στο σχολείο μας πραγματοποιήθηκε και φέτος Πρόγραμμα Υγείας με τίτλο «Στηρίζομαι στα πόδια μου γνωρίζοντας τα συναισθήματά μου», το οποίο έχει ως στόχο την προαγωγή της ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας των μαθητών με την ανάπτυξη προσωπικών και κοινωνικών ικανοτήτων.

Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου προγράμματος κλήθηκαν τα παιδιά που συμμετείχαν να αναγνωρίσουν σε ποια κατηγορία ανήκουν: στα ποντικάκια, στα τέρατα ή στους αποφασιστικούς ανθρώπους;

Για να μπορέσουν να ενταχθούν στην κατάλληλη κατηγορία έπρεπε καταρχάς να μάθουν για τα συναισθήματά τους, να αναγνωρίσουν ποιοι είναι, τι θέλουν, πώς να διεκδικούν τα θέλω τους, να αγαπήσουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους με τα θετικά και τα αρνητικά του.

Πώς όμως να πραγματοποιήσουν αυτό το σχέδιο, όταν μετά το κουραστικό 6ωρο δεν έχουν διάθεση για περαιτέρω «μάθημα»; Μα φυσικά μέσα από μια διαδικασία ελκυστική γι’ αυτά. Το παιχνίδι!!!!

Κάθε Τετάρτη με το πέρας των μαθημάτων μαζεύονταν στον φιλόξενο χώρο της βιβλιοθήκης του σχολείου μας και γύρω από το οβάλ τραπέζι ξεκινούσε η διαδικασία του προγράμματος. Συζήτηση στην αρχή, παιχνίδια στη συνέχεια… Παιχνίδια εσωτερικού χώρου -μνήμης, γνώσεων- αλλά κι εξωτερικού χώρου –στην αυλή του σχολείου. Ιδιαίτερα τους άρεσε το θεατρικό παιχνίδι, όταν χωρισμένοι σε μικρές ομάδες παρουσίαζαν κι απέδιδαν με το δικό τους τρόπο στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής.

Πολλά δίωρα πέρασαν , με πολλά θέματα καταπιάστηκαν  σχετικά με την ταυτότητά τους  και την ανάγκη για αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματά τους και την αναγνώρισή τους, καθώς και την ανάγκη να τα σεβόμαστε, ώστε να αναπτυχθεί ο αυτοσεβασμός τους. Κατέληξαν ότι ούτε το ποντικάκι ούτε το τέρας είναι ιδανικά πρότυπα ζωής, τόσο για τα ίδια όσο και για την κοινωνία. Τελικά, μπορούν να είναι ικανοποιημένα μόνο όταν είναι ο εαυτός τους.

 Αγάπη Κωνσταντινίδου