ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΑΠΟ: 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ - Νοε• 25•16

ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο κ. Αντώνης Αντωνίου είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλά έργα του κινηματογράφου, σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Πρωτοεμφανίστηκε το 1960 στην ταινία «Ένα κορίτσι σε περιμένει» και άφησε τη σφραγίδα του στον κινηματογράφο μέσα από την ταινία «Παραγγελιά» και την ερμηνεία του στο ρόλο του ισοβίτη Νίκου Κοεμτζή.

 Η συνάντησή μας  με τον ηθοποιό έγινε στο θέατρό του, τη «Θεατρική Σκηνή». Μας υποδέχτηκε πολύ θερμά δημιουργώντας ένα κλίμα οικειότητας. Ο λόγος του ήταν απλός και ντόμπρος. Ένας αυθεντικός άνθρωπος, ένας αισιόδοξος καλλιτέχνης, ο οποίος πιστεύει στην αξία της παιδείας, στα νιάτα , στη συλλογικότητα, στο κυνήγι των στόχων και στην πραγματοποίησή τους με πολλή δουλειά.

ΟΜΑΔΑ

Ηλίας: Που γεννηθήκατε;

 

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στη Νέα Ιωνία, αλλά ο πατέρας μου είναι από τη Μικρά Ασία (συγκεκριμένα από το Αϊδίνι) και η μητέρα μου από την Κεφαλονιά.

 

Ηλίας: Στη Νέα Ιωνία περάσατε και τα παιδικά σας χρόνια;

 

Πολύ λίγο, μέχρι δυο χρονών. Μετά φύγαμε. Οι πρόσφυγες που ζούσαν εκεί σιγά σιγά ορθοποδούσαν και απλωνόντουσαν. Έπιαναν δουλειές, άλλαζαν γειτονιές, γιατί τα δωμάτια που τους έδωσαν ήταν πολύ μικρά, κάτι παράγκες. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι δεν είχε βρύσες για να παίρνουμε νερό, το κουβαλάγαμε με τους τενεκέδες και πορευόμασταν. Όποιος μάζευε κάποια χρήματα έφευγε και σε άλλη γειτονιά.

 

Ηλίας: Είχατε αποφασίσει από μικρός να γίνετε ηθοποιός;

 

Όχι, δεν υπήρχε τότε επαγγελματικός προσανατολισμός, δεν ήξερε κανείς τι θα γίνει άμα μεγαλώσει, που θα καταλήξει… όλα γίνονταν τυχαία. Έτσι λοιπόν τυχαία έγινα και εγώ ηθοποιός. Δε λέω ότι δε μ’ άρεσε. Θυμάμαι τρίτη δημοτικού -μέρες Χριστουγέννων- είχα ακούσει στο ραδιόφωνο, (δεν υπήρχε τηλεόραση τότε) ένα θεατρικό για τους καλικάντζαρους και το δέντρο της Γης που προσπαθούσαν να το κόψουν μέχρι να χτυπήσει δώδεκα. Ήταν πολύ εντυπωσιακό. Πήγα στο σχολείο, μάζεψα όλα τα παιδιά της τάξης και το κάναμε αναπαράσταση στα διαλείμματα. Και επειδή τα διαλείμματα ήταν πολύ μικρά, δεν τελείωσε ποτέ αυτή η παράσταση. Ήταν ωραία όμως, τα παιδιά μού λέγανε μετά «κανένα άλλο έργο έχουμε;»

 

Κωνσταντίνος: Έχετε σπουδάσει την ηθοποιία;

Ναι, πήγα σε δραματική σχολή.

Κωνσταντίνος: Δεν είχατε αποφασίσει κάτι άλλο αρχικά;

Σκεφτόμουν πολλά και ο πατέρας μου μού πρότεινε να γίνω ηλεκτρολόγος – μηχανικός. Υπήρχε μια σχολή, το Σεβαστοπούλειο, στους Αμπελοκήπους πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, αλλά δεν την ολοκλήρωσα, γιατί ενδιάμεσα δοκίμασα να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή. Την πρώτη φορά απέτυχα. Ο πατέρας μου μού έδωσε άλλη μια ευκαιρία. Ευτυχώς τη δεύτερη φορά τα κατάφερα.

 

Κωνσταντίνος: Η οικογένειά σας δηλαδή σας στήριξε;

 

Ναι! Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν στη Σμύρνη και σ’ όλα αυτά τα μέρη ήταν πολύ προοδευτικοί! Δεν θα μπορούσαν να μπουν εμπόδιο στη ζωή των παιδιών τους, αρκεί να καταλάβαιναν πως το έβλεπαν σοβαρά και το έκαναν με αγάπη. Ήταν πολύ θετική η βοήθεια της οικογένειάς μου. Με συμβούλεψαν να προσέχω και μου επισήμαναν κάποιους κινδύνους, όχι μόνο για το επάγγελμα,  αλλά για τη ζωή γενικότερα. Να είμαι ήρεμος άνθρωπος, να μην κάνω κακό σε κανέναν, να προσέχω τον εαυτό μου και τη δουλειά μου και ό,τι κάνω να το κάνω καλά.

 

Ηλίας: Είχατε κάποιο πρότυπο;

 

Παρόλο που μου άρεσαν και οι Έλληνες ηθοποιοί είχα πρότυπο έναν ξένο ηθοποιό, τον Τζέιμς Ντην, ο οποίος σκοτώθηκε νέος. Είχε παίξει μόνο σε τρεις ταινίες και με είχε συγκινήσει η ταινία «επαναστάτης χωρίς αιτία». Μ’ άρεσε το στυλ του, ήταν αντιστάρ με τα μπουφάν του, τα πουλόβερ του, χωρίς γραβάτα, ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν «κουμπωμένοι». Ενέπνευσε πολύ κόσμο και εμάς τα λαϊκά παιδιά, γιατί τότε ήταν η εποχή που έσπαγαν τα «κολλαριστά» πρότυπα. Από τους Έλληνες ηθοποιούς μού άρεσε ο Νικολινάκος, ο οποίος δεν έκανε πολλές ταινίες γιατί πέθανε νωρίς και αυτός. Είχε δυναμικό στυλ. Εμένα μ’ άρεσε το δράμα περισσότερο από την κωμωδία. Το κλασικό που αφήνει τη φαντασία σου ελεύθερη.

 

Κωνσταντίνος: Ποιο έργο θεωρείτε σταθμό στην καριέρα σας;

 

Την «Παραγγελιά», έργο το οποίο με βοήθησε να ξεπεράσω τη μετριότητά μου. Καθιερώθηκα στη συνείδηση όχι μόνο του κόσμου αλλά και του κύκλου μας. Ήταν η πρώτη μου αποδοχή από τους ανθρώπους του θεάτρου και του κινηματογράφου.

 

Ηλίας: Έχετε παίξει σε διαφόρων ειδών έργα. Ποιο θεωρείτε πιο δύσκολο, το δράμα ή την κωμωδία;

 

Το δύσκολο, κατά τη γνώμη μου, είναι το δράμα. Όχι ότι είναι εύκολη η κωμωδία αλλά εμένα μ’ αρέσει το δράμα. Εκεί έχω μια έφεση να «σκοτεινιάσω», να κοιτάξω τον άλλο να φοβηθεί. (γελάει)

Στην κωμωδία βέβαια κινδυνεύεις να γίνεις γελοίος και στο δράμα μελοδραματικός. Η υπερβολή είναι κακό. Γενικά η τέχνη έχει δυσκολίες, θέλει πολλή συγκέντρωση και πάθος.

 

Κωνσταντίνος: Η αλήθεια είναι πως όταν είδα την «Παραγγελιά» φοβήθηκα το βλέμμα σας. Το κίνητρο σας για να συμμετέχετε ήταν ο ρόλος ή το μήνυμα που ήθελε να περάσει το έργο;

 

Με ρώταγε ο Σακελάριος πού τους ξέρω αυτούς τους ανθρώπους και αποδίδω έτσι τη συμπεριφορά τους. Ελάχιστα τους ήξερα, ήμασταν όμως λαϊκά παιδιά και γνώριζα αυτό το βλέμμα. Όταν κάποιος βρίσκεται σε διωγμό, όπως ο Κοεμτζής, αγριεύει το μάτι του. Όταν πρέπει να επιβιώσεις, όταν βρίσκεσαι σε άμυνα, γίνεσαι σκληρός, γίνεσαι πέτρα. ειδαλλιώς παραιτείσαι.

 

Κωνσταντίνος: Όταν όμως παίξατε τον Πλουμπίδη στην ταινία «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», δεν είχατε αυτό το βλέμμα.

 

Εκείνος όμως είχε μια άλλη ιδεολογία, ένα άλλο υπόβαθρο.

 

Η μόρφωση παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στον άνθρωπο. Ο καλλιεργημένος άνθρωπος έχει γνώση , ψυχική ηρεμία και δεν καταφεύγει στην αυτοδικία αλλά στο λόγο και τα επιχειρήμτα

 

Αυτή ήταν η διαφορά τους. ο ένας είχε τη γνώση, ώστε να αντιμετωπίσει με ηρεμία τα χτυπήματα, ενώ ο άλλος τα αντιμετώπιζε πρωτόγονα.

 

Ηλίας: Τον Κοεμτζή τον γνωρίσατε;

 

Αργότερα πολύ αργότερα. Δεν συζητήσαμε καθόλου για την ταινία. Ήταν πολύ λεπτά ζητήματα και για εκείνον και για μένα. Υπήρχε όμως οικειότητα μεταξύ μας.

 

Ηλίας: Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημερινή τηλεόραση;

 

Σήμερα έχει υποβιβαστεί το επίπεδο της τηλεόρασης. Γίνονται βέβαια πολύ καλά πράγματα αλλά και πολύ κακά. Ωστόσο η τηλεόραση είναι μέσα στα σπίτια μας και ο καθένας μπορεί να διαλέξει αυτά που αξίζει να δει.

 

Κωνσταντίνος: Πιστεύετε πως οι σημερινοί ηθοποιοί «ποιούν» ήθος;

 

Ναι, η πλειοψηφία των ηθοποιών σήμερα έχει παιδεία και ποιότητα. Η πρόθεσή τους είναι θετική και δημιουργική. Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι ομαδική υπόθεση. Καθορίζεται από το συγγραφέα που ο ρόλος του είναι πρωτογενής, από το σκηνοθέτη και τον ηθοποιό, που μπορεί να πάρει ένα άψυχο χαρτί και να του δώσει ζωή, συγκίνηση και γέλιο.

 

Κωνσταντίνος: Άρα δίνετε ένα αισιόδοξο μήνυμα;

 

Σίγουρα. Όσο προοδεύει ο κόσμος τα πράγματα πάνε καλύτερα. Εξελικτικά να το δεις, η παρουσία πολλών καλών ηθοποιών θα επιφέρει ποιοτική αλλαγή στον καλλιτεχνικό χώρο.

 

Κωνσταντίνος: Θεωρείστε πολιτικοποιημένο άτομο. Ποια είναι η άποψή σας για την κρίση; Τι μας οδήγησε σ’ αυτήν και  πιστεύετε πως υπάρχει ελπίδα;

 

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Σαφώς υπάρχει ελπίδα και πιστεύω πως πολύ σύντομα θα φτιάξουν τα πράγματα. Η πεποίθησή μου είναι ότι παλιά γίνανε πάρα πολλά λάθη. Όλοι κοιτάγαμε πώς θα βολευτούμε εμείς και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Δεν υπήρχε μια φροντίδα για να μας ενώνει σε ένα δρόμο, υπήρχαν μεγάλες αδικίες και έλλειψη συντονισμού και οργάνωσης αυτού του κράτους. Όλα γίνονταν στο γόνατο, όλα τυχαία. Κατά συνέπεια επέπλεαν οι επιτήδειοι και σίγουρα επιβίωναν εις βάρος των άλλων. Όταν μιλάμε για επιτήδειους εννοούμε τους κομπιναδόρους, τους κλέφτες. Τώρα που φάγαμε τις σφαλιάρες ελπίζω να φτιάξουμε μια κοινωνία πιο ανθρώπινη. Είμαι αισιόδοξος….

 

Κωνσταντίνος: Και μεις ως λαός τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει η κατάσταση;

 

Να μην πέφτουμε θύματα των επιτηδείων. Αν στη ζωή σου απαιτείς το δίκιο, το διεκδικείς, πείθεις το διπλανό σου. Αν αυτό γίνει συλλογικά, νομίζω ότι θα ναι πολύ πιο δύσκολο να σε εξαπατήσουν, να πατήσουν επάνω σου. Χρειάζεται παιδεία και συνειδητοποίηση ότι ένα σύγχρονο κράτος πρέπει να έχει αρχές και νόμους, οι οποίοι εφαρμόζονται. Ο πολίτης πρέπει να απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων, ένα κράτος αξιόπιστο, ένα κράτος που θα σέβεται τον πολίτη και συνεπώς θα το σέβεται και εκείνος. Όλα καθορίζονται και ξεκινούνε από τους κρατούντες. Η εφαρμογή βέβαια των νόμων είναι και δικιά μας ευθύνη.

 

Ηλίας: Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι έχουν έρθει πιο κοντά τώρα με την κρίση;

 

Νομίζω ότι έρχονται πολύ πιο κοντά. Απλώνεις το χέρι σου και βοηθάς το διπλανό σου, πράγμα που το είχαμε ξεχάσει. Συνειδητοποιείς σιγά σιγά ότι χωρίς το διπλανό σου είσαι μόνος σου και μόνος σου τι να κάνεις….. Επιπλέον η κρίση σού χτυπά ένα καμπανάκι και σού λέει ότι δεν μπορείς να ξοδεύεις παραπάνω απ’ όσα βγάζεις. Η οργάνωση μάς κάνει να ζούμε αρμονικά. Αυτή την οργάνωση καταλάβαμε ότι δεν είχαμε και σε προσωπικό και σε κρατικό επίπεδο.

 

Ηλίας: Η εποχή μας είναι γεμάτη αδιέξοδα, χωρίς ευκαιρίες κυρίως για τους νέους. Πιστεύετε λοιπόν ότι με θέληση οι νέοι μπορούν να βάλουν στόχους και να κυνηγήσουν τα όνειρα τους;

 

Δεν μπορείς να κυνηγήσεις όνειρα, όταν δεν μπορείς να τα κάνεις πράξη. Πρώτα υπήρχε φτώχεια στην Ελλάδα και οι Έλληνες πήγαιναν στο εξωτερικό, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν εδώ. Ήταν όλα διαλυμένα. Το ίδιο γίνεται και τώρα. Τα νέα παιδιά δε βρίσκουν δουλειά. Για να βρεις δουλειά στην Ελλάδα, έπρεπε να έχεις μέσον. Το όνειρο ενός νέου ήταν να διοριστεί στο δημόσιο και αυτό κυνηγούσε. Ο μπαμπάς και η μαμά «λάδωναν» ένα γνωστό που ήξερε ένα γνωστό, να διοριστεί το παιδί, γιατί δεν υπήρχε άλλη πόρτα. Στον ιδιωτικό τομέα δύσκολα τα πράγματα, οπότε η φυγή ήταν μια διέξοδος και είναι ακόμα. Αν φτιάξουν τα πράγματα, σαφώς θα ανοίξει και μια άλλη πόρτα. Όμως εγώ δε θεωρώ ότι το να φύγει ένα παιδί στο εξωτερικό είναι πολύ κακό, όσο και να σας φαίνεται παράλογο. Αυτό που προέχει είναι να κάνεις αυτό στο οποίο έχεις ταλέντο, να το αξιοποιήσεις και σίγουρα, όταν γυρίσεις, θα είσαι πιο χρήσιμος σ’ αυτόν τον τόπο. Φτάνει να μην ξεχάσεις τη χώρα σου. Δεν την ξεχνάς την Ελλάδα.

Κωνσταντίνος : Παλιότερα οι νέοι είχαν ελευθερία σκέψης. Μπορούσαν να εκφράσουν τη δική τους άποψη σήμερα πολλά παιδιά επηρεάζονται από τα τηλεοπτικά πρότυπα και είναι «κολλημένα» στο διαδίκτυο με αποτέλεσμα να ζουν μια εικονική πραγματικότητα. Ποια είναι η γνώμη σας, θα μπορέσει η νεολαία να έχει ένα δημιουργικό μέλλον;

 

Σήμερα υπάρχουν πολλοί πειρασμοί και παγίδες, αλλά η εξυπνάδα της νεολαίας είναι να τις δει και να τις αποφύγει.

 

Εκεί κρίνεται η γενιά. Αν έχει τη δύναμη να ξεφύγει από αυτούς που θέλουν να την κρατήσουν στο ημίφως. Αυτό καθορίζει και την πορεία της γενιάς. Η προσωπικότητα του κάθε παιδιού παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της γενιάς και όλης της χώρας. Υπάρχουν παγίδες, αλλά είμαι αισιόδοξος. Τα σημερινά παιδιά έχουν μεγαλύτερη ικανότητα να κρίνουν. Δεν τα κοροϊδεύεις εύκολα. Πιστεύω ότι οι επόμενες γενιές θα είναι δημιουργικές και καθοριστικές γι αυτόν τον τόπο.  Είναι αξιόλογα τα νιάτα.

 

 

Βέβαια υπάρχουν παγίδες και κάποια παιδιά παρασύρονται. Το άτομο πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά απέναντι στα φαινόμενα, τι είναι η ζωή, «πού πηγαίνω».

 

Ηλίας: Η εποχή μας είναι εποχή παρακμής. Γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά και αντιμετωπίζει παθητικά τις καταστάσεις; Πιστεύετε ότι δεν υπάρχει κίνητρο;

 

Απαιτούνται ουσιαστικές αλλαγές. Η διεκδίκηση είναι πάρα πολύ ωραίο πράγμα. Δεν μπορείς όμως να διεκδικήσεις χωρίς υποδομές.

 

Γενιές και λαοί που θέλουν να προχωρήσουν μπροστά ζητούν παιδεία, υγεία, αξιοκρατία, να σταματήσουν τα ρουσφέτια και η συναλλαγή. Να φοβάται και όχι να καμαρώνει αυτός που απλώνει το χέρι του για να αρπάξει.

 

 

Πρέπει να φροντίσουμε τα πράγματα να έχουν αξία, να διεκδικούμε αυτά που μας καίνε, αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας και το αύριο. Πρέπει να χτίσουμε την κοινωνία και να έχει πέντε βασικές και αδιαπραγμάτευτες αξίες. Αν έχω αξία θα πάω μπροστά! Τέλος!

Αυτό είναι κίνητρο για τη νεολαία, να αναπτύξει το πνεύμα της. Αυτό δεν μπορεί να λείψει. Είναι σα να φτιάχνεις μια οικοδομή και να λείπει μια κολόνα.

 

Κωνσταντίνος: Σήμερα αναβιώνει ο φασισμός, μας αποπροσανατολίζει και δε μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά. Πιστεύετε ότι ο φασισμός θα παγιωθεί στην Ελλάδα;

 

Ο φασισμός είναι ότι πιο μαύρο έχει αναδείξει η ανθρώπινη σκέψη. Σου στερεί το διάλογο και σου επιβάλλει ρατσιστικές προκαταλήψεις. Κύριο χαρακτηριστικό του η βία.

 

Η βία για πολλούς είναι ελκυστική. Μιλάω για τη δύναμη που έχει ο καθένας, να καταφεύγει στην αυτοδικία. Τότε δεν υπάρχει όμως οργανωμένη κοινωνία, αλλά ζούγκλα όπου το μεγάλο θηρίο θα κατασπαράξει τα πάντα. Όπου βρίσκει έδαφος η βία, ανθεί ο φασισμός. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία χρησιμοποιώντας τα συνθήματα των σοσιαλιστών μαζί με τη βία και τα τάγματα εφόδου. Τάγματα εφόδου για το ψωμί. Σου έδινε το ψωμί και μετά σου έκοβε το κεφάλι. Αυτά τα φαινόμενα δε θα παγιωθούν στην Ελλάδα θα «ξεφουσκώσουν», γιατί είμαστε ένας λαός δημοκρατικός. Στο DNA μας έχουμε τη σκέψη και το διάλογο.

 

Κωνσταντίνος: Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στη νεολαία;

 

Δουλειά, συγκρότηση, σκέψη και προγραμματισμός. Να βάζετε και να κυνηγάτε στόχους. Να μη ζείτε τυχαία την κάθε μέρα. Το αποτέλεσμα θα κριθεί από τις δυνατότητες και το πάθος του καθενός. Το τυχαίο είναι διάλυση.

 

Κωνσταντίνος : Ανεβάζουμε στο σχολείο μας με τη θεατρική ομάδα μας την παράσταση «αλίμονο στους νέους». Θα θέλαμε να μας δώσετε κάποια συμβουλή.

 

Να το αγαπήσετε και να κάνετε αυτό που λέει το ένστικτό σας. Από τη στιγμή που το διαλέξατε, το δουλέψατε και το αγαπήσατε, να το χαρείτε.

Σχολιάστε

Top