Νευρική Ανορεξία-Η αυτοκαταστροφική Νόσος

ΑΠΟ: 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ - Νοε• 25•16
Νευρική Ανορεξία-Η αυτοκαταστροφική Νόσος

Νευρική Ανορεξία-Η αυτοκαταστροφική Νόσος

 

Σε άρθρα με θέμα την νευρική ανορεξία σίγουρα θα έχετε συναντήσει τον ιατρικό ορισμό της, τις αιτίες ή ακόμα και τους τρόπους αντιμετώπισης της νόσου. Σκεφτήκαμε λοιπόν να μην προχωρήσουμε κι εμείς στην ανάλυση την παραπάνω, αλλά να φωτίσουμε μια άλλη πλευρά του θέματος. Θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στον τρόπο σκέψης  των πασχόντων ατόμων, μέσα από την προσωπική εμπειρία μιας εφήβου, της Ρεβέκκας.

Η Ρεβέκκα περιγράφει την κατάσταση της ως ένα είδος εμμονής στην απώλεια κιλών. Έπρεπε να χάσει τα ‘’περιττά’’ κιλά της και εχθρός της, που την εμπόδιζε να πετύχει το στόχο της, ήταν το φαγητό. Κάθε φορά που έτρωγε σιχαινόταν τον εαυτό της, που στάθηκε τόσο αδύναμος και υπέκυψε στον πειρασμό για άλλη μια φορά. Θα ένιωθε ικανοποίηση και θα κέρδιζε την αυτοεκτίμηση της μόνο αν κατάφερνε να απαλλαγεί απ’ αυτό το ‘’κουσούρι’’.

Όσο προχωρούσε η νόσος, τόσο κυριαρχούσε στο μυαλό της αυτή η  έμμονη ιδέα. Όλη της η ζωή μετατράπηκε σε μια μάχη ενάντια στο φαγητό. Τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. Φίλοι, διασκεδάσεις  παραμερίστηκαν, γιατί την εμπόδιζαν να πετύχει το στόχο της. Όταν μάλιστα οι φίλοι άρχισαν να της μιλούν για την κατάσταση της και να τη συμβουλεύουν, μπήκαν στη λίστα των εχθρών: δεν την αγαπούσαν, ήθελαν να ξανά παχύνει.

Παράλληλα διάβαζε συνέχεια για να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Είχε βρει τώρα καινούρια πρόφαση για να μην τρώει: «Νόμιζα πως το άδειο στομάχι δεν με βαραίνει και με βοηθά να αντέχω το διάβασμα. Είχα μάλιστα τη στρεβλή εντύπωση πως, όσο δεν τρώω, τόσο αφομοιώνω. Είχα στα χέρια μου το μυαλό μου να το γεμίζω και το κορμί μου να το αδειάζω» εξομολογείται στο κείμενο της η Ρεβέκκα.

Ο καιρός περνούσε κι εκείνη μελετούσε αγόγγυστα και αδυνάτιζε διαρκώς. Αυτά τα δύο είχαν πια συνδυαστεί παράξενα στο μυαλό της και της έδιναν μια αλλόκοτη αίσθηση παντοδυναμίας ένιωθε πως όλα τα μπορεί, αφού κατάφερε να ελέγχει απόλυτα το σώμα της αλλά και το μυαλό της που το γέμιζε με γνώσεις.

Όμως γρήγορα άρχισαν τα σωματικά συμπτώματα. Ας αφήσουμε την ίδια τη Ρεβέκκα να μας μιλήσει γι΄ αυτά. «Φαίνεται ότι οι Super Heroes  έχουν ζαλάδες όμως. Ατονίες, τάση για εμετό, αστάθεια, μαύρους κύκλους, κρύα χέρια, και όχι περίοδο. Και όλο κλαίνε χωρίς να ξέρουν γιατί. Αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αρνήθηκα να αναλάβω τον εαυτό μου και να πω:’’ Δεν θέλω να νιώθω έτσι, πρέπει κάτι να κάνω να γίνω καλά. Ας πιώ λίγο γάλα.’’ Έπινα καφέ αντί αυτού. Κλεισμένη στο δωμάτιο, διάβαζα. Μια μέρα χτύπησε η πόρτα. Ήταν η μητέρα μου με ένα μπολ δημητριακά με γάλα. Θυμάμαι που έπεσε στα γόνατα της και με παρακαλούσε να φάω μια κουταλιά. Την πέταξα έξω από το δωμάτιο ουρλιάζοντας. Έκλαιγε πίσω από την πόρτα μου και μου φώναζε: ‘’Ρεβέκκα έχεις νευρική ανορεξία. Πήγα σε γιατρό και μίλησα. Σε παρακαλώ! Σε ικετεύω! Έλα να το νικήσουμε τώρα! Άσε με να μπω όσο είναι νωρίς!’’. Θυμάμαι ότι την έβριζα με τις χειρότερες λέξεις και κυρίως ότι την αποκαλούσα ‘’εχθρό’’ μου. Της φώναζα ότι δεν έχω τίποτα, ότι είναι τρελή, ότι με μισεί και ότι με ζηλεύει και ότι δεν θέλει να περάσω στο πανεπιστήμιο. Γιατί μου ζητάει να φάω! Γιατί άλλες φορές μου έλεγε να βγω  να δω φίλους. Ότι προσπαθεί να με παρασύρει. Να μου κάνει κακό. Θυμάμαι ότι έτρεμα από νεύρα, από μια ανεξήγητη ντροπή κι από φόβο μήπως με σταματήσουν από αυτό που έκανα. Ότι πάει πια, ότι θα με παχύνουν.»

Η σκέψη της Ρεβέκκας είχε γίνει πια τελείως νοσηρή. Η εξάντληση την οδήγησε αρκετές φορές στο νοσοκομείο: «Ύστερα από λίγες μέρες νοσηλεύτηκα. Η επείγουσα ιατρική είχε επιτελέσει το έργο της και στην Ελλάδα τα δημόσια νοσοκομεία δεν μπορούσαν να φιλοξενήσουν εύκολα περιστατικά όπως το δικό μου, τουλάχιστον τότε. Μόλις βγήκα είπα:’’ Μαμά πάω για καφέ. Τα λέμε μετά!’’. Είπα ψέματα. Το πρώτο πράγμα που έκανα τη μέρα που βγήκα από το νοσοκομείο ήταν να πάω να πάρω διουρητικά και αδυνατιστικά χάπια…

Η Ρεβέκκα δεν κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημα της. Πέθανε από πείνα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, εξαντλημένη από την απόλυτη νηστεία που είχε επιβάλει η ίδια στον εαυτό της. Έμεινε όμως το κείμενο της, αδιάψευστος μάρτυρας της τόσο θλιβερής ιστορίας της.

Πηγή:www.lifo.gr

Αργυρώ Μπλιώνα Γ’4

Αγγελική Σκούφη Γ’4

Σχολιάστε

Top