Τελικά θύτης ή θύμα; Μήπως και τα δύο;

Τα φαινόμενα βίας στην εποχή μας πολλαπλασιάζονται και δημιουργούν έντονο προβληματισμό. Η βία, σωματική και ψυχολογική, εμφανίζεται σε ποικίλους χώρους και τα θύματά της αυξάνονται διαρκώς.  Ενδοοικογενειακή βία, κακοποιήσεις γυναικών και παιδιών, παρενοχλήσεις, εκφοβισμός, εκμετάλλευση και απομόνωση του αδύναμου και του διαφορετικού είναι μερικά από τα θέματα που κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης και κυριαρχούν στις συζητήσεις.

Πολύ περισσότερο απασχολεί η βία, όταν συναντάται στο χώρο του σχολείου  και ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα θέμα που διαρκώς επανέρχεται στα δελτία ειδήσεων και απασχολεί την κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα, στα ίδια τα σχολεία αναλαμβάνονται συνεχώς πρωτοβουλίες για την διαφώτιση των μαθητών και την αντιμετώπιση του φαινομένου. Για να λυθεί όμως ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να βρεθεί η αιτία του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί και έξω από  το σχολείο, στην κοινωνία και στις συνθήκες που επικρατούν σ΄αυτή.

Μια κοινωνία που αφήνει περιθώρια στη βία, λεκτική και σωματική, δεν δικαιούται να απορεί για την κακοποίηση, κάθε μορφής, παιδιών από παιδιά. Είναι αναμενόμενο τα νέα μέλη της να μιμηθούν τις συμπεριφορές που βλέπουν γύρω τους. Έτσι, όταν ένα παιδί βομβαρδίζεται από εικόνες βίας ή ακόμη δέχεται το ίδιο κάποιας μορφής κακοποίηση, είναι πολύ πιθανό και αυτό με τη σειρά του να γίνει επιθετικό σε βάρος άλλων. Οφείλει, λοιπόν, η κοινωνία, αντί να επισημαίνει απλώς  το πρόβλημα,  να αντιδράσει  αποτελεσματικά και να εξαλείψει τις συνθήκες που δημιουργούν παιδιά και εφήβους- θύτες.

Τα παιδιά που στοχοποιούν τους συνομήλικούς τους και ασκούν βία φαίνεται πως είναι θύτες και θύματα μαζί. Οι έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι στην πλειοψηφία τους  αποτελούν θύματα του ίδιου του οικογενειακού περιβάλλοντός τους. Οι πληροφορίες και τα ερεθίσματα  που παίρνει το παιδί από την οικογένειά του διαμορφώνουν και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τη σχέση του με τους άλλους. Αν ένας γονιός ασκεί βία στο παιδί του, το πιθανότερο  είναι αυτό να θεωρήσει  τη βία ως φυσική κατάσταση  και  να συμπεριφέρεται  επιθετικά. Αν η οικογένεια δεν θέτει όρια, αυτό  θα δυσκολευτεί να τα θέσει μόνο του και είναι πολύ πιθανό να υιοθετήσει παραβατική συμπεριφορά σε βάρος άλλων παιδιών. Αν πάλι , δεν έχει την προσοχή και την φροντίδα που χρειάζεται, πιθανώς να αναπτύξει μια προβληματική προσωπικότητα με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Η έλλειψη αυτοεκτίμησης δεν είναι δύσκολο να το οδηγήσει σε προσπάθεια  υποβιβασμού άλλων παιδιών που για κάποιο λόγο αποτελούν εύκολο στόχο.

Συμπερασματικά, ένα ανήλικο παιδί ‘’βγαίνει στην κοινωνία’’ έχοντας αφομοιώσει πρότυπα και στερεότυπα και υιοθετώντας  συμπεριφορές που γνωρίζει . Ουσιαστικά, τα παιδιά που ασκούν bullying  δεν είναι παρά «παπαγάλοι» των ενηλίκων και των προτύπων που τους προβάλλουν.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης