Ο σεισμός

Μια μέρα πριν από αρκετούς μήνες, δεν είχαμε σχολείο και έτσι… ήμουν σπίτι και έβλεπα τηλεόραση.

Μαζί μου ήταν μόνο η μαμά και ο αδερφός μου που ήταν λίγο άρρωστος.  Εκείνη την ημέρα ο μπαμπάς μου δούλευε ενώ η γιαγιά και ο παππούς μου ήταν στο επάνω σπίτι.

Τότε ξαφνικά άρχισαν να κουνιούνται τα αντικείμενα του σπιτιού… όλοι είχαμε κατατρομάξει… Μετά καταλάβαμε πως είχε γίνει σεισμός και πανικοβληθήκαμε! Τρέξαμε κατευθείαν προς την πόρτα!

Όμως την ώρα που φτάσαμε στην πόρτα κόλλησε. Προσπαθούσαμε να την ανοίξουμε αλλά δεν άνοιγε!

Έτρεμα από τον φόβο… Σκεφτόμουν πως ο σεισμός θα γινόταν πιο δυνατός και θα πέσει τίποτα επάνω μας. Αλλά αφού είχε κολλήσει και η πόρτα… φοβόμουν πως θα κλειδωνόμασταν κιόλας.

Τότε η πόρτα άνοιξε. Όλοι τρέξαμε γρήγορα στην αυλή… εκεί μας περίμεναν η γιαγιά και ο παππούς. Μας είπαν πως αγχώθηκαν για μας.

Τουλάχιστον είχε φύγει ένα βάρος από επάνω μας. Τώρα περιμέναμε να σταματήσει ο σεισμός.

Όμως καθώς περιμέναμε άρχισε να πονάει πολύ το πόδι μου. Τότε κατάλαβα πως στην προσπάθειά μου να βγω γρήγορα έξω, κάπου το είχα χτυπήσει. Τότε σκέφτηκα πως δεν είχα κάνει το σωστό. Έπρεπε να ακούσω την συμβουλή  των δασκάλων μου, που ήταν να μπω κάτω από ένα γερό τραπέζι και να περιμένω να σταματήσει ο σεισμός. Αν τηρούσα αυτό τότε δεν θα είχα πάθει τίποτα.

Όμως ο σεισμός τελείωσε πολύ γρήγορα χωρίς να γίνει καμιά καταστροφή πουθενά… κάτι που δεν το περίμενα!

Μπήκαν όλοι μέσα. Εγώ ήμουν πολύ τρομαγμένη και περίμενα λίγο ακόμη, για να μην ξαναγίνει. Μετά βαρέθηκα όμως και μπήκα και εγώ μέσα.

Όλη την υπόλοιπη μέρα νόμιζα πως γινόταν σεισμός.

Για μένα αυτό ήταν περιπέτεια… που με τρόμαξε πολύ! Κάθε φορά που κουνιέται κάτι νομίζω πως γίνεται σεισμός. Είμαι πολύ φοβητσιάρα τελικά… πιο φοβητσιάρα από τον αδερφό μου. Αλλά εντάξει εκείνος δεν καταλαβαίνει τίποτα. ΄

Ήταν ο πρώτος σεισμός στη ζωή μου. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ γιατί είχε τόση περιπέτεια!!!!

Ιωάννα Κωνσταντινίδου