Ο σκύλος μου ο Μαξ

Πριν από δυο χρόνια πήγαμε σε ένα pet shop για να πάρουμε ένα σκυλάκι. Κατευθείαν με τράβηξε ένα όμορφο λυκόσκυλο. Είπα στον μπαμπά να το πάρουμε.

Ήταν πανέμορφο, μεγαλόσωμο, με καφέ και μαύρο μαλακό τρίχωμα. Τα  αυτιά του τον πρώτο μήνα ήταν μικρά και κολλημένα στο κεφάλι του. Μετά από λίγο καιρό όμως σηκώθηκαν και δεν κατέβαιναν. Επίσης είχε έναν άσπρο κύκλο πάνω από τα μάτια του. Τα πόδια του είχαν γαμψά νύχια.

Μετά από λίγο κατάλαβα πως του αρέσει να πετάω το ξύλο ή την αγαπημένη του πράσινη ζουλιχτή μπάλα του και να μου την φέρνει πίσω.

Επίσης του άρεσε να κοιμάται στο κρεβάτι μαζί μου.

Θυμάμαι πως πριν από ένα χρόνο είχε κολλήσει η ουρά του ανάμεσα σε μια ρωγμή που είχε ο δρόμος. Προσπαθούσα να την βγάλω μα δεν μπορούσα. Τότε άκουσα ένα αμάξι. Έβγαλα ένα μικρό ασημένιο μαχαίρι που είχα και με αυτό κατάφερα να βγάλω ένα κομμάτι από την άσφαλτο. Ο Μαξ γλίτωσε στο παραπέντε από το μεγάλο αμάξι που ερχόταν.

Δυστυχώς όμως έπρεπε να τον δώσω στον θείο μου, γιατί εμείς στο σπίτι δεν είχαμε χώρο για να τον βάλουμε.

Αυτόν τον σκύλο, ακόμη κι αν ανήκει τώρα πια στον θείο μου, τον νιώθω σαν μέλος της οικογένειάς μου. Περάσαμε πολλές περιπέτειες μαζί! Όπως τη φορά που έφαγε ένα κουτί με σοκολατάκια! Αχ! Δε θα τον ξεχάσω ποτέ!

Τάζογλου Πολυχρόνης