Γυναικοκτονίες

https://vimeo.com/475740896

Εισαγωγικό Σηµείωµα:Το Κείµενο Ι είναι απόσπασµα άρθρου από την ιστοσελίδα του
Κέντρου Γυνακείων Ερευνών και Μελετών – ΔΙΟΤΙΜΑ, στο πλαίσιο της καµπάνιας «Don’t
Skip – Μην προσπερνάς την έµφυλη βία», που περιλαµβάνει άρθρα, κείµενα, συνεντεύξεις
κ.λπ., µε σκοπό την ενηµέρωση και ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού γύρω από το κα-
θηµερινό, παγκόσµιο φαινόµενο της έµφυλης βίας. Το άρθρο συνοδεύεται από «ταµπέλες» -
κοινωνικά µηνύµατα στο πλαίσιο της ίδιας καµπάνιας.

Κείµενο Ι
Γυναικοκτονία: η πιο ακραία µορφή έµφυλης και σεξιστικής βίας
Το τέλος του 2018 και η έναρξη του 2019 σηµαδεύτηκαν από δύο στυγερές γυναικοκτονίες
στην Ελλάδα […]
«Αυτές, όπως και τόσες άλλες δολοφονίες γυναικών στη χώρα µας και ανά τον κόσµο,
συνιστούν ακραία µορφή έµφυλης και σεξιστικής βίας, µιας και διαπράττονται µε κίνητρο την
άσκηση κοινωνικού ελέγχου στα σώµατα αλλά και τις επιλογές των γυναικών. Επιλογές που,
επειδή δεν γίνονται αρεστές, τιµωρούνται ακόµα και µε την απώλεια της ίδιας της ζωής των
γυναικών!» αναφέρει σε συνέντευξη της η επιστηµονικά υπεύθυνη του Κέντρου Διοτίµα, Μαρία
Λιάπη.
Στην ουσία οι γυναικοκτονίες είναι εγκλήµατα που στηρίζονται στις βαθιά εµπεδωµένες
κοινωνικές αντιλήψεις και έµφυλα στερεότυπα, σύµφωνα µε τα οποία οι γυναίκες είναι
κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά µπορούν να «τιµωρηθούν»,
«ελεγχθούν» και «σωφρονιστούν» µέσω της έµφυλης βίας.
Ο όρος γυναικοκτονία (femicide) έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η
εγκληµατολόγος Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel), ορίζοντας έτσι το εγκληµατολογικό και
ανθρωπολογικό αυτό φαινόµενο. Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε ευρέως γνωστός και
υιοθετήθηκε από την εγκληµατολογία µετά το 1992, χάρη στο βιβλίο µε τίτλο «Femicide: the
politics of woman killing», µια συλλογή δοκιµίων που επιµελήθηκαν από κοινού η ακαδηµαϊκός
Τζιλ Ράντφορντ και η εγκληµατολόγος Νταϊάνα Ράσελ.
«Η γυναικοκτονία συνιστά διακριτό αδίκηµα που παλιότερα και επί πολλά χρόνια
συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήµατα ‘’τιµής’’, και στην πρόσφατη ιστορία πίσω από τον
όρο ‘’εγκλήµατα πάθους’’. Ο χαρακτηρισµός της δολοφονίας εποµένως ως γυναικοκτονία
συνιστά πράξη αντίστασης στην απόκρυψη µιας κοινωνικής πραγµατικότητας και ξεσκεπάζει τη
συνενοχή των σεξιστικών κοινωνιών µας», τονίζει η Μ. Λιάπη.
Σύµφωνα µε τον Παγκόσµιο Οργανισµό Υγείας «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία
από πρόθεση γυναικών, επειδή είναι γυναίκες. Η γυναικοκτονία συνήθως διαπράττεται από
άντρες αλλά κάποιες φορές συνεργούν και γυναίκες, συνήθως µέλη της ίδιας οικογένειας. Στις
περισσότερες περιπτώσεις γυναικοκτονία διαπράττει σύντροφος ή πρώην σύντροφος που
συνήθως είχε και µακρόχρονη κακοποιητική συµπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή/και
εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή/και οικονοµικής
αδυναµίας σε σχέση µε αυτόν».
Στην Ευρώπη, ακόµα και σε χώρες όπως η Ισπανία που επιδεικνύουν µεγαλύτερη
ευαισθησία στην αντιµετώπιση της έµφυλης βίας, τα αδικήµατα αντιµετωπίζονται ως «gender
“neutral”», δηλαδή δεν λαµβάνεται υπόψη το φύλο του θύµατος. Για την Ελλάδα δεν έχουµε
επίσηµες στατιστικές για τις γυναικοκτονίες, αφού οι δολοφονίες των γυναικών λόγω του φύλου
τους, δεν καταγράφονται ως τέτοιες.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης