Η νύμφη Δάφνη, κατά μία εκδοχή, ήταν κόρη του θεσσαλικού ποταμού Πηνειού. Την ερωτεύτηκε σφοδρά ο Απόλλωνας και άρχισε να την κυνηγάει ασταμάτητα. Εξαντλημένη η κόρη, ζήτησε από τον πατέρα της να τη βοηθήσει. Εκείνος, ενώ ο Απόλλων προσπαθούσε να την αγκαλιάσει, τη μεταμόρφωσε σε φυτό, τη δάφνη. «Ένα βαρύ μούδιασμα έπιασε τα άκρα της, λεπτός φλοιός έκλεισε πάνω από το στήθος της, τα μαλλιά της έγιναν φύλλα, τα χέρια της μεταμορφώθηκαν σε κλαδιά, τα πόδια της κόλλησαν σε αργά αναπτυσσόμενες ρίζες, το πρόσωπό της χάθηκε και μόνο η λαμπερή ομορφιά της έμεινε» (Οβίδιος, «Μεταμορφώσεις»). Πικραμένος τότε ο Απόλλων, έκοψε ένα κλαδί, έπλεξε στεφάνι και στεφανώθηκε, για να απαλύνει τη θλίψη του για τον χαμό της αγαπημένης του. Από τότε η δάφνη έγινε το αγαπημένο και ιερό φυτό του θεού και αποτέλεσε προϋπόθεση για τη μαντική διαδικασία. Στεφανωμένοι με δάφνη οι προσκυνητές, ύστερα από καθαρμούς και ιεροτελεστίες, ξεκινούσαν σε πομπή από το ιερό του θεού στα Tέμπη για τους Δελφούς.
Επίσης, στα Πύθια, που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια στους Δελφούς προς τιμή του Απόλλωνα, δινόταν ως έπαθλο ένα δάφνινο στεφάνι. Αργότερα έγινε συνήθεια να απονέμονται βραβεία με τη μορφή δάφνινων στεφάνων σε νικητές στρατηγούς, αθλητές, ποιητές και μουσικούς.
Μπερνίνι , «Απόλλωνας και η Δάφνη», Γκαλλερία Μποργκέζε-Ρώμη
Το γλυπτό απεικονίζει το αρχικό στάδιο της μεταμόρφωσης της νύμφης, με τα δάχτυλά της να φαίνονται σαν κλαδιά δάφνης και τα δάχτυλα των ποδιών της να ριζώνουν στο έδαφος.
