Συνεργατική Εφημερίδα

Η συζήτηση σχετικά με τη σκοπιμότητα και τη σημασία της θανατικής ποινής είναι πάντα επίκαιρη. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που υποστηρίζουν ότι η θανατική ποινή δεν πρέπει να καταργηθεί με σημαντικότερο επιχείρημα την ικανότητα της θανατικής ποινής να αποτρέπει από την τέλεση σοβαρών εγκλημάτων. Η ψυχική κατάσταση του μελλοθανάτου δεν είναι σε αντίθεση με το Σύνταγμα αφού δεν έχει σχέση με την προβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Έτσι κι αλλιώς οι εγκληματίες που προχωρούν στην τέλεση του εγκλήματος με θολωμένο μυαλό ανήκουν στις περιπτώσεις επιβολής θανατικής ποινής. Ακόμη για τους εγκληματίες η απαιλή της θανατικής ποινής έχει χωρίς αμφιβολία ανασταλτικό αποτέλεσμα. Αυτό το γεγονός εξηγεί γιατί οι απαγωγείς όταν βρεθούν σε αδιέξοδο προτιμούν τις περισσότερες φορές να παραδοθούν παρά να σκοτώσουν τα θύματά τους. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι το επιχείρημα για την αντισυνταγματικότητα της θανατικής ποινής δεν στέκεται ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά. Η θανατική ποινή δεν προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια περισσότερο από όσο την προσβάλλει οποιαδήποτε άλλη ποινή. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι η θανατική ποινή πρέπει να ακταργηθεί. Τα επιχειρήματα είναι αναρίθμητα. Υποστηρίζουν ότι πρέπει να καταργηθεί σε όλες τις χώρες του κόσμου καθώς πουθενά δεν έχει αποδειχθεί ότι η θανατική ποινή αποτελεί το πιο αποτελεσματικό μέσο για την καταστολή τυ εγκλήματος. Συχνά χρησιμοποιείται ως μέσο πολιτικής καταπίεσης και καταλήγει στην εκτέλεση αθώων. Ουσιαστικά αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αποτελεί έναν «εν ψυχρό» και «εκ προμελέτης» φόνο που διαπράττει η πολιτεία. Η πολιτεία δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ζωή από τους ανθρώπους. Επιπλέον πιστεύουν ότι κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή και δεν επιτρέπεται να υποβάλεται κανένας σε βασανιστήρια ή απάνθρωπες και σκληρές τιμωρίες, Όπως τα βασανιστήρια έτσι και η θανατική ποινή αποτελεί τη μέγιστη σωματική και ηθική βλάβη που μπορεί να υποστεί ένα άτομο. Ο πόνος που προκαλεί στον κατάδικο η θανατική ποινή και η ψυχική οδύνη δεν μπορεί να υπολογιστεί. Δεν υπάρχει καμία μαρτυρία που να επιβεβαιώνει την άποψη ότι η απιλή της θανατικής ποινής μπορεί να αποτρέψει εγκλήματα με πολιτικά κίνιτρα ή τρομοκρατικές ενέργειες. Δεν επιτρέπεται κανείς να αφαιρέσει τα ανθρώπινα δικαιώματα και από τον πιο τρομερό εγκληματία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν εξίσου τους χειρόερους όπως και τους καλύτερους ανθρώπους. Επιπλέον δεν υπάρχει κανένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που να αποφασίζει με αντελώς σίγουρο τρόπο ποιός πρέπει να ζει και ποιός να πεθαίνει. Αντίθετα συχνα γίνονται λάθη αλλά και διακρίσεις.