Συνεργατική Εφημερίδα

Μετά την αισιόδοξη για το μέλλον νέα χρονιά που ήρθε, φτάσαμε αισίως και χωρίς να το καλοσκεφτούμε στον δεύτερό της μήνα. Σιγά σιγά λοιπόν αφήνουμε την μελαγχολία του χειμώνα και μπαίνουμε πια σε μία νέα και πιο ευχάριστη εποχή στην οποία η φύση ξαναγεννιέται, κάτι που αλλάζει κατά κόρον την ψυχολογία μας.

Κάποια πράγματα όμως, όπως τα κοινωνικά ζητήματα, δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα όσο τα φύλλα του δέντρου . Σκοπός λοιπόν αυτού του editorial είναι η ανάδειξη των προβληματισμών που ανακύπτουν κάθε τόσο καθώς δίνει την ευκαιρία στον δημιουργό του να εκφραστεί ελεύθερα.Με έναυσμα, λοιπόν, τα καθημερινά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε στα πλαίσια της σχολικής ζωής αποφάσισα να γράψω για την ενδοσχολική βία και τον ρατσισμό.

Η τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται ως δεκαετία των μαζικών μετακινήσεων και μεταναστεύσεων, γιατί, καθώς οι παλαιές χώρες υποδοχής, Η.Π.Α., Καναδάς, Αυστραλία, έχουν κλείσει τα δικά τους σύνορα, η Ενωμένη Ευρώπη μοιραία μετατρέπεται σε πόλο έλξης ενός μωσαϊκού εθνοτήτων. Για τον λόγο αυτό ,πολύ συχνά τονίζεται η αναγκαιότητα καλλιέργειας της διαπολιτισμικότητας στο σχολείο, δηλαδή της αποδοχής της διαφορετικότητας των άλλων. Αρκετές φορές λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες ρατσιστικών κρουσμάτων που άλλες φορές είναι λεκτικά και άλλες σωματικά. Κύρια αιτία του φαινομένου είναι οι ρατσιστικές αντιλήψεις-προκαταλήψεις σχετικά με ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες, όπως οι μετανάστες, που οδηγούν στην ξενοφοβία ,η υπερβολική επιθετικότητα ορισμένων παιδιών αλλά και η νοοτροπία-διαπαιδαγώγηση που έχουν λάβει από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Έτσι, το σχολείο μπορεί να γίνει ένας επίγειος παράδεισος για τους θήτες αλλά όχι για τα συνήθως μη ‘‘αντιδραστικά’’ θύματά τους που υποφέρουν από τις καθημερινές επιθέσεις των συγκεκριμένων κλικών. Ρατσιστικές βέβαια εκδηλώσεις εκτός από τις ευρέως γνωστές μπορούν να θεωρηθούν και η προσβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας, η περιθωριοποίηση-αποκλεισμός ομάδων και ατόμων , οι εκπαιδευτικές ανισότητες, η παρεμπόδιση συνεργασίας και φιλίας ,που είναι παράγοντες προόδου και δημιουργίας, και η δημιουργία συνθηκών «γκέτο» που ναρκοθετούν τα θεμέλια μιας ομαλής σχολικής συμβίωσης .Τι κάνουμε όμως πραγματικά για αυτό;;; Είναι λοιπόν καιρός να αντιδράσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας καθώς είμαστε συνυπεύθυνοι για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα. Έτσι λοιπόν όλοι μας θα πρέπει, ο καθένας από την πλευρά του, είτε ως θύμα είτε ως μάρτυρας να γίνει ενεργός και να μιλήσει, ιδιαίτερα εάν είναι θύμα, ώστε να δώσει όχι μόνο ένα πλήγμα στο φαινόμενο αυτό αλλά και να κάνει την αρχή ώστε να γίνει το έναυσμα για να μιλήσουν και άλλοι ομοιοπαθείς. O διάλογος, λοιπόν ,με κάποιο μεγαλύτερης ηλικίας άτομο, που εμπνέει εμπιστοσύνη, είναι ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. Τα παιδιά χρειάζονται ένα σχολείο αντιαυταρχικό, όπου θα υπάρχει ελευθερία, ομόνοια και δεν θα επικρατεί ο φόβος . Η κοινωνία μας λοιπόν απαιτεί ένα σχολείο ανοιχτό στη ζωή, για όλη τη ζωή. Με απλά λόγια ένα σχολείο για όλους…

Τέλος, για τον προβληματισμό όλων, σας παραθέτω την άποψη του JamesR.Russell και της UNICEF για την ανατροφή των παιδιών:

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

Και αν τιμωρούμε τα παιδιά μας τα μαθαίνουμε να τιμωρούν.

Καραχάλιου Α., ΓΕΛ Ορχομενού