Σήμερα βλέπουμε παντού κάδρα, μπλουζάκια, κοσμήματα, μαξιλάρια και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί με την απεικόνιση αυτής της εξέχουσας προσωπικότητας. Πράγματι, η Φρίντα είναι και θα είναι πάντα ένα σύμβολο της γυναικείας δύναμης, του φεμινισμού, της τέχνης, της αποδοχής του διαφορετικού. Ήταν πάντα μια ενεργή γυναίκα σε όλους τους τομείς. Σε έναν κόσμο που όλοι οι νέοι προσπαθούν να ακολουθήσουν συγκεκριμένα πρότυπα και δεν έχουν προσωπική άποψη, ούτε καν για τον τρόπο που θα ντυθούν, αξίζει την ιστορία αυτής της γυναίκας πίσω από τα μπλουζάκια και να παραδειγματιστούμε.
Η Φρίντα γεννήθηκε στο Μεξικό στις 6 Ιουλίου του 1907. Καταγόταν από τον άθεο Ουγγροεβραίο Κγιέρμο Κάλο, που είχε γεννηθεί στην Γερμανία και από την καθολική Ισπανο-μεξικανίδα Ατίλντε Καλντερόνι Γκονσάλες. Ο πατέρας της ήταν φωτογράφος και της Φρίντας της άρεσε να ποζάρει και να φωτογραφίζεται από τον πατέρα της. Η αγάπης της για τις φωτογραφίες την ακολούθησε σε όλη της την ζωή. Σε μικρή ηλικία αρρωσταίνει. Οι γιατροί τότε είπαν πως έπασχε από πολιομελύτιδα, μια οξεία ιογενή μολυσματική ασθένεια, που οδηγεί σε παράλυση. Σήμερα κάποιοι υποστηρίζουν ότι έπασχε από κάποια γενετική διαταραχή. Αυτή η ασθένεια την καθήλωσε για εννιά μήνες στο κρεβάτι και το δεξί της πόδι έμεινε ατροφικό. Έτσι, αναγκάστηκε να χρησιμοποιεί ειδικά παπούτσια, τα οποία έκρυβε κάτω από πολλές κάλτσες, για να αποφύγει τα περίεργα βλέμματα.
Όλα αυτά έκαναν την Φρίντα να στραφεί από μικρή στην καλλιέργεια του πνεύματος και να γίνει η αντισυμβατική προσωπικότητα που πάντα ήταν. Έτσι, ασχολήθηκε με τα γράμματα και την μεξικανική αρχαιολογία και την φωτογραφία. Η Φρίντα στα δεκαπέντε της πέρασε με άριστα τις εξετάσεις και φοίτησε στο Εθνικό Προπαρασκευαστικό Σχολείο, που ήταν ένα από τα κορυφαία Μεξικανικά ιδρύματα. Είχε ήδη αρχίσει να ενδιαφέρεται για την πολιτική και να ντύνεται με ανδρικά ρούχα. Στο σχολείο αυτό η Φρίντα ήταν μια από τις 32 κοπέλες που φοιτούσαν εκεί και η μοναδική που έδειχνε ενδιαφέρον για την πολιτική και έγινε μέλος του φοιτητικού κινήματος του Κατσούκα. Ξεκινάει να ντύνεται με κομουνιστικές φορεσιές.
Καταφέρνει να εισαχθεί αμέσως και να κάνει φιλίες τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες. Μέσα σε αυτήν την ομάδα, πέρα από την πολιτική, συζητούσαν για λογοτεχνία, φιλοσοφία, ενώ παράλληλα έκαναν και διάφορες νεανικές τρέλες. Στο σχολείο της γνωρίζει τον μέλλοντα σύζυγό της, τον Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε μια τοιχογραφία στο σχολείο της και έκαναν εντύπωση ο ένας στον άλλον.
Στα δεκαοκτώ της έχει σταματήσει το σχολείο προκειμένου να συνεισφέρει στα οικογενειακά έξοδα. Ενώ είναι ερωτευμένη με τον Αλεχάντρο, παράλληλα όμως είχε και διάφορες άλλες σχέσεις, ενώ ξεκινάει να καπνίζει και να πίνει τεκίλα, κάτι που έρχεται σε κόντρα με τις αντιλήψεις εκείνης της εποχής για τις γυναίκες. Στις 17 Σεπτεμβρίου μια σύγκρουση του λεωφορείου στο οποίο επιβαίνει μαζί με τον Αλεχάντρο, οδήγησε στον σοβαρό τραυματισμό της. Η λεκάνη της έσπασε, η σπονδυλική της στήλη υπέστη κατάγματα και το ένα της πόδι έγινε θρύψαλα. Μετά το ατύχημα η Φρίντα καθηλώνεται και πάλι στο κρεβάτι, ενώ αρχίζει να απομακρύνεται από τον Αλεχάντρο. Αυτή αποτελεί μια από τις χειρότερες περιόδους της ζωής της. Τότε αρχίζει να ζωγραφίζει τόσο στον καμβά όσο και στους νάρθηκες, τους οποίους φορούσε, εκφράζοντας τον πόνο της. Η Φρίντα μετά την ανάρρωσή της έχει πλέον χωρίσει με τον Αλεχάντρο και στρέφεται ξανά στην πολιτική. Σε μια από τις μαζώξεις συναντάει ξανά τον Ντιέγκο. Του δείχνει τους πίνακες της, οι οποίοι μαγεύουν τον Ντιέγκο. Σύντομα γίνονται σύντροφοι και κατεβαίνουν μαζί στις πορείες, ενώ λίγους μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 1929, παντρεύονται.
Μετά τον γάμο η Φρίντα αναλαμβάνει τον ρόλο της συζύγου και αφήνει πίσω της την φλογερή πολεμίστρια. Μέχρι που ο Ντιέγκο δέχεται να αναλάβει ένα έργο για την αμερικανική πρεσβεία και διαγράφεται από το κομμουνιστικό κόμμα του Μεξικού. Από εκείνη την στιγμή η Φρίντα αρχίζει να ασχολείται με την μεξικανική παράδοση και μεταφέρει στοιχεία της στον τρόπο ένδυσής της. Αργότερα, περνά αυτά τα στοιχεία και στους πίνακές της. Λίγο καιρό αφότου ο Ντιέγκο διαγράφηκε από το κόμμα, αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό λόγω οικονομικών προβλημάτων. Εκεί η Φρίντα κλέβει τις εντυπώσεις με το έθνικ και εκκεντρικό της στυλ, καθώς και με την προσωπικότητά της. Αργότερα, η Φρίντα θα καταφέρει να μείνει έγκυος και θα περάσει μήνες ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Παρόλα αυτά θα αποβάλει. Αυτό σε συνδυασμό με την ξενιτιά, της δημιούργησε τεράστια θλίψη, παρά τους φίλους που είχε κάνει.
Το 1933, στις 20 Δεκεμβρίου, επιστρέφει στην πατρίδα της. Όμως ένα νέο γεγονός θα ταράξει την ζωή της. Τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγός της είχαν συχνά εξωσυζυγικές σχέσεις, που δεν επηρέαζαν τον γάμο τους. Μέχρι που ο Ντιέγκο αποκτά σχέση με την αδερφή της. Αυτό σε συνδυασμό με ακόμα μια περιπέτεια της υγείας της, την κάνουν να σταματήσει την ζωγραφική και να εγκαταλείψει το σπίτι τους και να προτιμήσει την μοναξιά.
Αφού η σχέση του Ντιέγκο και της αδερφής της Κριστίν έχει τελειώσει, επιστρέφει στο σπίτι, όπου η αγάπης τους για τον αγώνα τούς ξαναφέρνει κοντά, όταν κλήθηκαν να φιλοξενήσουν τον Λέοντα Τόσκιτς. Ο Τόσκιτς και η Φρίντα έρχονται κοντά και γίνονται εραστές. Μετά από την σύντομη αυτή σχέση η Φρίντα σταμάτησε να νοιάζεται για τις σχέσεις που διατηρούσε ο Ντιέγκο και αφοσιώθηκε στην τέχνη της. Το 1938 εκτέθηκαν τρία έργα της, τα οποία βλέπει ο Αντρέ Μπρετόν και ενθουσιάζεται από την δουλειά της.
Ακόμα, τα έργα της προκάλεσαν εντύπωση και στον Ζιλιέν Λεβί. Αργότερα διοργάνωσε έκθεση στην Νέα Υόρκη, όπου κατάφερε να πουλήσει τους μισούς από τους πίνακες σε κορυφαίους συλλέκτες. Αυτή ήταν η απαρχή της καριέρας της. Τον Νοέμβριο του 1938 στο Vogue γράφτηκε ένα άρθρο που εκθείαζε τους πίνακες και το στυλ της. Από εκείνη την στιγμή σταμάτησε να είναι απλά η κ. Ριβιέρα. Παρόλα αυτά η καριέρα της δεν κράτησε για πολύ, αφού πέθανε στις 13 Ιουλίου του 1954. Στην τελευταία της έκθεση εκείνη βρισκόταν ήδη στο νοσοκομείο και παραβρέθηκε ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι στο κέντρο της έκθεσης.
