Σήμερα έχουμε την τιμή να πάρουμε συνέντευξη από έναν άνθρωπο που έζησε την περίοδο που η «παλιά παιδαγωγική» (και με αυτή τη φράση εννοούμε τον παραδοσιακό τρόπο διαπαιδαγώγησης των μαθητών) ακόμα ίσχυε. Η συνέντευξή μας έχει ως αφορμή το κείμενο «Η Νέα Παιδαγωγική» του Ν. Καζαντζάκη, που διδαχτήκαμε στο πλαίσιο του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
-Γεια σας κύριε Χαράλαμπε.
-Χαίρετε!
-Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για την εποχή που η βία από τους δασκάλους προς τους μαθητές επιτρέπονταν.
- Πιστεύω ότι πολλά από τα άτομα που θα διαβάσουν το άρθρο σας, θεωρούν ότι πάντα οι δάσκαλοι ήταν οι «κακοί» της υπόθεσης, όμως την εποχή που έζησα εγώ, δεν ίσχυε σε όλες τις περιπτώσεις. Ήταν ανάλογα. Αν σου τύχαινε δάσκαλος ο οποίος ήταν άγριος και δεν είχε την ικανότητα να παρέχει τη γνώση με λόγια, ναι, τότε ήταν δύσκολα. Παρόλα αυτά, κάποιοι δάσκαλοι ήταν καλοί, ευγενικοί και δεν χτυπούσαν τα παιδιά.
-Ώστε έτσι. Είναι σημαντικό να το ακούμε αυτό! Εσείς προλάβατε τη χρήση της βέργας;
-Ναι, φυσικά! Ωστόσο, εγώ στη ζωή μου έχω φάει μόνο μια φορά βέργα. Εγώ έμενα σε χωριό και στην τετάρτη δημοτικού είχαμε έναν δάσκαλο ο οποίος έβαζε δύο παιδιά κάθε μέρα να φυλάνε σκοπιά, αν σε έβλεπαν έξω μετά τις πέντε το απόγευμα. Την επόμενη μέρα του το μεταφέρανε και μετά σε «κανόνιζε». Έτσι έγινε και με μένα! Την επόμενη μέρα με χτύπησε με τη βέργα, καθώς ήμουν έξω ώρες που απαγορευόταν σύμφωνα με τον ίδιο. Μια άλλη εμπειρία που θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό, έγινε και αυτή στην τέταρτη δημοτικού. Ο δάσκαλος, σήκωσε μία συμμαθήτριά μου να πει το μάθημα το οποίο αυτή δεν ήξερε. Οπότε της έπιασε το χέρι και όπως πήγε να τη χτυπήσει, η συμμαθήτριά μου, από ένστικτο, τράβηξε το χέρι της και η βέργα αντί να τη χτυπήσει, πέτυχε το τζαμάκι του ρολογιού που φορούσε ο δάσκαλος, με αποτέλεσμα να σπάσει, και η συμμαθήτριά μου να φάει παραπάνω ξύλο. Επίσης, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μας λέγανε να πηγαίνουμε 2 κομμάτια ξύλο για την σόμπα του σχολείου και ότι αν κάναμε καμιά αταξία θα μας βάζανε για τιμωρία στο υπόγειο.
- Τρομερές αναμνήσεις και εμπειρίες. Σας ευχαριστούμε για τον χρόνο σας και για τις εμπειρίες που μοιραστήκατε μαζί μας. Όντως, γίνεται αντιληπτό πως ο τρόπος διαπαιδαγώγησης εκείνης της εποχής διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την σημερινή. Ο μαθητής σήμερα δεν φοβάται τον δάσκαλο. Αντίθετα, η σχέση μαθητή και δασκάλου στηρίζεται στην ελευθερία, τον διάλογο και την συνεργασία. Έτσι, η μάθηση είναι σίγουρα πιο ευχάριστη!
-Εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε!
Πουρσαïτίδης Παναγιώτης, α2 Γυμνασίου
Αριστοτέλειο Εκπαιδευτήριο Σερρών
