Νομίζω ότι ο σκοπός των πανελλαδικών εξετάσεων δεν είναι η απόδειξη των γνώσεων των υποψηφίων αλλά διαγωνιστικός, δηλαδή ως στόχο έχουν να κατατάξουν τους υποψηφίους στη σειρά με την οποία έχουν δικαίωμα να επιλέξουν τη σχολή της αρεσκείας τους. Η μορφή και ο λόγος των εξετάσεων διαμορφώνουν την επιλογή θεμάτων ώστε να έχουμε όσο το δυνατό μεγαλύτερο εύρος βαθμολογίας με τη μεγαλύτερη διασπορά χωρίς να επικεντρωνόμαστε στο τι ακριβώς εξετάζουν τα συγκεκριμένα θέματα που μπαίνουν στις εξετάσεις.
Η εισαγωγή βάσης στις εισαγωγικές εξετάσεις θα είχαν νόημα εάν τα μαθήματα και το επίπεδο επίδοσης ήταν καθοριστικό για την κάθε σχολή δηλαδή ήταν ένας τρόπος να ελέγξουμε εάν ο υποψήφιος έχει τα προσόντα να παρακολουθήσει με επιτυχία τη συγκεκριμένη σχολή οπότε και θα έπρεπε να γίνει αποδεχτός σε αυτή τη σχολή ανεξαρτήτως πλήθους υποψηφίων που θα ικανοποιούν τα κριτήρια. Δηλαδή θα μπορούσε μια χρονιά στην Ιατρική Αθηνών να έμπαιναν 500 άτομα και κάποια άλλη χρονιά 5 ανάλογα όχι με τη δυνατότητα της εκάστοτε σχολής ή των κοινωνικών αναγκών αλλά με βάση προκαθορισμένα κριτήρια που πρέπει να έχει ο υποψήφιος.
Αυτό θα σήμαινε μια εντελώς διαφορετική δόμηση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος και αλλαγή των κοινωνικών απαιτήσεων για την εισαγωγή των υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η οποία πρέπει να προκληθεί με ζύμωση σε όλη την κοινωνία και όχι με λογικές λαϊκισμού που αποκρύπτει την αλήθεια για το είδος των εισαγωγικών εξετάσεων που έχουμε στη χώρα μας.
