Πέρασε, δεν νομίζεις, καιρός, που πασχίζεις

για την ομοιοκαταληξία;

Έχασες το νόημα των λέξεων, των εικόνων,

των στιγμών.

Μα κράτησες την ομοιοκαταληξία!

Ε και;

Σφύριζα, εγώ, το όνομά σου στα σοκάκια

κι έψαχνα και εγώ τις ομοιοκαταληξίες σου.

Γρήγορα κατάλαβα πως με κοροϊδεύουν.

Σαν αστέρια που σε ομορφαίνουν τα βράδια.

Μα το πρωί;

Το ξέρεις καλά πως είμαι μια ξεκούρδιστη

κιθάρα, μα γελάς.

Μια σωστή νότα δεν έχει ακουστεί εδώ

και καιρό. Μα εσύ ακόμα γελάς!

Ξέρεις κάτι;  Είναι περίεργες οι μέρες…

Μου φωνάζουνε πολύ και εγώ λυγίζω.

Είναι μέρες περίεργες οι τωρινές.

Γιατί αυτά που γράφω δεν οδηγούνε

πουθενά!

Είναι περίεργες, γιατί αυτά που γράφω

άρχισαν να μοιάζουν με τις δικές

σου ομοιοκαταληξίες.

Κωνσταντίνος Πετρόπουλος