‘’Η σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού είναι ο πρώτος παγκόσμιος νομικά  δεσμευτικός κώδικας για τα δικαώματα που όλα τα παιδιά πρέπει να απολαμβάνουν’’,διαβάζουμε στο  Wikipedia.Πενήντα τέσσερα  άρθρα καθορίζουν όλα τα δικαώματα  που αναφέρονται στα άτομα που εναι μικρότερα των 18 χρόνων.

Ειδικότερα:

•  Άρθρο 19. Το κράτος έχει υποχρέωση να προστατεύει  τα παιδιά απο όλες τις μορφές κακοποίησης.

• Άρθρο 20. Το κράτος έχει υποχρέωση παροχής ειδικής προστασίας για τα παιδιά που έχουν στερηθεί το οικογενειακό περιβάλλον.
• Άρθρο 22. Το κράτος έχει υποχρέωση να δίνει ιδιαίτερη σημασία σε παιδιά πρόσφυγες.
• Άρθρο 28. Το κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει την υποχρεωτική εκπαίδευση δωρεάν σε όλους
• Άρθρο 32. Το κράτος έχει υποχρέωση να προφυλάσσει τα παιδιά απο εργασία που θα μπορούσε να είναι απειλητική  για την υγεία,την εκπαίδευση  η την ανάπτυξή τους.

Απολαμβάνουν  όμως  πράγματι όλα τα παιδιά αυτά τα  δικαιώματα;

•  Τι ισχύει για τα παιδιά  που περιφέρονται μόνα και έρημα χωρίς  γονική στήριξη σ ’όλες  σχεδόν τις μεγαλουπόλεις;

• Τι ισχύει για τα παιδιά  που πνίγονται  προσπαθώντας να σωθούν απο τη βία  και τον παραλογισμό σε περιοχές πολεμικών συγκρούσεων;

• Τι ισχύει για τα παιδιά που αναγκάζονται  να καθαρίζουν τα τζάμια σταφανάρια των δρόμων εκτεθιμένα σε καθε μορφής κίνδυνο;

Η 12 Απριλίου είναι αφιερωμένη σ’αυτά  τα παιδιά.

Αρκεί  ;

Το κράτος έχει την υποχρέωση. Έχει όμως τη θέληση και την ικανότητα ;

Η κοινωνία μας  έχει και αυτή  υποχρεώσεις;

Εμείς;

Πόσο μας αφορά το θέμα;

Οι ένοιες ανθρωπισμός, ευθύνη, αλληλεγγύη και εθελοντισμός τι θέση έχουν άραγε στο λεξιλόγιο και στις προτεραιότητές μας ;

                                                                   Μιχάλης Πετρόπουλος