• ΚΕΙΜΕΝΟ 1ο

ΛΥΣΙΑΣ, ΚΑΤΑ ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΟΥΣ, ΛΥΣ 12.62–78

Το δεύτερο μέρος του λόγου (12.41–100) αποτελεί έναν πολιτικό λίβελο.

Στόχος αρχικά ο κατηγορούμενος, για τον οποίον ο Λυσίας απέδειξε ότι εργαζόταν ανέκαθεν για την επίτευξη των επίβουλων σχεδίων των ολιγαρχικών και συμμετείχε σε όλες τις αυθαιρεσίες τους τόσο κατά την περίοδο της δημοκρατίας όσο και μετά την κατάλυσή της.

Στη συνέχεια, και συγκεκριμένα στις παραγράφους που ακολουθούν, το ενδιαφέρον του ρήτορα εστιάζεται στις σχέσεις του κατηγορουμένου με τον μετριοπαθή ολιγαρχικό Θηραμένη

[74]Θηραμένης δέ, ὦ ἄνδρες δικασταί, (καὶ τούτων ὑμᾶς αὐτοὺς μάρτυρας παρέξομαι) εἶπεν ὅτι οὐδὲν αὐτῷ μέλοι τοῦ ὑμετέρου θορύβου, ἐπειδὴ πολλοὺς μὲν Ἀθηναίων εἰδείη τοὺς τὰ ὅμοια πράττοντας αὑτῷ, δοκοῦντα δὲ Λυσάνδρῳ καὶ Λακεδαιμονίοις λέγοι.

μετ’ ἐκεῖνον δὲ Λύσανδρος ἀναστὰς ἄλλα τε πολλὰ εἶπε καὶ ὅτι παρασπόνδους ὑμᾶς ἔχοι, καὶ ὅτι οὐ περὶ πολιτείας ὑμῖν ἔσται ἀλλὰ περὶ σωτηρίας, εἰ μὴ ποιήσεθ’ ἃ Θηραμένης κελεύει.

[75] τῶν δ’ ἐντῇ ἐκκλησίᾳ ὅσοι ἄνδρες ἀγαθοὶ ἦσαν, γνόντες τὴν παρασκευὴν καὶ τὴν ἀνάγκην, οἱ μὲν αὐτοῦ μένοντες ἡσυχίαν ἦγον, οἱ δὲ ᾤχοντο ἀπιόντες, τοῦτο γοῦν σφίσιν αὐτοῖς συνειδότες, ὅτι οὐδὲν κακὸν τῇ πόλει ἐψηφίσαντο· ὀλίγοι δέ τινες καὶ πονηροὶ καὶ κακῶς βουλευόμενοι τὰ προσταχθέντα ἐχειροτόνησαν.