Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία
Φέτος ήταν πολύ χαρούμενος! Τα φώτα έπεφταν στο πρόσωπό του και τον έβλεπαν όλοι. Είχε και μια καταπληκτική θέα! Έβλεπε προς την πόρτα και ήταν δίπλα στο τζάκι. Κάθε φορά που κάποιος έμπαινε ή έβγαινε… κάθε φορά που τα ξύλα τριζοβολούσαν… Ήταν η καλύτερή του χρονιά! Σαν να είχε κερδίσει κάτι απρόσμενο, κάτι αναπάντεχο…
Από νωρίς το πρωί, η μαμά μάς ξύπνησε.
- Άντε υπναράδες, σηκωθείτε να με βοηθήσετε. Μόνη μου θα στολίσω το δέντρο; Ποιος θα το στήσει, ποιος θα βάλει φωτάκια, μπάλες, στολίδια… Ξυπνήστε; Έχω να φτιάξω και τα αγαπημένα σας γλυκά σήμερα…
Σηκωθήκαμε με τα μάτια μισάνοιχτα. Τι να κάναμε; Δεν ήταν όμως μόνο η γκρίνια της μαμάς. Ήταν και η δική μας η προσμονή! Η ατμόσφαιρα σε λίγες ώρες θα άλλαζε, θα γινόταν πιο γιορτινή, θα αποκτούσε μια μαγεία, μια θαλπωρή, μια γεύση γλυκιά…
Ο μπαμπάς δεν πήγε στη δουλειά σήμερα. Ήταν Σάββατο. Συνήθως, τα σαββατοκύριακα τα περνάμε μαζί. Παίζουμε, γελάμε, τρώμε , συζητάμε… Σήμερα θα στολίσουμε κιόλας. Σαν μια ιεροτελεστία, σαν κάτι που καθορίζει εποχές, συνήθειες, τη ζωή μας. Όλα ήταν προκαθορισμένα νομοτελειακά. Ποιος θα στήσει το δέντρο, πού θα το στήσει, ποιος θα ανοίξει τα κλαδιά, ποιος θα μπλέξει τα φωτάκια, ποιος θα βάλει τα λουλούδια, ποιος τις μπάλες… Το cd παίζει χριστουγεννιάτικα τραγούδια και εμείς τραγουδάμε σε ελληνικά και αγγλικά την ίδια μουσική: Άγια Νύχτα, τρίγωνα κάλαντα…
Φέτος αποφασίσαμε να βάλουμε τα πολύχρωμα φωτάκια, τέσσερις σειρές σταθερά και δύο να χορεύουν σε διάφορους ρυθμούς. Μπήκαν οι μπάλες οι πολύχρωμες, οι κόκκινες, οι χρυσές και οι πορτοκαλί, βρήκαν τη θέση τους τα καλικαντζαράκια και τα αγγελάκια, μορφές, παιχνίδια, γούρια… Το βράδυ στον καναπέ βλέπαμε την αγαπημένη μας ταινία, το Πολικό Εξπρές. Τα βλέφαρά μου άρχισαν να γίνονται πιο βαριά, τα μάτια μου έκλειναν…
Μια αχτίδα από φως ξαφνικά έγινε πυγολαμπίδα. Πήρε το βλέμμα μου και το οδήγησε σε έναν ψίθυρο, σε μια ηχώ θλιμμένη.
- Μα ποιος κλαίει, ποιος χαλάει την εύθυμη σιωπή;
Κοιτάζω προς το δέντρο, μου φάνηκε ότι ο ήχος αυτός έβγαινε από εκεί. Ψάχνω μέσα από το κλαδιά, πίσω από τις μπάλες, κάτω από τα φώτα… Και ξαφνικά μια σταγόνα πέφτει στο δάχτυλό μου!
- Ποιος είναι εκεί πίσω; Δεν βλέπω…
- Εγώ είμαι ο καλικάντζαρος με τη μεγάλη μύτη και το φανταχτερό καπέλο. Δεν με βλέπεις;
- Γιατί είσαι στεναχωρημένος; Είναι τόσο όμορφο το δέντρο μας φέτος! Δεν σου αρέσει; Δεν σου αρέσουν τα Χριστούγεννα;
- Πώς γίνεται να μην μου αρέσουν;
- Τότε; Γιατί κλαις;
- Ολόκληρο χρόνο περίμενα τα Χριστούγεννα κλεισμένος στο πατάρι, στο σκοτάδι, στην αφάνεια, στη λήθη των ανθρώπων. Περίμενα με ανυπομονησία να ξαναβγώ στο φως, στη λάμψη των φώτων, στη θέρμη της φωτιάς, στα γέλια, στις χαρούμενες φωνές, στην κίνηση. Αλλά δεν ήμουν τυχερός ούτε και φέτος. Βρέθηκα πάλι κρυμμένος, πάλι πίσω από, πάλι κάτω από…
Βασιλάκη μου, σήκω να πας στο κρεββάτι σου καμάρι μου, ακούστηκε η φωνή της μαμάς, θα κρυώσεις στον καναπέ. Σηκώνομαι μουδιασμένος με μια βαριεστημένη αίσθηση και συνάμα μια αγωνία. Ονειρευόμουν!!!
- Ναι, μαμά, θα κλείσω τα φώτα και θα πάω για ύπνο…
Καθώς πλησίαζα το δέντρο και ετοιμαζόμουν να σβήσω τα φωτάκια, το βλέμμα μου έπεσε στον καλικάντζαρο με τη μεγάλη μύτη και το καπέλο. Ήταν μέσα στα κλαδιά κρυμμένος, πίσω από τις μπάλες, κάτω από τα φώτα… Με προσεκτικές κινήσεις τον παίρνω στα χέρια μου, λυγίζω ένα κλαδί και τον βάζω εκεί. Σκέφτομαι ότι αυτή η θέση θα του αρέσει. Τα λαμπάκια τού φώτιζαν το πρόσωπο. Τον φώτιζαν και οι φλόγες από το τζάκι. Αλλά κι εγώ θα τον έβλεπα συνέχεια κάθε φορά που έμπαινα και που έβγαινα από το σπίτι.
Στο φως της μέρας, την άλλη μέρα, ήμουν σίγουρος ότι τον έβλεπα να γελά, να κάνει γκριμάτσες, να μου κλείνει το μάτι, σαν να θέλει να με διασκεδάσει ή να με ευχαριστήσει. Ένα χαμόγελο τότε σχηματίστηκε και στα δικά μου χείλη και μια γεύση γλυκιά… Ίσως να ήταν και τα υπέροχα μελομακάρονα της μαμάς, ίσως και η δική μου γλυκιά σκέψη…
Τόσα χρόνια πέρασαν από τότε, μα η γλυκιά αυτή σκέψη δεν έφυγε από το μυαλό μου. Ο μπαμπάς μεγάλωσε και θέλει την φροντίδα μας, η μαμά «έφυγε» από κοντά μας, τα αδέρφια μου κι εγώ έχουμε τις δικές μας οικογένειες, τα Χριστούγεννα έχασαν τη μαγεία τους και τα γλυκά του φούρνου της γειτονιάς δεν έχουν πια τη ίδια γεύση. Ακόμα όμως και σήμερα που στολίζω το δέντρο, με τα δικά μου τα παιδιά, φροντίζουμε όλα τα στολίδια να φαίνονται, κανένα να μην είναι λυπημένο. Ακόμα και σήμερα ο καλικάντζαρος με τη μεγάλη μύτη και το φανταχτερό καπέλο έχει στο δέντρο μας και στην καρδιά μου την πιο ξεχωριστή θέση.
Στυγαίος
Γράφω στο χιόνι με τα παπούτσια μου…
(https://our.today/christmas-symbols-what-do-they-mean/) εικόνα
