Γράφουν οι μαθήτριες της Β” Γυμνασίου, Τσόλη Μαρία και Τσούκα Ματίλντα

Η εφηβεία είναι μία περίοδος της ζωής με πολλά σκαμπανεβάσματα. Παρουσιάζονται αλλαγές όχι μόνο στην εξωτερική εμφάνιση του ατόμου αλλά και στην συμπεριφορά του. Οι εκρήξεις θυμού είναι ιδιαίτερα έντονες και συναρπαστικές.

    Στην καθημερινότητα τους οι έφηβοι έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, για διάφορους λόγους που δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να τους κατανοήσουν. Σε κάθε γωνιά του σχολείου, της πλατείας, της γειτονιάς βλέπεις μια παρέα νέων να καυγαδίζουν και να ανταλλάσσουν άσχημες κουβέντες.   Άραγε γιατί;

    Αρχικά γίνονται καβγάδες για το ποιος θα είναι ο αρχηγός της παρέας, του παιχνιδιού, του συντονισμού μιας εργασίας. Θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο είναι αυτοδύναμοι και ικανοί για τα πάντα. Άλλες φορές γίνονται διαμάχες για μικροπράγματα όπως για το ποιος έχει το καλύτερο κινητό, ποιος φοράει τα πιο μοντέρνα ρούχα και μοδάτα παπούτσια. Επίσης συγκρούονται για το είδος της μουσικής που ακούνε και θέλουν να περάσουν ο καθένας τις δικιές του απόψεις αγνοώντας την γνώμη του άλλου. Ένας ακόμα λόγος διαμάχης είναι η διαφωνία στην εξωτερική εμφάνιση του ατόμου (εύσωμος ή αδύνατος, όμορφος ή άσχημος). Ακόμα και σε μία ήρεμη συζήτηση «περί ανέμων και υδάτων» πάντα θα βρεθεί μία λέξη που θα ανάψει φωτιές.

    Βέβαια μετά από μία «διαμάχη», πολύ γρήγορα μπορεί να προκύψουν γέλια, αγκαλιές και χαρούμενες φωνές. Με αυτόν τον τρόπο γεννιούνται οι καλύτερες φιλίες. Αυτή είναι η εφηβεία, όλο εκπλήξεις και μαγεία!!!

Άραγε γιατί οι νέοι οι σοφοί

μαλώνανε πολύ;

Μαζεύτηκαν πολλοί

να κάνουν σύσκεψη τρανή

η απορία να λυθεί,

μα άκρη δεν θα βγει.

Αυτή είναι η εφηβεία

κανείς δεν την ξεχνάει

όσο χρόνος κι αν περνάει.

Γράφουν οι μαθήτριες της Γ” Γυμνασίου, “Ελενα Στεφούλη  &  Κατερίνα Μάρτου

  Τα σχολεία έκλεισαν! Για όλους τους εφήβους ήταν ευχάριστη και πολυαναμενόμενη εξέλιξη λόγω της κρίσης του κορωνοϊού! Ωστόσο, γρήγορα η χαρά τους μοιράστηκε ανάμεσα στα «θέλω» και στο «πρέπει», αφού μετά τις οδηγίες του Υπουργείου Υγείας και Παιδείας οι έφηβοι έπρεπε να διαχειριστούν και άλλα πρωτόγνωρα ζητήματα στην καθημερινότητά τους. Οι οδηγίες ήταν ξεκάθαρες :
«Απαγορεύονται έξοδοι και συναθροίσεις!»…

  Αρχικά, ας μην ξεχνάμε ότι ο έντονος και ο εξωστρεφής χαρακτήρας των νέων έπρεπε να περιοριστεί στα σπίτια και στις αυλές τους, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να απολαύσουν τη συναναστροφή με τους φίλους και τις παρέες τους, τα απογεύματα στα πάρκα της γειτονιάς. Ακόμη,  ο αντιδραστικός χαρακτήρας των εφήβων προκαλεί συχνά καυγάδες μέσα στην οικογένεια καθενός. Επιπλέον, η ρουτίνα του εφήβου, οι αθλητικές δραστηριότητες ακόμα και τα φροντιστήρια άλλαξε εξ ολοκλήρου καθώς οι ίδιοι εγκλωβίστηκαν στα σπίτια τους. Βέβαια, η κατάσταση αυτή ήταν ακόμη πιο αρνητική για όλους τους ανθρώπους και τους νέους που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου έτσι κι αλλιώς η ανθρώπινη επαφή και οι κοινωνικές σχέσεις είναι πολυτέλεια.

  Εκτός αυτών, ας μην ξεχνάμε την νέα μορφή εκπαίδευσης που έφερε τα «πάνω, κάτω» στον χώρο της μάθησης. Οι μαθητές όλων των ηλικιών έχουνε κληθεί να παρακολουθούν μαθήματα με τηλεδιασκέψεις, μέσα σε εικονικές αίθουσες πίσω από μία οθόνη. Όσο κι αν αυτό αποτελεί εξέλιξη από τεχνολογική άποψη, υπάρχουν πολλές αρνητικές συνέπειες. Είναι αλήθεια ότι δεν διαθέτουν όλοι οι μαθητές το απαραίτητο υλικό (υπολογιστές, τάμπλετ, κινητά τηλέφωνα), για να μπορούν να παρακολουθούν με ευκολία τα μαθήματα από απόσταση. Επίσης , το μαθησιακό επίπεδο των παιδιών διαφέρει, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιμετωπίζουν σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες και χρειάζονται ειδική αντιμετώπιση. Κλείνοντας , πρέπει να τονίσουμε πως η εκτενής χρήση των τεχνικών πολυμέσων έχει φέρει πολλούς νέους ένα βήμα πιο κοντά στην εξάρτηση, με αποτέλεσμα να αδρανεί όλο και περισσότερο η σκέψη τους και να σπαταλιέται χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα ο πολύτιμος χρόνο τους .

  Οι έφηβοι όπως όλη η ανθρωπότητα αντιμετωπίζουν και αυτοί πρωτόγνωρες καταστάσεις και αλλαγές στην καθημερινότητα τους . Μάλιστα, λόγω της τρέχουσας κατάστασης, οι συνθήκες που καλούνται να αντέχουν καθημερινά γίνονται ακόμα πιο πιεστικές. Ευτυχώς, χάρη στο νεανικό χιούμορ και στη δημιουργικότητά τους καταφέρνουν ως σήμερα να ανταπεξέρχονται με επιτυχία!

γράφουν οι μαθήτριες της Β” Γυμνασίου, Χρυσούλα Σιαμπίρη και Μαριάννα Μπάλιου.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η περίοδος της εφηβείας προκαλεί διάφορες εντάσεις ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά. Ας δούμε παρακάτω αναλυτικότερα τα προβλήματα που δημιουργούνται.

Η εφηβεία είμαι μια ηλικία που αλλάζει το κάθε παιδί, ψυχικά και σωματικά. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει αλλαγή στη συμπεριφορά του ,καθώς γίνεται συχνά επιθετικό και οξύθυμο ,αλλά και στην άποψή του για διάφορα θέματα που το απασχολούν. Επιπλέον, έχει διαφορετικές προτιμήσεις από τους γονείς του σχετικά με την εμφάνισή του, επειδή  πλέον το ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Ακόμα, αποφασίζει να κάνει παρέα με καινούρια άτομα, τα οποία όμως τις περισσότερες φορές υπάρχει περίπτωση να είναι μία κακή επιρροή για το ίδιο. Επίσης, παρατηρείται πως περνάει  τις πιο πολλές ώρες της ημέρας πάνω από μία οθόνη (κινητό , υπολογιστή κ.τ.λ.), με αποτέλεσμα την αντίδραση των γονιών του.

Από την άλλη πλευρά, οι γονείς προσπαθούν να  καταλάβουν και να  αντιμετωπίσουν με τον καλύτερο τρόπο τις ανησυχίες των παιδιών τους , διότι καταλαβαίνουν πώς περνάνε μία δύσκολη φάση της ζωής τους . Αντιμετωπίζουν  την αλλαγή της συμπεριφοράς , προσπαθώντας να κρατήσουν την ψυχραιμία τους, άσχετα αν πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν. Όσον αφορά την εμφάνισή των παιδιών τους, στην αρχή αντιδρούν υπερβολικά ,αλλά στη συνέχεια ‘καταθέτουν τα όπλα’. Τέλος, οι πολλές ώρες στο κινητό ή σε άλλες ηλεκτρονικές συσκευές οδηγούν σε καυγάδες , με αποτέλεσμα τιμωρίες.

Συμπερασματικά, όπως είδαμε παραπάνω τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία της ζωής τους  περνάν δύσκολα  και οι γονείς θα πρέπει να δείχνουν κατανόηση και να μην τους πηγαίνουν συνέχεια κόντρα!

γράφει η μαθήτρια της Γ” τάξης Γρηγοράκη Ιωάννα 

  Λαμβάνοντας υπόψη αποτελέσματα σχετικών ερευνών, ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα θέματα, που έχει καταλήξει αντικείμενο προσοχής και συζήτησης παγκοσμίως είναι η καθημερινή καταπίεση που βιώνουν τα παιδιά, και ιδιαίτερα οι έφηβοι, στα πλαίσια της οικογένειάς τους, από τους γονείς.

     Ως προς τις απόψεις που διατυπώνονται, είναι διαμετρικά αντίθετες. Αφενός μεγάλο ποσοστό των ερωτώμενων υποστηρίζουν ότι για τα παιδιά είναι απαραίτητες τόσο η ηθική ενίσχυση από τους γονείς όσο και η γενικότερη στήριξή τους. Αφετέρου, θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην αναφερθούμε και στην άλλη όψη του νομίσματος δηλαδή στην άποψη ότι αρκετοί τρόποι γονεϊκής συμπεριφοράς, συντελούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των ανηλίκων, στερώντας τους την ευκαιρία να απολαύσουν ξένοιαστα την παιδική τους ηλικία, όπως από τη φύση αρμόζει.
Όσον αναφορά στην πρώτη άποψη, με την ενθάρρυνση των γονέων, οι νέοι καταβάλλουν προσπάθειες, ώστε να καλλιεργούν και να βελτιώνουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους. Μεταξύ άλλων, αναπτύσσεται στενότερη σχέση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, καθώς πυρήνα της σχέσεις γονέων και νέων αποτελούν η εμπιστοσύνη και η αλληλοκατανόηση. Τέλος, οι έφηβοι επιθυμώντας να ικανοποιούν όλο και περισσότερο τον εαυτό τους αλλά και τους γονείς τους, θέτουν υψηλούς στόχους στο σχολικό περιβάλλον, επιχειρώντας να επιτυγχάνουν όλο και καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματα.
Από την αντίθετη πλευρά, υποστηρίζεται πως οι νέοι που προσλαμβάνουν υπερπροστατευτική αγωγή και βρίσκονται διαρκώς υπό πίεση, κατακλύζονται από συναισθήματα ενοχής, καταπιέζονται, μετατρέπονται με τον καιρό σε άβουλα όντα, εξαρτημένα από τους άλλους και ανίκανα να συμμετέχουν στη λήψη τον κατάλληλων αποφάσεων για τους ίδιους. Ένα άλλο εξίσου δυσάρεστο επακόλουθο είναι το γεγονός ότι εξαιτίας της έλλειψης αυτονομίας και της επακόλουθης παθητικότητας τους, διακρίνονται για τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και για συμπλέγματα κατωτερότητας. Τέλος, δυστυχώς προάγεται αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών, λόγω της επιδίωξης πρωτείων και της βαθμοθηρίας, που καταλήγουν αυτοσκοπός τους.
Αποτιμώντας, λοιπόν, τις παραπάνω όψεις του ζητήματος και τις συνέπειές του καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι γονείς οφείλουν να μην προβάλλουν τις ψυχικές ανεπάρκειες, τα απωθημένα και τις ανασφάλειες τους, στα παιδιά ούτε να πάψουν να επιβάλλουν σε αυτά την προσωπική τους κοσμοθεωρία, επιτρέποντας τα να διαμορφώσουν τη δική τους προσωπικότητα και να ζουν τα πιο αθώα τους χρόνια αυθόρμητα, δίχως καταπιέσεις και τους περιορισμούς που γεννά η γονική υπερπροστασία.

Γράφουν οι μαθήτριες της Γ” Γυμνασίου, Ηλιάνα Παπαδοπούλου και Παναγιώτα Τσιάρτα

   Τα τελευταία  χρόνια η ελληνική τηλεόραση έχει κατακλυστεί από τις γνωστές εκπομπές τύπου ριάλιτι. Τα reality shows είναι τηλεοπτικά προγράμματα στα οποία εμφανίζονται πρόσωπα με την πραγματική τους ταυτότητα, με αληθινές αντιδράσεις και αληθινά συναισθήματα. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η μεγάλη διάδοσή τους και η τεράστια επιτυχία τους. Σε αυτές τις εκπομπές καλούνται καθημερινοί άνθρωποι να εκθέσουν τα προσωπικά τους προβλήματα σε ένα studio   παρουσία κοινού , καθώς και ειδικών επιστημόνων (ψυχολόγων, ψυχιάτρων, κοινωνικών λειτουργών, συμβούλων κλπ). Οι εκπομπές αυτές κατηγορούνται συχνά από πολλούς, γιατί εξευτελίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, αλλά υπάρχουν και πολλοί που τις υποστηρίζουν φανατικά, γιατί πιστεύουν ότι δίνουν σε πολλούς ανθρώπους ένα δημόσιο βήμα κι έναν τρόπο να εκφράσουν τα προβλήματά τους, να ζητήσουν βοήθεια και να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη.

   Πολλές φορές τα reality shows πείθουν τους ανθρώπους και ειδικά τους νέους να πιστέψουν ότι η επιτυχία, η αποδοχή και η αναγνωρισιμότητα επιτυγχάνονται χωρίς ιδιαίτερο κόπο και χωρίς να χρειάζεται ο άνθρωπος να έχει δημιουργήσει ένα ουσιαστικό υπόβαθρο και μια ισχυρή προσωπικότητα κατά το παρελθόν.  Επιπλέον αυτή η γρήγορη, απότομη και μεγάλη αναγνωρισιμότητα και η ξαφνική επιστροφή στην καθημερινότητα και στην αφάνεια αποτελεί για πολλούς νέους ανθρώπους μια σκληρή μεταβολή, που δεν μπορούν να την διαχειριστούν και τους τραυματίζει σε ψυχολογικό επίπεδο. Οι νέοι και οι έφηβοι αποκτούν την λανθασμένη αντίληψη ότι η επιτυχία έρχεται μόνο μέσα από τα φώτα της δημοσιότητας και ξεχνούν ότι η έκθεση των προσωπικών τους προβλημάτων σε ένα μεγάλο και άγνωστο κοινό τους καθιστά ευάλωτους συναισθηματικά, ψυχικά και ψυχολογικά.  Ακόμη, η προσοχή του τηλεοπτικού κοινού και ειδικά των νέων, μέσω αυτών των προγραμμάτων, αποσπάται από την καθημερινή πραγματικότητα και από τους ουσιαστικούς στόχους τους οποίους θα έπρεπε να έχουν και τους οδηγεί σε μια κατάσταση παθητική που είναι επιζήμια . Η υπερπροβολή τέτοιων προγραμμάτων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς (αφού αποτελούν μία από τις οικονομικότερες επιλογές τους) οδηγεί τους νέους στο να εθιστούν και να συνηθίσουν σε μια μορφή <<διασκέδασης>> που βασίζεται στη γελοιοποίηση των συνανθρώπων τους.  Τέλος, πολλές φορές, οι νέοι άνθρωποι συμμετέχουν οι ίδιοι σε αυτά τα shows και στην προσπάθειά τους να παραμείνουν δε διστάζουν να προχωρήσουν σε ακραίες και ανήθικες συμπεριφορές με συνέπεια να βλάπτουν τον εαυτό τους και να γίνονται αρνητικά παραδείγματα για ανθρώπους της ηλικίας τους ή και μικρότερους ακόμη.

   Το κράτος και οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να βοηθήσουν στην ενίσχυση της πνευματικής καλλιέργειας των νέων και της κριτικής τους σκέψης, ώστε η νέα γενιά να απαξιώσει τέτοιου είδους θεάματα. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να πείσουν τους εφήβους ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι το πρόσκαιρο και η ελάχιστη προσπάθεια, αλλά ο συνεχής αγώνας για βελτίωση και η εργατικότητα. Οι νέοι να βοηθηθούν ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που είναι σημαντικό στην πορεία της ζωής τους είναι όχι η χαλαρότητα και τα ανούσια θεάματα αλλά η ουσιαστική ενημέρωση και πληροφόρησή τους. Οι έφηβοι και οι νέοι να καταλάβουν ότι τέτοιου είδους τηλεοπτικά προϊόντα έχουν ως βασικό στόχο τον αποπροσανατολισμό τους από βασικούς προβληματισμούς  και ερωτήματα που έχουν σχέση με την εξέλιξή τους και την μελλοντική τους πορεία στη ζωή.

Εφηβεία-Οικογένεια

Το σχολικό μας περιοδικό δίνει σε όλους τους μαθητές την ευκαιρία να δημοσιοποιήσουμε τις απόψεις για θέματα επικαιρότητας που απασχολούν τους νέους της ηλικίας μας. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι και σχέσεις των εφήβων με τους γονείς τους.

Στην εφηβεία ο νέος αποχωρίζεται ουσιαστικά τους γονείς του και εγκαταλείπει σταδιακά το αίσθημα  του παιδιού. Ενώ ήταν πάντα στο επίκεντρο της προσοχής των γονιών, τώρα θα πρέπει να αναλάβει ο ίδιος ευθύνες. Έτσι, ο έφηβος έχει την αίσθηση ότι είναι πολύ ώριμος, ώστε μπορεί να τα αντιμετωπίσει όλα μόνος του. Επίσης, η απομάκρυνση των νέων κατά την περίοδο της εφηβείας προκαλεί κρίση στους γονείς, οι οποίοι δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν. Ο έφηβος δοκιμάζει συμπεριφορές διαφορετικές από των γονιών του για να εδραιώσει έτσι τη δική του ταυτότητα. Έρχεται σε σύγκρουση μαζί τους, όταν αυτοί θέλουν να τον συμβουλέψουν και αρνείται τις γνώσεις τους, διότι τις θεωρεί παλιές   . Σε περίπτωση που οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί, τότε πιστεύει πως δεν έχει προσωπική ζωή, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια.

Ο έφηβος και η οικογένεια βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση με έντονες προστριβές, χαρακτηριστικές αυτής της περιόδου. Διεκδικεί με πάθος την αυτονομία του, την ίδια στιγμή που εξαρτάται άμεσα από την οικογένειά του, καθώς διακηρύσσει την ανεξαρτησία του αλλά ταυτόχρονα αναζητά τη σιγουριά και τη στήριξη που παρέρχονται από τους γονείς του.

Από την άλλη πλευρά, πολλοί γονείς δυσκολεύονται να προβλέψουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους βασιζόμενοι σε κληροδοτημένες συμπεριφορές. Πολλά παιδιά που ήταν εύκολο μέχρι πρότινος να συμμορφωθούν, θεωρούνται  επαναστάτες από τους γονείς τους. Μπορεί, λοιπόν, οι ίδιοι να βλέπουν ένα υπάκουο παιδί να μετατρέπεται σε έναν απρόβλεπτο έφηβο και αυτό τους ανησυχεί. Έτσι γίνονται πιο πιεστικοί και κυριαρχικοί, με αποτέλεσμα και  έφηβος να βλέπει την αυτονομία του να απειλείται και να δημιουργούνται εντάσεις στην οικογένεια. Και οι ίδιοι οι γονείς, όμως, αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε αυτήν τη φάση. Συχνά, οι ενήλικες νιώθουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, χαμηλότερη ικανοποίηση από τη ζωή, αυξημένα καταθλιπτικά συναισθήματα και αρνητικές σκέψεις γιατί  συνήθως βρίσκονται στη μέση ηλικία, όταν τα παιδιά τους περνούν στην εφηβεία, ώστε να νιώθουν απαισιόδοξοι και νιώθουν ότι η ζωή δε θα γίνει καλύτερη απ’ αυτή που ζουν.

Άρα οι γονείς των εφήβων θα πρέπει να είναι σταθεροί και, ταυτόχρονα, ευέλικτοι. Όπως αλλάζει το παιδί, έτσι θα πρέπει και η στάση του γονιού να διαφοροποιείται σιγά-σιγά, προσφέροντας, όμως, πάντα σταθερότητα.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι πάντα θα υπάρχουν συγκρούσεις και έριδες ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά κατά την περίοδο της εφηβείας. Οι γονείς από τη δική τους πλευρά οφείλουν να είναι προσαρμοστικοί δείχνοντας κατανόηση στα παιδιά τους, ενώ οι έφηβοι πρέπει να είναι συγκρατημένοι και ήρεμοι προς τους γονείς τους.

Μαρία Μαββίδου