Οι δοκιμασίες: δύναμη ή αδυναμία στη ζωή του ανθρώπου;
Μια προσωπική μαρτυρία:
Από μικρός έχω πολλαπλές δυσκολίες εξαιτίας της αναπηρίας μου. Δυσκολεύομαι πολύ στα χέρια και στην ομιλία και λιγότερο στα πόδια μου. Παρ” όλες τις αναποδιές της ζωής, αυτό που βρήκα και με κάνει να νιώθω ευχαριστημένος από τον τρόπο που ζω είναι ότι όλα όσα μου συμβαίνουν δεν τα βλέπω με κακομοιριά, αλλά τα αντιμετωπίζω με αισιοδοξία και φτάνω στο σημείο να κάνω χιούμορ με τα προβλήματά μου. Καθημερινά δέχομαι τη βοήθεια των γύρω μου. Δίνω την ευκαιρία να αισθανθούν ότι χρειάζεται η αλληλοβοήθεια μεταξύ μας. Αυτή η συμπαράσταση που δέχομαι από όλους με κάνει από τη μια να ευχαριστώ τους φίλους μου κι από την άλλη καταλαβαίνω πόσο αδύναμος θα ήμουν χωρίς τους ανθρώπους. Ορισμένοι από εμάς τους ανάπηρους δυσανασχετούν, γκρινιάζουν, μοιρολογούν και κάποτε τα βάζουν με τον Θεό. Με τέτοια στάση η ίδια η ζωή τους γίνεται μίζερη. Όσο για μένα, σήμερα πια αισθάνομαι χρήσιμος στους συνανθρώπους μου. Αυτό το ήθελα πολύ από μικρός. Τώρα πια αισθάνομαι ότι έχω ολοκληρώσει την Οδύσσειά μου με το να σπουδάσω, να δουλέψω και να εκδώσω δύο βιβλία μου .
( Ιανουάριος 1997, Σωτήρης Στυλιανού )
Η ζωή είναι γεμάτη με χαρές, χαμόγελα, ευτυχισμένα γεγονότα, αλλά είναι γεμάτη και με κακουχίες, βάσανα και αρρώστιες. Όλοι έχουν κάποια βάσανα είτε αυτά είναι μικρά είτε φαίνονται ανυπέρβλητα. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν ακόμη και σήμερα που ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα κάποια απόλυτα και θρησκόληπτα μυαλά, που ταυτίζουν την ασθένεια με την αμαρτωλότητα του ανθρώπου, κάνοντας αυτά τα άτομα να υποφέρουν διπλά, αφού μαζί με το σταυρό της ασθένειας που σηκώνουν έχουν ν” αντιμετωπίσουν και την περιφρόνηση αυτών των δήθεν καλών κι αναμάρτητων. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση στον χριστιανισμό, γιατί τότε θα έπρεπε όλοι οι αμαρτωλοί να είναι άρρωστοι και όλοι οι άγιοι υγιείς.. Κι αυτό όπως ξέρουμε δε συμβαίνει.
Τα βάσανα και οι ασθένειες είναι κάποια εμπόδια που έχει η ζωή, που όμως μας κάνουν πιο δυνατούς, μας φέρνουν πιο κοντά στη Βασιλεία του Θεού, μας δοκιμάζουν και μας κάνουν να μη δίνουμε σημασία σε μικροπροβλήματα. Μας κάνουν πιο καλόκαρδους, ανεκτικούς και μας απομακρύνουν από την αχαριστία. Έτσι όπως υπάρχουν τα βάσανα και οι ατυχίες , υπάρχουν στη ζωή μας και τα θαύματα. Θαύμα είναι που αναπνέουμε, που ζούμε, που προσευχόμαστε και επικοινωνούμε με τον Θεό μας , που αντέχουμε …
Επομένως δε θα πρέπει να υπάρχουν τέτοιου είδους απάνθρωπα και σαρκοφάγα στερεότυπα, που βυθίζουν τον κόσμο στο έλεος της κοινωνίας και μας οδηγούν πίσω στον Μεσαίωνα. Οι άνθρωποι που πάσχουν ή που αντιμετωπίζουν δοκιμασίες είναι πολλές φορές πιο ικανοί με την επιμονή τους και κατορθώνουν πράγματα που οι υπόλοιποι θεωρούν δύσκολα και απραγματοποίητα, αφού έχουν αναπαυθεί στο εγώ τους και το μόνο που κάνουν είναι να σχολιάζουν τις ζωές των άλλων, τα ελαττώματά τους, τη δυστυχία τους , ενώ οι ίδιοι είναι άδειοι… Πολύ άδειοι… Και δεν θα μπορούσαν να φτάσουν ούτε στο ελάχιστο αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά και ξεπερνούν τις όποιες δυσκολίες τους.
