Η δημοσιογραφική ομάδα της σχολικής μας εφημερίδας είχε τη χαρά να συνομιλήσει με τις υπεύθυνες δασκάλες της παράστασης, που μας μίλησαν για την έμπνευση, τη συμπερίληψη και τα συναισθήματα πίσω από το έργο. Με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Το πιο όμορφο πράγμα», που παρουσιάστηκε από τους μαθητές της Α΄ τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βασιλικού, οι υπεύθυνες εκπαιδευτικοί τόνισαν πως η παράσταση δεν ήταν απλώς μια σχολική εκδήλωση, αλλά ένα βαθιά παιδαγωγικό εγχείρημα με επίκεντρο τη συμπερίληψη.
Όπως μας ανέφεραν, η αφορμή για το έργο δόθηκε από την ίδια τη σχολική πραγματικότητα. Στο σχολείο φοιτούν δύο παιδιά με κινητικά προβλήματα, τα οποία αποτελούν ισότιμα μέλη της σχολικής κοινότητας.
«Από την πρώτη στιγμή θέλαμε η παράσταση να μην προσαρμοστεί στα παιδιά, αλλά για όλα τα παιδιά μαζί», τόνισαν χαρακτηριστικά. «Η σκηνή δεν είναι χώρος αποκλεισμών. Είναι χώρος έκφρασης».
Οι δασκάλες εξήγησαν πως ο σχεδιασμός της παράστασης έγινε με βασικό γνώμονα τη συμμετοχή όλων. Οι ρόλοι, η κίνηση, η μουσική και η σκηνική παρουσία οργανώθηκαν έτσι ώστε κάθε παιδί να μπορεί να συμμετέχει με τον δικό του τρόπο, χωρίς πίεση ή σύγκριση.
«Δεν θέλαμε κανένα παιδί να νιώσει ότι “δεν μπορεί”. Θέλαμε να νιώσουν ότι ανήκουν».
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στη στάση των συμμαθητών τους. Όπως μας είπαν, τα παιδιά της τάξης αγκάλιασαν απόλυτα τη διαφορετικότητα, χωρίς να χρειαστεί ιδιαίτερη καθοδήγηση.
«Τα παιδιά μάς δίδαξαν πολλά. Για εκείνα η αποδοχή είναι αυτονόητη. Συνεργάστηκαν, περίμεναν, στήριξαν ο ένας τον άλλον με φυσικότητα και αγάπη».
Οι δασκάλες υπογράμμισαν πως η παράσταση είχε ως στόχο να περάσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ότι η πραγματική ομορφιά δεν βρίσκεται στη σωματική τελειότητα, αλλά στη σχέση με τον άλλον.
«Θέλαμε τα παιδιά να μάθουν πως η αξία δεν μετριέται με το πώς κινούμαστε ή πώς στεκόμαστε, αλλά με το πώς αγαπάμε».
Ταυτόχρονα επεσήμαναν τα σημαντικές ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό που διαθέτουν τα σχολεία τους και πόσο σημαντική είναι η συνεργασία μεταξύ των σχολείων ώστε να ξεπερνιούνται τέτοιου είδους εμπόδια:
«Η αλήθεια είναι ότι στο Δημοτικό Σχολείο δεν διαθέτουμε αμφιθέατρο ή αντίστοιχο εξοπλισμό, γεγονός που συχνά περιορίζει τέτοιου είδους δράσεις. Για μια παράσταση που βασίζεται στην κίνηση, στη μουσική και στην ισότιμη συμμετοχή όλων των παιδιών, ο κατάλληλος χώρος είναι πολύ σημαντικός.»
«Το αμφιθέατρο του Λυκείου μάς έδωσε τη δυνατότητα να οργανώσουμε την παράσταση με ασφάλεια και προσβασιμότητα, ειδικά για τα παιδιά με κινητικές δυσκολίες. Μας επέτρεψε να αναδείξουμε το έργο όπως το είχαμε φανταστεί και να προσφέρουμε στα παιδιά την εμπειρία μιας «αληθινής» σκηνής.»
Κλείνοντας, μας είπαν πως η πιο δυνατή στιγμή για εκείνες δεν ήταν το χειροκρότημα, αλλά τα βλέμματα των παιδιών στη σκηνή και μοιράστηκαν μαζί μας το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν μέσα από αυτή τη δράση.
«Όταν βλέπεις ένα παιδί να νιώθει περήφανο για τη συμμετοχή του, ξέρεις ότι κάτι πήγε πραγματικά σωστά».
«Ότι η συμπερίληψη δεν αφορά μόνο τη στάση μας, αλλά και τις υποδομές. Για να έχουν όλα τα παιδιά ίσες ευκαιρίες έκφρασης, χρειάζονται χώροι προσβάσιμοι και κατάλληλος εξοπλισμός. Η εμπειρία αυτή μ0000άς έδειξε πόσο σημαντικό είναι να επενδύουμε σε αυτά».
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την συνέντευξη ΕΔΩ
Η παράσταση «Το πιο όμορφο πράγμα» απέδειξε πως το σχολείο μπορεί —και οφείλει— να είναι ένας χώρος όπου όλα τα παιδιά έχουν θέση, φωνή και ρόλο. Γιατί, τελικά, όπως μας θύμισαν οι δασκάλες και οι μαθητές τους, το πιο όμορφο πράγμα είναι η αγάπη και η αποδοχή.
Συντακτική ομάδα: Βούλγαρης Σ., Γουργιώτη Α., Γλωσσιώτης Ε., Ζαχαριά Α., Ζαχαριά Ι., Ζαχαριάς Ν., Θάνος Φ., Καλλιμάνη Κ., Κικίδη Δ., Κόρδη Ε.,
Τσέλα Λ., Λέων Ι.
