«…Παρόλα αυτά υπάρχουν ευκαιρίες να βρει ο καθένας τη δικιά του ευτυχία, αρκεί να ανοίξει τα μάτια του…»

- Δεκ• 18•12
«…Παρόλα αυτά υπάρχουν ευκαιρίες να βρει ο καθένας τη δικιά του ευτυχία, αρκεί να ανοίξει τα μάτια του…»

του Άγγελου Στεργιόπουλου, μαθητή του Β3

Πρόσφατα, ενώ γυρνούσα σπίτι μου ένα βράδυ μετά από μάθημα, μπήκε στο ίδιο λεωφορείο που είχα πάρει και εγώ ένας φοιτητής με μια κιθάρα στη πλάτη και ευχάριστο χαμογελαστό ύφος. Αφού έκατσε, έβγαλε τη κιθάρα από τη θήκη της και άρχισε να παίζει και να τραγουδάει, παρόλο που ήταν μέσα στο λεωφορείο. Δεν το έκανε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο πέρα από το ότι απλά ήθελε να τραγουδήσει. Το γεγονός που μου φάνηκε παράξενο όμως δεν ήταν τόσο αυτό, όσο ότι, ενώ υπήρχαν αρκετά άτομα στο όχημα, σχεδόν κανένας δε γύρισε καν να κοιτάξει ποιος είναι αυτός που παίζει μουσική σε ένα λεωφορείο….

(επειδή δεν είναι κάτι το οποίο βλέπεις καθημερινά) ή και αν κάποιος ήταν λίγο περίεργος να δει τι γίνεται, τον κοιτούσε με το βλέμμα που θα κοίταζε έναν τρελό.

Τι είδους πρότυπα μας έχουν βάλει πια στο κεφάλι μας; Γιατί να θεωρούμε ότι όλοι πρέπει να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, να κάνουν τα ίδια πράγματα και να μοιάζουμε όλοι σα σταγόνες  ενώ την ίδια στιγμή όλο και περισσότεροι αντιμετωπίζουν κάποιον ο οποίος θέλει απλά να είναι ο εαυτός του ως “παράξενο”; Δυστυχώς, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι πλέον πολύ συχνός στη χώρα μας. Κι γι’ αυτό το λόγο, αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερους ανθρώπους σαν αυτόν τον φοιτητή. Ανθρώπους  οι οποίοι δεν κρύβονται πίσω από γυάλινα (και σάπια) πρότυπα που προβάλλει π.χ. η τηλεόραση και κάθε μέσο κοινωνικής χειραγώγησης και χυδαίας μαζικοποίησης, αλλά έχουν τη δική τους μοναδική προσωπικότητα και δεν σταματούν να χαμογελούν  ό,τι και αν γίνει.

Διότι αν κάνει κάποιος μια βόλτα στο κέντρο μιας πόλης, θα δει την πιο θλιβερή εικόνα της εποχής μας, η οποία βέβαια τυχαίνει να είναι και η πιο χαρακτηριστική. Κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης (το οποίο είναι ένα άλλο θέμα) οι άνθρωποι έχουν χάσει τελείως το χαμόγελό τους, την ενέργειά τους και το μόνο που βλέπεις στα πρόσωπά τους είναι η μιζέρια. Το πιο άσχημο χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης βέβαια είναι πως πλήττει σε μεγάλο βαθμό και τους νέους για διαφορετικούς λόγους. Παιδιά τα οποία βρίσκονται στη πιο δημιουργική τους ηλικία, σε μια περίοδο κατά την οποία τα πάντα φαίνονται δυνατά (και μάλλον είναι), αναλώνονται…  σε τεράστιο βαθμό… σε πράγματα άχρηστα -είτε αυτό είναι το να παρακολουθείς πολλή τηλεόραση είτε να παίζεις video-games ξεχνώντας να σταματήσεις  είτε να χρησιμοποιείς το Internet για ώρες χωρίς αυτό που κάνεις να σου προσφέρει κάτι (με το Facebook να αποτελεί ένα αξιόλογο παράδειγμα).

Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε πράξη ό,τι φανταστούμε μα για κάποιο λόγο μας αρέσει περισσότερο να καθόμαστε ήσυχα ήσυχα στο κρεβάτι μας μπροστά από τον υπολογιστή έτοιμοι να κάνουμε ό,τι μας πουν αρκεί να μην μας «ξυπνήσουν».  Αυτό βέβαια σημαίνει πως σαν γενιά απέχουμε πολύ από την ευτυχία… Παρόλο που είναι αρκετά εύκολο να βρεις  χαρούμενα παιδιά, είναι κάπως δύσκολο να βρεις ευτυχισμένα παιδιά… Την ευτυχία πρέπει να ψάξεις για να τη βρεις, πρέπει να ζήσεις, να μάθεις, να γνωρίσεις, ακόμα και να πάθεις, μα όταν το μυαλό σου γυρνάει συνεχώς γύρω από ευτελή και γελοία θέματα όπως αυτά που ασχολείται η νέα γενιά, τότε απέχεις πολύ… Παρόλα αυτά υπάρχουν ευκαιρίες να βρει ο καθένας τη δικιά του ευτυχία, αρκεί να ανοίξει τα μάτια του.

Σχολιάστε

Top