Συνέντευξη με έναν πρώην χρήστη

Γεωργία Μπόμπολα, μαθήτρια του Β4

-Απέχεις καιρό από τα ναρκωτικά;

-Όχι απλά καιρό…απέχω πολλά χρόνια…περίπου 11…

-Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στο να γίνεις χρήστης;

-Τώρα μιλάμε με αλήθειες έτσι;

-Φυσικά…εκτός αν σκέφτεσαι να παραποιήσεις τα γεγονότα…

-Όχι δεν έχω τέτοιο σκοπό, ίσα ίσα θέλω να είμαι ειλικρινής…

-Λοιπόν;

-Λοιπόν…όλα άρχισαν στα 18 μου χρόνια. Μπορείς βέβαια να πείς ότι ήμουν ακόμα παιδί…

-Μα ήσουν…

-Φυσικά και ήμουν απλά τότε το να κάνει κανείς κάτι πρωτότυπο ήταν αυτό που τον ανέβαζε ψηλά, φαντάσου…σε έκανε θεό… και αυτό που εγώ διάλεξα ήταν τα ναρκωτικά.

-Δηλαδή θες να μου πεις ότι μόνος σου πήρες την απόφαση;

-Όχι όχι…ξέρεις όλα άρχισαν από την παρέα…στην αρχή ήταν περισσότερο για αυτό που λέμε μαγκιά ώστε να αποκτήσουμε μία φήμη…

-Καλή φήμη;

-Ναι έτσι το βλέπαμε, ότι όλοι θα μας βλέπουν και θα μας θαυμάζουν επειδή αυτό που δε μπορούσαν να κάνουν αυτοί το κάναμε εμείς…

-Το να αργοπεθαίνετε; Να χάνετε τη ζωή σας; Αυτό θαύμαζαν;

-Αυτό το καταλάβαμε αργότερα…και πια ήταν πολύ αργά για κάποιους…

-Τι εννοείς αργά για κάποιους; Για κάποιον φίλο σου;

-Ναι αλλά άσε με να σου μιλήσω αργότερα για αυτό…πρέπει να καταλάβεις πώς έγιναν τα πράγματα και πώς ένιωθα…

-Ωραία λοιπόν ακούω…περιμένω να μάθω!

-Στην αρχή τα πράγματα δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημα…δεν είχαμε εθιστεί τόσο πολύ ούτε ήταν κάτι που είχαμε ανάγκη. Απλά το κάναμε για να λέμε ότι το κάνουμε. Ξαφνικά άρχισαν να μας μιλάνε όλοι και ανεβήκαμε κατηγορία. Βέβαια μετά από λίγο προσγειωθήκαμε στο πάτο τόσο απότομα που αναρωτιόμασταν κάποιες φορές τι ακριβώς έγινε… μας κοίταγαν όλοι με μισό μάτι και μας απέφευγαν. Θυμάμαι  χαρακτηριστικά μια μέρα που περνάγαμε από την πλατεία με τα παιδιά και μία κοπέλα που καθόταν εκεί με την παρέα της  σε κάτι παγκάκια μας έδειξε με το δάχτυλο και το βλέμμα της έδειχνε την αηδία που ένιωθε για μας!!! Δε μπορείς να φανταστείς πόσο άσχημα ένιωσα τότε.

-Τότε ήταν που πήρες την απόφαση να σταματήσεις;

-Όχι τότε ήταν που άρχισα να εθίζομαι όλο και περισσότερο.

-Μα το λογικό δε θα ήταν να σταματήσεις εφόσον έβλεπες ότι αυτό που πίστευες στην αρχή περί φήμης ήταν ένα λάθος;

-Και ποιος σου είπε ότι σκεφτόμουν λογικά τότε; Κανείς από την παρέα δε σκεφτόταν λογικά γιατί αν έστω και ένας σκεφτόταν, ίσως να είχαμε σωθεί όλοι. Τέλος πάντων πού είχαμε μείνει;

-Μου έλεγες για όταν εθίστηκες περισσότερο…

-Α! Ναι! Πραγματικά τότε το είχα τόσο πολύ ανάγκη που δεν άντεχα να περιμένω κάποιες φορές…είχα τρελαθεί και φυσικά όπως καταλαβαίνεις είχα τρελάνει και τους δικούς μου αλλά πιο πολυ την αδερφή μου που ήταν δύο χρόνια μικρότερη από μένα.

-Η αδερφή σου ήξερε;

-Φυσικά και ήξερε, το είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή.

-Δε σου έκανε καμία παρατήρηση;

-Όχι μόνο παρατήρηση…φτάσαμε σε σημείο να με κλειδώνει μέσα στο δωματιό μου όταν έλειπαν οι γονείς μας ώστε να μην βγω έξω… ήμουν τόσο θυμωμένος μαζί της που φώναζα σαν υστερικός αλλά αυτή τίποτα, εκεί, δεν άνοιγε την πόρτα. Βλέπεις δε μπορούσα να καταλάβω ότι το έκανε για το καλό μου!!!

-Και μετά τι έγινε; Οι γονείς σου πώς το έμαθαν;

-Από την αδερφή μου, η οποία θεώρησε σωστό να τους το πει ώστε να με βοηθήσουν περισσότερο γιατί το να με κλειδώνει μέσα στο δωμάτιο δε βοηθούσε και πολύ…

-Η αντίδραση τους ποια ήταν;

-Η μάνα μου έκλαιγε και με ρώταγε γιατί της το έκανα αυτό και τι μου έλειπε από τη ζωή. Ο πατέρας μου το πήρε πιο σοβαρά και θέλησε να με πάει σε μία κλινική αποτοξίνωσης. Εγώ πάλι σκεφτόμουν πώς θα το σκάσω από το σπίτι. Δεν άκουγα καν αυτά που μου έλεγαν.

-Τελικά τι έγινε;

-Τελικά το έσκασα και πήγα και έμεινα σε ένα παιδί από την παρέα που ήταν 20 και έμενε μόνος του σε ένα μικρό διαμέρισμα. Οι δικοί μου είχαν ειδοποιήσει την ασφάλεια αλλά και πάλι δε μπόρεσαν να με βρουν.

-Δηλαδή έμενες στο φίλο σου πλέον και αυτό ήταν;

-Τι εννοείς;

-Εννοώ ότι εφόσον έφυγες από το σπίτι σου πλέον τέλος τα έτοιμα χρήματα, τέλος οι ανέσεις, τέλος τα πάντα…πώς ακριβώς ζούσες;

-Χμμ….και εδώ ξεκινάει το μεγάλο πρόβλημα γιατί όντως όλα αυτά είχαν τελειώσει και εγώ χρειαζόμουν χρήματα για να πάρω την επόμενη δόση μου. Έφτασα σε σημείο να μπαίνω μέσα στο σπίτι μου κρυφά και να κλέβω τους γονείς μου και την ίδια μου την αδερφή.

-Καλά και για πόσο καιρό το έκανες αυτό;

-Όχι για πολύ γιατί οι γονείς μου δεν ήταν χαζοί. Μπορεί να ήταν μέσα σε μία αναστάτωση τότε αλλά κάποια στιγμή θα καταλάβαιναν ότι έλειπαν κάποια πράγματα από το σπίτι.

-Για πόσο καιρό έμεινες στον φίλο σου;

-Για κανα μήνα περίπου γιατί μετά ακολούθησε κάτι που με έκανε να αλλάξω γνώμη για όλο αυτό που ζούσα.

-Θέλεις να μου μιλήσεις για αυτό;

-Είναι αυτό που σου είπα πριν ότι όταν καταλαβαίνεις τα λάθη που κάνεις, για κάποιους είναι πολύ αργά.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή…πφφ.. άκου: ήταν Κυριακή πρωί όταν έμαθα ότι ό Σ……, ο κολλητός μου, πέθανε από υπερβολική δόση.

-Πρέπει να ήταν πολύ σκληρό, έτσι;

-Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και έκλαιγα με αναφιλητά. Άρχισα να σπάω ό,τι έβρισκα γύρω μου και να βρίζω… ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που μπλέξαμε με τον θάνατο, γιατί να ξέρεις, θάνατος είναι και τίποτα παραπάνω! Αργά ή γρήγορα θάνατος… μετά έφυγα κατευθείαν από το σπίτι του Μ…… και πήγα στο δικό μου. Η απόσταση μεταξύ της εξώπορτας και της πόρτας του σπιτιού μου φαινόταν τεράστια…

-Τεράστια; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να νιώθεις έτσι;

-Δείλιαζα… δεν είχα το θάρρος να τους κοιτάξω στα μάτια…τη μάνα μου, τον πατέρα μου την αδερφή μου. Κανέναν!!! Τους είχα κάνει το μεγαλύτερο κακό και τώρα γύριζα πίσω. Γιατί; Επειδή φοβόμουν…μόνο εκεί ένιωθα προστατευμένος. Αφού  έφτασα στην πόρτα, άνοιξα με το κλειδί μου, το είχα ακόμα. Οι γονείς μου καθόντουσαν στο σαλόνι και συζητούσαν, μόλις με είδαν πετάχτηκαν πάνω και έτρεξαν κοντά μου. Τους κοίταξα και το μόνο που είχα να πω ήταν συγνώμη! Αυτοί με αγκάλιασαν και έβαλαν τα κλάματα.

Για να μην πολυλογούμε, πήγαμε στην κηδεία του Σ…. , δε θα μπορούσα να λείπω. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν πόσο άδικα χάθηκε…για μια βλακεία, για κάτι που δεν άξιζε ούτε την προσοχή μας!!! Ορκίστηκα να ξεκόψω, να προσπαθήσω όχι μόνο για μένα αλλά και για αυτόν που δεν τα κατάφερε.

-Τήρησες την υπόσχεσή σου;

-Ναι, και με βοήθησαν και οι δικοί μου σε αυτό πολύ! Με έβαλαν σε ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης γιατι αν περιμένα να μπω σε δημόσιο θα περίμενα χρόνια.

-Έκατσες πολύ καιρό μέσα;

-Ναι, έκατσα κοντά ένα χρόνο και μετά μου δώσαν άδεια να βγω έξω αλλά να παίρνω κανονικά τα φάρμακα. Μετά από κάποιο καιρό σταμάτησαν και τα φάρμακα και ήμουν εντελώς καθαρός και έτσι συνέχισα…

-Πως ήταν η επανένταξή σου στην κοινωνία;

-Δύσκολη. Είχα χάσει όλους τους παλιούς μου φίλους και δε μου μιλούσε κανείς γιατί ήμουν το παιδί όπου είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Πόσο άσχημα ένιωθα τότε, αλλά δεν κατηγορούσα κανέναν γιατί μόνο εγώ έφταιγα. Έτσι αποφάσισα να δείξω πιο πολύ στον εαυτό μου αλλά και στους άλλους ότι μπορώ να κάνω μία καινούργια αρχή και στο τέλος τα κατάφερα.

-Πώς τα κατάφερες δηλαδή;

-Έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο πανεπιστήμιο, σπούδασα και τώρα εργάζομαι κανονικά.

-Χαίρομαι πολύ για σένα που τα κατάφερες…θέλεις να πεις κάτι άλλο πριν τελειώσουμε…;

-Ε…ναι θέλω να πω κάτι…

-Ορίστε λοιπόν!

-Όσοι θα το διαβάσουν αυτό και αν θα το διαβάσουν, μία μόνο συμβουλή…η ζωή είναι ωραία και δεν αξίζει να τη χαραμίσουμε για κανέναν και τίποτα… να αγαπάτε τη ζωή και να παλεύετε για αυτή. Μείνετε μακριά από τον θάνατο και χαμογελάστε μόνο σε ό,τι σας δίνει ζωή.