Βύρων Τζαμαρίας, μαθητής του Β4
Είναι γνωστό ότι η γνώμη ενός εξωτερικού παρατηρητή συμβάλλει στην αξιολόγηση μιας διαδικασίας, καθώς προσφέρει σε αυτόν που εργάστηκε μια αντικειμενική εικόνα της εργασίας του. Γράφω τις εντυπώσεις μου για τον τρόπο εργασίας της ομάδας σύνταξης, διότι είμαι και εγώ μαθητής και έχω παρόμοια ενδιαφέροντα και ανησυχίες με τους συμμαθητές μου που συμμετέχουν στην ομάδα δημιουργίας του περιοδικού το οποίο απευθύνεται κυρίως σε μαθητές. Οι παρατηρήσεις μου σ’ ό,τι αφορά στη διαδικασία σύνταξης εστιάζονται στη μέθοδο και στον καταμερισμό των εργασιών που ακολούθησαν, καθώς και στη συνεργασία των μελών της ομάδας.
Ένα μέρος της δραστηριότητας για τη δημιουργία του πρώτου τεύχους περιοδικού έγινε σε ένα επιστημονικό κέντρο πληροφορικής (Ε.Α.Ι.Τ.Υ.). Η συντακτική ομάδα, κατά την ολοκλήρωση του πρώτου τεύχους, χρησιμοποιούσε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και δούλευε χωρισμένη σε μικρότερες ομάδες, που καθεμία επιδίωκε την υλοποίηση ενός συγκεκριμένου έργου. Η μία ομάδα συνέγραφε και επεξεργαζόταν άρθρα, μία άλλη σχεδίαζε ψηφιακές εικόνες μέσω ειδικού λογισμικού και μία τρίτη ανέπτυσσε το πλαίσιο ιστοσελίδων στο διαδίκτυο για τον ιστότοπο του περιοδικού.
Αν και η κάθε ομάδα επεδίωκε διαφορετικούς επιμέρους στόχους, όλοι μαζί συνεργάζονταν αρμονικά χωρίς την έντονη παρουσία κάποιου κεντρικού συντονιστή. Η μέθοδος εργασίας που ακολουθούσαν θύμιζε σε μεγάλο βαθμό την οικοδόμηση ενός μεγάρου χωρίς τον πρωτεύοντα ρόλο του κεντρικού αρχιτέκτονα. Ο κάθε τεχνίτης εργαζόταν στον εξειδικευμένο τομέα του, συμβάλλοντας παράλληλα και στην κάλυψη αναγκών της εργασίας του διπλανού συναδέλφου του και έτσι το κτίσμα ορθωνόταν «από μόνο του». Με παρόμοιο τρόπο τα διάφορα άρθρα, οι ψηφιακές εικόνες και τα πακέτα λογισμικού συντήκονταν και το περιοδικό αποκτούσε «σάρκα και οστά». Αυτή η διαδικασία μου φάνηκε ότι είχε μία αξιοσημείωτη ψυχολογική συνέπεια: το κάθε μέλος της ομάδας αντλούσε ικανοποίηση και ευχαρίστηση όχι μόνο από το δικό του έργο αλλά και από το έργο των συνεργατών του.
Η συνεργασία των μελών της ομάδας δεν περιοριζόταν στις διαπιστώσεις που ανέφερα προηγουμένως. Κάθε μέλος της ομάδας ή κάποια υπό-ομάδα που τελείωνε την εργασία της βοήθαγε για την εύρεση λύσεων σε προβλήματα που αντιμετώπιζαν άλλοι συνεργάτες και υπο-ομάδες. Διαπίστωσα, και μου προκάλεσε εντύπωση, τον τρόπο της συνεργασίας μαθητών και καθηγητών που δεν είχε τον χαρακτήρα της σχέσης διδάσκοντος και διδασκόμενου αλλά τη μορφή της ισότιμης συνεργασίας έμπειρου «τεχνίτη» με τον συνεργάτη του. Ένας μαθητής μπορούσε να βοηθήσει έναν καθηγητή όπως και ένας καθηγητής μπορούσε να βοηθήσει τον μαθητή του καθώς μαθητές και καθηγητές εργάζονταν στον ίδιο τομέα. Αυτή η ατμόσφαιρα συνεργασίας επεκτεινόταν και έξω από το όριο της ομάδας. Συχνά, μέλη της ομάδα ζητούσαν βοήθεια από ειδικό επιστήμονα του ερευνητικού κέντρου, ο οποίος προσέφερε τις τεχνολογικές του γνώσεις.
Συμπερασματικά, η ανάπτυξη του ηλεκτρονικού περιοδικού του σχολείου μας αποτελεί μία συνεργατική δραστηριότητα άξια επαίνων, διότι προσφέρει ένα «βήμα» έκφρασης σε εμάς τους μαθητές, που μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες και να αναπτύξουμε τις ικανότητές μας. Αλλά και η δυνατότητα συνεργασίας που δίνεται στους μαθητές που συμμετέχουν στην σύνταξη καθώς επίσης και η μέθοδος με την οποία εργάζονται αποτελεί πολύ καλό παράδειγμα για το πώς θα πρέπει να είναι το περιβάλλον μάθησης.
