της Χρυσάνθης Τσολάκη, μαθήτριας του Γ4

Αρχική μου πρόθεση ήταν να γράψω για το ένα και μοναδικό θέμα που -καλώς ή κακώς- «καίει» τα παιδιά της ηλικίας μου. Το θέμα αυτό δεν είναι φυσικά άλλο από τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Χιλιάδες μαθητές στην Ελλάδα υποχρεούνται να συμμετάσχουν, προκειμένου να περάσουν στη σχολή που θέλουν -χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η επιλογή τους είναι πάντοτε αποτέλεσμα δικής τους απόφασης, αφού καταλυτικό ρόλο στην επιλογή αυτή παίζει και το οικογενειακό περιβάλλον τους.
Σήμερα όμως, μια συζήτηση που έγινε στο μάθημα της Πληροφορικής με έκανε να αλλάξω γνώμη και να δω τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Πριν από τη συζήτηση αυτή, το μόνο πράγμα που έδειχνε να με απασχολεί ήταν τα μαθήματα, το διάβασμα και η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες. Πληροφορήθηκα, βέβαια, το σεισμό και το μετέπειτα τσουνάμι που υπέστη η Ιαπωνία, το πλήθος των νεκρών και των αγνοουμένων και γενικά το μέγεθος της καταστροφής και μπορώ να πω πως με επηρέασε ψυχολογικά και στενοχωρήθηκα για το τραγικό αυτό συμβάν και τις ακόμα τραγικότερες συνέπειές του. Ωστόσο, μετά από λίγες ώρες το είχα ξεχάσει. Τα γεγονότα είχαν συμβεί σε μια περιοχή πολύ μακριά από εδώ, ώστε να με επηρεάσουν άμεσα. Πρωταρχικό μου μέλημα έγιναν πάλι τα μαθήματα, το διάβασμα… Όμως, το γεγονός ότι εγώ τα άφησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν σημαίνει πως έπαψαν και να υπάρχουν. Οι νεκροί, οι άστεγοι, οι ψυχολογικά τσακισμένοι επιζώντες και οι συντετριμμένοι συγγενείς των θυμάτων ήταν (και είναι ακόμα) μια πραγματικότητα. Απλά εγώ, την πραγματικότητα αυτή, επέλεξα να μην την δω. Πίστευα ότι το πιο σημαντικό αυτή τη χρονιά ήταν να διαβάσω και να περάσω στη σχολή που θέλω. Τίποτα και κανείς δεν έπρεπε να με αποσπάσει από αυτό το στόχο. Άλλωστε, για αυτές τις Πανελλήνιες δεν γίνεται όλη η φασαρία..;

Η πλειονότητα των ανθρώπων (χωρίς να θέλω να γενικεύω αυθαίρετα, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα), διακατέχεται από ένα κλίμα ατομικισμού με αποτέλεσμα την αδιαφορία για τους γύρω τους. Κάθε άνθρωπο τον απασχολούν μόνο τα δικά του προβλήματα και ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική του ευημερία και καλοπέραση. Δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, αυτόν δεν τον απασχολεί. Αρκεί, βέβαια, η φωτιά να μην φτάσει και στον ίδιο… Μόνο τότε «ξυπνάει» και αναλαμβάνει δράση, όχι όμως για να βοηθήσει τους υπόλοιπους, αλλά για να σωθεί ο ίδιος. Όταν συνειδητοποιήσει πως ένα αρνητικό συμβάν μπορεί να κάνει κακό και στον ίδιο αντιδρά, διαφορετικά, τ’ αφήνει όλα στην τύχη τους με την ιδέα ότι αφού δεν έχει συνέπειες σ’ αυτόν δεν αξίζει να ασχοληθεί κιόλας.
Οι μέρες μας, δίνουν αρκετά παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών. Πάρτε για παράδειγμα την εξέγερση του λαoύ της Αιγύπτου και αργότερα της Λιβύης. Όλοι τις παρακολουθήσαμε λίγο-πολύ από τις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο. Λίγοι όμως προβληματίστηκαν, αφού τις έβλεπαν από τη ζεστασιά του σπιτιού τους, τον άνετο καναπέ τους, όντας μακριά από τις εξελίξεις των γεγονότων. Αφού δεν μας επηρεάζει, δεν ασχολούμαστε, ούτε κάνουμε τον κόπο να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτές τις μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Η ίδια αντίδραση παρατηρήθηκε αρχικά και σχετικά με το σεισμό στην Ιαπωνία. Όλοι συγκλονιστήκαμε από το μέγεθος της καταστροφής, αλλά μετά από λίγο επιστρέψαμε στη ρουτίνα μας, τη δουλειά μας και την καθημερινότητά μας λες και τίποτα δεν είχε συμβεί. Μόνο όταν άρχισαν να κυκλοφορούν τα νέα για μια επικείμενη παγκόσμια πυρηνική απειλή, ξαφνικά όλοι ενδιαφερθήκαμε για την κατάσταση που βρίσκονται τα πράγματα στην Ιαπωνία. Τα κίνητρά μας όμως κάθε άλλο παρά ευγενή ήταν. Δεν μας έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τους Ιάπωνες και την δραματική κατάσταση την οποία βιώνουν. Απλά φοβηθήκαμε μήπως αυτή η κατάσταση έχει επιπτώσεις και σε μας, μήπως διαταραχτεί έστω και λίγο η ήρεμη ζωή που ζούμε μέσα στη γυάλα μας. Μόνο τότε αφυπνιζόμαστε και προβληματιζόμαστε.

Ήρθε ο καιρός λοιπόν να βγούμε από τη γυάλα μας και να βγάλουμε τις παρωπίδες που μας εμποδίζουν να αντικρίσουμε τον κόσμο και την πραγματικότητα. Είναι καιρός πια να σταματήσουμε να απορροφόμαστε αποκλειστικά από τα δικά μας προβλήματα και να κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα. Να ενδιαφερθούμε για τον διπλανό μας, έστω κι αν αυτός βρίσκεται στην άλλη άκρη του ωκεανού. Σήμερα είναι η Ιαπωνία. Πώς ξέρουμε ότι αύριο δεν θα είμαστε εμείς;