ης Βίκυς Φαϊλάδη, μαθήτριας του Γ4
Η αναπνοή ξενικά από «του χρόνου», η κίνηση ξεκινά από «του χρόνου» Η ζωή ξεκινά από «του χρόνου».
Χρόνος όχι δεν υπάρχει. Διάθεση επίσης δεν υπάρχει. Κουράγιο; Έτσι κι έτσι… Τι μας έμεινε τελικά; Λίγη ελπίδα και λίγη προσμονή. Για το καλοκαίρι, για το φθινόπωρο που θα ρθει, για τη ζωή που μας περιμένει πίσω απ’ την πόρτα. Και τι δε θα δινε κανείς να σπάσει αυτή η πόρτα! Βιαία!!! Όχι να την ανοίξει συμβατικά μα να την κατατροπώσει. Να πει «ΝΑΙ! ΣΕ ΝΙΚΗΣΑ! ΣΕ ΕΣΠΑΣΑ! ΣΟΥ ΞΕΦΥΓΑ!!!»
φωτογραφία του Τάσου Τσολάκη
Ψυχραιμία. Και λίγη υπομονή. Λίγο ακόμα, και θα μπορέσουμε.
Πράγματι όμως είναι τραγικό. Όχι τόσο ο χρόνος που χάνει ο μέσος μαθητής της τελευταίας ταξης του Λυκείου, αλλά τα πράγματα που χάνει, αυτά που δεν προλαβαίνει, αυτά που δε βλέπει. Αλλά δεν πειράζει, αφού από του χρόνου όλα θα μπορούμε να τα δούμε και να τα
βιώσουμε και να τα απολαύσουμε.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Μιλώντας για χαμένες καταστάσεις και εξελίξεις και νέα εννοώ και τα πιο σημαντικά, τα πιο συγκλονιστικά. Γίνεται τόσος χαμός στον κόσμο από τους πολέμους στη Λιβύη, τα πολεμικά εγκλήματα και τις εμπλοκές κατά των πολιτών, μέχρι τη Φύση που επαναστάτησε στην ατυχή Ιαπωνία φέρνοντας χάος και πανικό. Εμείς όμως μείναμε πίσω, κλεισμένοι στον δικό μας μικρό απομονωμένο και εγωιστικό κόσμο ξεχνώντας ό,τι γύρω μας δε μας αγγίζει, λόγω «ανειλημμένων υποχρεώσεων». Τι να κάνουμε όμως(;), αφού η ζωή ξεκινά από «του χρόνου».
Από τη μια ντροπή μας, αλλά από την άλλη υπάρχει άλλος τρόπος; Υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε τα πάντα ταυτόχρονα; Η φετινή ζωή ναι, είναι φυτο-ζωή και μάλιστα πολύ άδικα μοιρασμένη, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και όχι, δεν είναι και τόσο στο χέρι μας να την αλλάξουμε, όχι τώρα που φτάσαμε μέχρι εδώ τουλάχιστον.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μη συνηθίζουμε στην άγνοια και την αδιαφορία που δείχνουμε φέτος, αλλά αυτές τις λίγες στιγμές που μένουμε μόνοι με τους εαυτούς μας και αδειάζουμε το παραφορτωμένο μυαλό μας, να αναλογιζόμαστε τι γίνεται και πέρα από τους τέσσερις τοίχους που μας προστατεύουν αλλά και μας περιορίζουν.
Λίγος προβληματισμός καλό θα κάνεις σε όλους μας. Και από «του χρόνου» να ζούμε σε ένα λίγο ευρύτερο κόσμο, με τα αυτιά μας και τα μάτια μας λίγο πιο ανοιχτά. Από «του χρόνου» να μη ζούμε μόνο στο δικό μας κόσμο.
