Ένα τραγούδι, μια ταινία, μια φωτογραφία, ένας στίχος, ένα αντικείμενο μπορεί να είνα το κλειδί το οποίο ανοίγει εκείνο το «κουτάκι» μέσα σε όλους τους ανθρώπους, όσο μεγάλοι ή μικροί, ώριμοι ή ανώριμοι, άσχημοι ή όμορφοι και αν είναι. Το κουτί των αναμνήσεων.
Το ο,τιδήποτε μπορεί να αποτελέσει αφορμή και να ξεκλειδώσει αυτό το κουτί, πλημμυρίζοντάς μας από διάφορες αναμνήσεις, ευχάριστες και μη. Δεν μπορούμε να το ελέγξουμε, δεν είναι στο χέρι μας και ούτε είμαστε σε θέση να επιλέξουμε το είδος των αναμνήσεων που αποθηκεύονται μέσα.
Προσωπικά, είμαι μεγάλη οπαδός της φράσης που υποστηρίζει πως » όλα τα πράγματα στη ζωή συμβαίνουν για κάποιο λόγο» .
Ακόμα λοιπόν και οι αναμνήσεις του κουτιού, θεωρώ ότι βρίσκονται εκεί έχοντας να εκπληρώσουν κάποιο σκοπό, συνήθως να μας κάνουν να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε με το σωστό τρόπο κάποια γεγονότα κατά η διάρκεια της ζωής μας. Οπότε, παρόλο που όλοι κάποια στιγμή έχουμε νιώσει την επιθυμία να διαγράψουμε δια παντός μια ή περισσότερες από αυτές τις ενθυμίσεις, και το λέω με σιγουριά διότι έχω αισθανθεί κι εγώ έτσι αρκετές φορές, πρέπει να θυμόμαστε πως δεν βρίσκονται εκεί για να μας βλάψουν και να μας στεναχωρήσουν, αλλά να μας βοηθήσουν και να μας περάσουν διάφορα μηνύματα. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τίποτα δεν φέυγει μέχρι να μας διδάξει αυτό που πρέπει να μάθουμε.
Δυστυχώς, εμείς οι άνθρωποι στα θέματα που αφορούν τη ζωή μας, φαίνεται πως είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Ειδικά όσον αφορά τον έρωτα, παρουσιάζεται μια τάση να αγνοούμε επιδεικτικά τις αναμνήσεις μας. Φυσικά αυτό βλάπτει σε μεγαλύτερο βαθμό εμάς τους ίδιους, μιας και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας και για αυτό τα επαναλαμβάνουμε, καταλήγοντας σε σχέσεις που όλες είχαν το ίδιο άσχημο τέλος.
Αξίζει να σημειωθεί πως σε μια έρευνα που διεξήχθη για τις σχέσεις των ανθρώπων στα 20 και στα 30, κάποιος από τους ερωτηθέντες παρατήρησε το εξής: «Οι περισσότερες 30χρονες κοπέλες με τις οποίες έχω βγει φείνεται να έχουν περάσει τη δεκαετια των 20 κάνοντας σχέσεις με loosers.» . Δεν φταίει ο άλλος επειδή εσύ δεν μαθαίνεις. Αλλά και looser να είναι στην τελική των περιπτώσεων, γιατί έκανες σχέση μαζί του; Μην αποποιείστε των ευθυνών σας, μπορείτε απλά να τις δεχτείτε και να συνεχίσετε τη ζωή σας.
Πιστεύω στον έρωτα και τον υποστηρίζω. Πιστεύω ότι μας προσφέρει την ευκαιρία να νιώσουμε πολύ δυνατά συναισθήματα και φυσικά όταν τελειώσει αφήνει στο κουτί των αναμνήσεών μας γλυκόπικρες αναμνήσεις. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να εκμεταλευόμαστε αυτές τις αναμνήσεις και όχι να δημιουργόυμε συνεχώς παρόμοια αντίγραφα.
Πείτε με ρομαντική, αλλά ο έρωτας μου θυμίζει τα χελιδόνια… Έρχεται και χτίζει τη φωλιά του με δική του πρωτοβουλία, μένει για όσο θέλει, κάποια στιγμή φεύγει, αλλά επιστρέφει πάλι. Με τον ερχομό του φέρνει την άνοιξη, ενώ μόλις φύγει, αρχίζουν οι κακοκαιρίες και μπαίνει ο χειμώνας…
Παράλληλα, είναι (ας μου επιτραπεί η έκφραση) και ένας μεγάλος εγωίσταρος, αφού δεν καταδέχεται, δεν μπορεί καν να διαννοηθεί πως υπάρχει περίπτωση να τον ξεχάσουμε κai φυσικά κάνει τα πάντα για να πετύχει το στόχο του. Στον έρωτα και στον πόλεμο όπως γνωρίζουμε άπαντες, όλα επιτρέπονται, οπότε επιστρατεύει κάθε μέσο, δόλιο και μη. Όπως όμως θα έχετε παρατηρήσει και από μόνοι σας δεν αποτυγχάνει σχεδόν ποτέ, μιας και φροντίζει να μας δημιουργεί πολύ μεγάλες χαρές αλλά και πολύ μεγάλες στεναχώριες, οι οποίες πιάνουν μόνιμο χώρο στο κουτί των αναμνήσεών μας.
Εκτός όμως από εγωιστής, είναι και αγενής. Εισβάλλει κυριολεκτικά στη ζωή μας χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις. Έρχεται ακάλεστος και μου μοιάζει με εκείνο το γνωστό του φίλου της δεύτερης ξαδέρφης της κολλητής μας, που εμφανίζεται στο πάρτι μας χωρίς κανένα πρόβλημα, παρόλο που δεν τον έχουμε καλέσει και είναι τελείως ξέμπαρκος. Στην αρχή μπορεί η παρουσία του να μας προκαλλεί μια δυσφορία ( ο ανάγωγος, ο άξεστος που ήερθε στο πάρτι μου απρόσκλητος! ) , αλλά τελικά μετατρέπεται στην ψυχή του πάρτι.
Σαν έρθει λοιπόν ο έρωτας δεν θέλουμε να μας εγκαταλείψει γιατι είναι αυτός που μας κάνει να ξυπνάμε χαρούμενοι το πρωί, είναι αυτος που μας στηρίζει και μας προσφέρει το απαραίτητο κουράγιο στις δύσκολες στιγμές, αυτός που μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα από μια πιο αισιόδοξη γωνία, αυτός που μας κάνει να σκεφτόμαστε πως τελικά έχουμε κάποιο σκοπό για τον οποιό αξίζει να μοχθήσουμε σε αυτή τη ζωή και τέλος έιναι αυτός που μας κάνει να νοιαστούμε περισσότερο για κάποιον που δεν είναι ο εαυτός μας.
Όσοι έχουν ερωτευτεί πραγματικά, γνωρίζουν τα παραπάνω, τα έχουν ζήσει και οι υπόλοιποι θα τα βρουν μπροστά τους. Όσοι όμως έχουν περάσει έναν αληθινό έρωτα, ξέρουν επίσης ότι η ζωή δεν είναι ταινία ούτε παραμύθι, δεν έχει happy end. Ξέρουν πως όσα μας προσφέρει απλόχερα όταν μπαίνει στη ζωή μας, τόσο άπληστος γίνεται όταν φεύγει. Ξέρουν ότι τα μόνα που ΔΕΝ παίρνει μαζί του είναι η λύπη, η στεναχώρια, τα άφθονα δάκρυα και ένα τεράστιο κενό, το οποίο αισθανόμαστε πως δεν θα κλείσει ποτέ. Ξέρουν πως σαν τον πόλεμο, αφήνει θύματα πίσω του.
Όταν ένας έρωτας τελείωνει, η απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη και ο πόνος είναι αβάσταχτος. Η λύση όμως δεν βρίσκεται στα «μέρη» όπου ψάχνουν συνήθως οι περισσότεροι, δηλαδή στα τσιγάρα, στα ποτά και στα ναρκωτικά. Μα ούτε αν κλειστείτε στον ευατό σας και απομακρυνθείτε από τους φίλους και την οικογένειά σας θα δείτε κάποια αποτελέσματα. Πιστέψτε με το μόνο που πιθανόν να καταφέρετε είναι να πληγώσετε τους γύρω σας.
Χρειάζεται πολύς χρόνος για να «κλείσουν οι πληγές». Φυσικά εαν νιώθετε την ανάγκη να «βγάλετε κάπου το άχτι σας», προτείνω να ασχολειθείτε με κάποιο σπορ ή με κάποια τέχνη. Που ξέρετε, μπορεί να έχετε και ταλέντο! Το πιο σημαντικό από όλα όμως έιναι να μην το βάλετε κάτω, να μην τα παρατήσετε, να μην αφήσετε τη στεναχώρια να σας νικήσει και να προσπαθήσετε να συνεχίσετε τη ζωή σας. Κατά την άποψή μου αυτή η κατηγορία των ανθρώπων είναι άξια προς μίμηση, διότι είναι και οι μόνοι άνθρωποι που τελικά καταφέρνουν να ζήσουν την πραγματική αγάπη.
Διότι, μην ξεχνάτε πως η αγάπη είναι η φυσική ακολουθία ενός μεγάλου, αληθινού έρωτα. Πώς θα τον ζήσετε όμως εάν δεν εκμεταλευτείτε σωστά τις αναμνήσεις που βρίσκονται φυλαγμένες στο κουτί; Σκεφτείτε το λίγο… Ίσως αυτός να είναι τελικά ο σκοπός του. Ίσως αυτός να είναι υπεύθυνος να σας δείξει το δρόμο προς την αγάπη. Βέβαια τον αν θα ακολουθήσετε αυτή την πορεία, είναι δικό σας θέμα…
Ερωτευθείτε ελεύθερα λοιπόν αλλά μην επαναλαμβάνετε τα ίδια λάθη. Ακούστε τις συμβουλές που έχει να σας δώσει το κουτί των αναμνήσεών σας, όπως ακούτε τις συμβουλές του παππού και της γιαγιάς. Κρατηθείτε στο ύψος σας, γιατί κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σας. Και ακόμα και σε εκείνους που δεν νοιάστηκαν για εσάς ποτέ δείξτε τους αγάπη, και ας μην τη εκτιμήσουν ποτέ τους.
