25 Μαρτιου,στο μεσημέρι

σ’ένα παγκάκι ηλιόλουστο

μ’ένα γλυκό στο χέρι

 

διπλα μου ένας γέροντας

τα μάτια του ένα τοίχος

ενιοτε αναστεναζε,ισχυρος έβγαινε ο ήχος

 

δειχνοντας του το γλυκο ειπα

περναν τα χρονια γερο,

πηγαμε απ’τη φρυγανια,στην τουρτα,στο φερρέφο

 

περνανε φιλαράκι,

μου ειπ’αυτος με μεράκι

καναν γήπεδο στο Ρέντη το θεό Καραϊσκάκη

 

φυγόδικο του Θοδωρή ντροπή τη Λασκαρίνα

και το Μιαούλη όνομα σε ενός νησιού Μαρίνα

 

Μου’πε βάλτο πανωφόρι σου και πάμε μια βόλτα

Λίγο με παραξένεψε γιατί έμοιαζε μ’80

Στον δρόμο όλος έτρεμε που μιλάτε για τότε

Για δες τώρα τα χάλια μας τα άθλια μας πανωφόρια

 

Πετυχαμε διαδήλωση, ξανάγινε παιδί,

Και τη γροθιά του ύψωσε φλεγόμενο σπαθί

 

Νέε μου,μην καθηστερας,μου’πε-

πριν πεθάνω θέλω να δω των Ελλήνων τα ιερά

 

μετά τραβήξαμε μπροστά και είδε μια σημαία

αμαυρωμένη και σκισμένη γεμάτη όλη με αίμα

 

και ξέσπασε σε δάκρυα

αληθινούς λυγμούς

κ’ολορθος όπως ήτανε

μούντζωσε τους θεούς

 

που το άφησαν να συμβεί

που πάει μια χωρά στράφι

και ένας λαός ανάδελφος πάει μόνος του χαράμι

 

κι ανέβηκαν στα βήματα μιλάνε οι φασίστες

κι υψώσανε διαγώνια τις ανοιχτές παλάμες

με λακοστιες ντυθήκανε και ζουν ανάμεσα μας

δικό μας δημιούργημα , κατάντια όλη δίκια μας

 

κι εκεί που ο γέρος στεκότανε

με έσυρε στο θησείο ,

γυρνώντας μου είπε το τελευταίο αντίο

ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ Η ΠΤΩΣΗ

ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΣΙΩΠΗ

Ψάχνω μέσα τις τσέπες μου και μου’χε αφήσει και

Μια σημαία ένα σκοινί

ΚΙ ΑΠ’ΤΟ ΓΚΡΕΜΟ ΜΙΑ ΒΟΗ ,

ΜΙΚΡΕ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ….  ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ